Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά στην ηλικία των επτά χρονών.
Το τσαγκαράδικο του πατέρα μου στον Άγιο Νικόλαο ήταν μια λαϊκή αγορά παραμυθάδων. Εκεί μαζεύονταν τσαγκάρηδες, κυνηγοί, ψαράδες, αριστεροί και εν γένει μυθολόγοι και διανοούμενοι. Του είχε κάνει τοιχογραφία στον έναν τοίχο ο Νίκος ο Κούνδουρος. Η τοιχογραφία ήταν γεμάτη με γυναίκες και βυζιά, έτσι το μαγαζί θεωρείτο πρόστυχο. Είχε, δε, και ένα πορτρέτο της Φρειδερίκης, πράγμα αδιανόητο για μαγαζί αριστερών, αλλά υπήρχε λόγος: ο πατέρας μου έβαζε μέλι στα μάτια του πορτρέτου, οπότε μαζεύονταν εκεί όλες οι μύγες.
Ακόμα σκέφτομαι σε δεκαπεντασύλλαβο.
Η παιδική μου ηλικία ήταν τραγική. Είχα βαρύ αλλεργικό άσθμα. Πάθαινα κρίσεις το Νοέμβριο και το Μάιο, οι οποίες με συνέτριβαν. Έτσι είχα μια πολύ πρόωρη εμπειρία θανάτου.
Όχι «βουλευτής της αριστεράς», το «βουλευτής» σβήσ’ το. Είμαι ένας άνθρωπος της αριστεράς. Το «βουλευτής» είναι κάτι επεισοδιακό, δεν είναι κάτι μόνιμο, ούτε και θα έπρεπε να είναι. Άλλωστε είχα εγκαταλείψει το βουλευτιλίκι για 14 χρόνια. Μια χαρά ήμουν.
Είχα προετοιμαστεί να δουλέψω πολύ εντατικά στα χρηματοοικονομικά. Ήθελα να ανατρέψω τα υπάρχοντα μοντέλα, το παραδοσιακό risk management που διδάσκεται στις σχολές το είχα αποδομήσει, και ήθελα αυτό να το καθιερώσω ευρύτερα. Η βουλευτική ιδιότητα, το κόμμα, ήρθαν και μου έδεσαν τα χέρια.
Ο κόσμος δεν ξέρει τους βουλευτές. Χθες παρουσίασα το βιβλίο ενός Κρητικού βουλευτή που δεν τον θυμάται κανείς πια. Ο άνθρωπος έγραψε ένα βιβλίο με πεντέμισι χιλιάδες μαντινάδες για μια γυναίκα. Κανείς δεν είχε υποπτευθεί ότι ο άνθρωπος αυτός είχε τόσο πάθος, χιούμορ, ηλεκτρικό ρεύμα μέσα του. Το βιβλίο του τελειώνει: «Εκείνη που μου έκανε αβίωτο το βίο, είναι η αφορμή που έγραψα ετούτο το βιβλίο».
Πολλοί βουλευτές αξίζουν. Κάποιοι είναι κατώτεροι των προσδοκιών, αλλά ορισμένοι είναι πάνω από αυτό που νομίζει ο κόσμος, και θαβονται σε ένα σύστημα που ο ένας κατεβάζει τον άλλο προς τα κάτω, σε ένα χαμηλότερο σημείο ισορροπίας.
Ο κόσμος πιστεύει ότι το να είσαι βουλευτής σημαίνει ότι έχεις άδηλους πόρους. Ξέρω βουλευτές που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, όπως εγώ. Δεν έχω ούτε καν γραφείο εδώ στο κέντρο. Μ’ αυτά που παίρνω κάνω ό,τι μπορώ, προσπαθώντας να διατηρήσω και την ανεξαρτησία μου, και την επιλογή να φύγω ανά πάσα στιγμή, αν νιώσω ότι αυτό που κάνω δεν μπορώ να το υπηρετήσω με το ήθος και τη συνέπεια που πρέπει. Θα φύγω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Η πολιτική είναι δαρβινικός χώρος. Η μάχη του σταυρού είναι σκληρή. Μπορεί να μην προϋποθέτει ικανότητες για να λύσεις τα προβλήματα τις χώρας, αλλά απαιτεί μια προσαρμοστικότητα τεράστια.
Εγώ ακολουθώ την εξής τακτική για να βγω βουλευτής: Δεν κάνω ρουσφέτια, δεν βλέπω ψηφοφόρους, δεν έχω διαφήμιση, image maker, δεν έχω τίποτα. Πουλάω αυτό που είμαι.
Αν γίνει κυβέρνηση το κόμμα μου, εγώ θα γράψω ένα μικρό κείμενο, μια έκθεση, και θα τη δώσω στον Παπανδρέου. Το θέμα της θα είναι το εξής: τι σημαίνει να κυβερνάς πάνω στον Βεζούβιο.
Η κρίση είναι μαμή νέων καταστάσεων. Το θέμα είναι: Θα τη μετατρέψουμε σε δημιουργική καταστροφή που θα φέρει κάτι καινούριο; Ή θα είναι σκέτη καταστροφή;
Σήμερα είμαστε στον Τιτανικό, το καράβι βουλιάζει, κι εμείς πλακωνόμαστε στο κατάστρωμα επειδή έπιασαν ένα χαρτοκλέφτη στο καζίνο.
Το ΚΚΕ είναι μια αριστερά που εκ του ασφαλούς καταγγέλλει, με ατάκες, με εξυπναδίτσες. Αν ακολουθούσαμε αυτά που λένε εκ του ασφαλούς ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ στην καθημερινή τους ρητορική, το δημόσιο χρέος θα πήγαινε στο 300%. Θα πηγαίναμε κατευθείαν στο ΔΝΤ. Ξέρω κι εγώ να κάνω τον αριστερό με τα λεφτά των άλλων.
Μέσα στην κρίση το περισσότερο σεξ το κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπορεί να παίρνουν λιγότερα, αλλά τα παίρνουν σίγουρα, και δεν έχουν άγχη για δάνεια, επιταγές και «τι θα γίνει στην αγορά».
Μου δημιουργεί μια απίστευτη διανοητική ηδονή αυτό που λέμε «crisis management». Με συγκινεί η διαχείριση της αβεβαιότητας. Η βεβαιότητα είναι το εύκολο, το κλισέ.
Στην πολιτική μερικές φορές αυτό που φαίνεται αριστερό ή προοδευτικό μπορεί να έχει τα εντελώς αντίστροφα αποτελέσματα. Είναι ο νόμος των ακούσιων συνεπειών της πολιτικής. Άλλο θες, άλλο σου προκύπτει.
Ο πρωθυπουργός είναι ένας συμπαθής άνθρωπος, αλλά πιστεύω ότι έχει κάψει το λάδι του. Στην πολιτική υπάρχει ένα σημείο καμπής που, αν το περάσεις, και χρυσάφι να πιάνεις, κάρβουνο θα γίνεται. Το ΠΑΣΟΚ το ’χει δοκιμάσει αυτό. Και ο Καραμανλής σήμερα έχει περάσει αυτή την καμπή.
Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου έχει τεράστια συμβολική σημασία. Το ελληνικό κράτος δεν έχει πολλά, αλλά τουλάχιστον έχει τη γη, που, επειδή είμαστε εδώ που είμαστε, έχει τεράστια αξία. Πρέπει να την υπερασπιζόμαστε. Εμείς εδώ τα κτίρια τα χτίζουμε και τα δίνουμε στους Εφραίμ. Είναι αδιανόητο.
Το κάθε ευρώ του φορολογούμενου πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι το τελευταίο. Πρέπει να έχει μια απόδοση.
Όταν γράφεις στα ελληνικά δεν μπορείς να συμβάλλεις στη διεθνή συζήτηση. Αν έγραφα στους Financial Times ή στον Economist θα με άκουγαν. Τώρα δεν ασχολείται κανείς.
Αγαπώ τους αναρχικούς. Εννοώ βέβαια τους αναρχικούς με ποιότητα, με μια ιδεολογία, με μια αναρχική διάθεση απέναντι στην κατεστημένη κουλτούρα και στην κατεστημένη συμπεριφορά. Χρειαζόμαστε αναρχικές προσεγγίσεις σε όλα τα κλισέ, και στην οικονομία, ακόμα και στην επιστήμη.
Πρέπει να είσαι μπροστά από τους ανθρώπους της ορδής. Αυτούς με τα κλισέ, που παπαγαλίζουν όλοι τα ίδια και τα ίδια. Με απωθεί η λογική του κοπαδιού.
Για τη γυναίκα στοίχημα ποτέ σου να μη βάνεις. Γιατί στις δέκα τις οκτώ στα σίγουρα το χάνεις.