Η Μπολόνια ήταν μια πολύ πλούσια πόλη, είχαν πολλά κρέατα και αλλαντικά εκεί. Η αυθεντική Μπολονέζ, λοιπόν, δεν ήταν μια απλή συνταγή: Παίρνανε όλα τα κρέατα που είχαν, σαλάμι, λουκάνικο, μορταδέλα, χοιρινό, αρνί, τα ψιλοκόβανε, βάζανε ντομάτα και γινόταν πανδαισία. Εμείς τώρα την έχουμε κάνει μακαρόνια με κιμά. Αν όμως την κάνεις όπως στο λέω, θα είναι καλύτερη.
Το φαγητό είναι μια κοινοτυπία παγκόσμια. Κάθε πρωί δισεκατομμύρια άντρες και γυναίκες σηκώνονται και ετοιμάζουν φαγητό και το τρώνε. Δεν έχει μυστικά. Είναι όλα φανερά. Η ουσία είναι το πιάτο σου.
Το 1992, ενώ δούλευα σε πολυεθνική εταιρία, έγραψα ένα βιβλίο μαγειρικής, το οποίο είχε μεγάλη ανταπόκριση. Άρχισα λοιπόν να έχω προτάσεις δημοσιογραφικού τύπου, και άρχισα να ασχολούμαι. Έκανα λίγη τηλεόραση, έγραψα σε περιοδικά, ενώ παράλληλα διατηρούσα τη δουλειά μου. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα – ή θα ασχολούμουν μ’ αυτό τον τομέα ή με τις μπίζνες. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Με τη στήριξη της οικογένειάς μου, αποφάσισα να αφοσιωθώ στον τομέα της διατροφής.
Είμαι πολυτεχνίτης. Αυτή τη δουλειά κάνω: Πολλές δουλειές. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που για να επιβιώσει κανείς πρέπει να δουλεύει πολύ. Δουλεύω στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στα περιοδικά, σε εφημερίδες, σε εργοστάσια σαν σχεδιαστής γεύσης, γράφω βιβλία. Πιο πολύ απ’ όλα μου αρέσει το ραδιόφωνο. Είναι ζεστό μέσο με μεγάλη ανταπόκριση. Και πας όπως είσαι, δε χρειάζεται να είσαι χτενισμένος ή μακιγιαρισμένος.
Το ακριβότερο αγαθό που έχουμε είναι ο χρόνος. Μια ιδανική ημέρα; Να σηκωθείς το πρωί, να πιεις τον καφέ σου δίπλα στη θάλασσα, να κουβεντιάσεις με τους δικούς σου ανθρώπους ή με τους ανθρώπους της περιοχής, να πλακωθείς στα τσίπουρα κατά τις 11 η ώρα, μετά να κάνεις τα μπάνια σου, να λιαστείς, να διαβάσεις, να δεις κάποια ταινία. Ελευθερία χρόνου. Αυτή είναι πολυτέλεια.
Το φαγητό δεν είναι κάτι που μπορεί να ορίσει την ελευθερία σου.
Οι σπάνιες ή εξωτικές γεύσεις που δεν είναι γνωστές δικαίως δεν είναι γνωστές. Είναι συνήθως ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας που δεν μπορεί να απορροφηθούν αλλού. Στη βόρεια Ιταλία, ας πούμε, τρώνε πάρα πολύ τα γαϊδουράκια και τα αλογάκια. Είναι στο μενού των εστιατορίων. Στο Μεξικό τρώνε έντομα. Στο Βιετνάμ τρώνε τρωκτικά.
Είμαι παντρεμένος 35 χρόνια. Το μυστικό; Να μη βλέπεστε συχνά.
Όλοι οι λαοί μου είναι συμπαθείς και πάρα πολύ αγαπητοί. Θα μπορούσα να κάνω παρέα με ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, ύψος, μήκους, πλάτους, ηθών και εθίμων. Αυτό που πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο είναι να παντρευτείς γυναίκα από άλλη φυλή, άλλη θρησκεία, άλλου πολιτισμού. Εγώ το πολύ μια Ιταλίδα θα μπορούσα να παντρευτώ. Είναι ήρωες αυτοί που έχουν κάνει μεικτούς γάμους κι έχουν επιβιώσει. Αν και δεν ξέρω πολλούς.
Έχω αυτό το ας πούμε ταλέντο να ενσωματώνομαι γρήγορα σε οποιοδήποτε μέρος. Μπορεί να μην ξέρω τη γλώσσα, αλλά τελικά επικοινωνώ πολύ εύκολα.
Στον πλανήτη υπάρχουν 195 κράτη, κι έχω πάει μόνο στα 42. Έχω πολύ μέλλον ακόμα.
Σου κάνει καλό να δουλεύεις σε μια δουλειά αληθινή, ρουτίνας. Σε ένα γραφείο. Είναι σημαντικό να βιώσεις τι σημαίνει να κερδίζεις το ψωμί σου με κόπο, για να μπορέσεις μετά να αναπτυχθείς όσο καλύτερα γίνεται.
Αν ο έρωτας περάσει απ’ το στομάχι, κινδυνεύει να μείνει και στο στομάχι. Οπότε καταστρέφονται όλα. Γι’ αυτό όχι, πιστεύω πως η σοφιστεία αυτή είναι μια σαχλαμάρα.
Θα ήθελα ό,τι κάνω να το κάνω χωρίς το πέπλο της εργασίας. Μου φτάνανε 2 εκατομμύρια ευρώ τώρα για να συνεχίσω να ζω όπως ζω χωρίς να δουλεύω. Να γράφω βιβλία, να πηγαίνω ταξίδια στην Ελλάδα, και να κάνω και 2-3 μεγάλα ταξίδια το χρόνο. Κι όταν λέω «ταξίδια», εννοώ να πας στη χερσόνησο Γιουκατάν, να δεις τους αρχαίους μεξικάνικους πολιτισμούς, τους Αζτέκους και τους Ίνκας, να περάσεις μετά στην Κούβα για να χαλαρώσεις, και μετά να φύγεις για Καναδά, να πας στις λίμνες με τα καραβάκια, να περάσεις απ’ το Βερίγγειο στη Ρωσία. Τέτοια ταξιδάκια, δύσκολα, που χρειάζονται πολύ χρήμα όταν τα κάνεις ιδιωτικά.
Χαίρομαι που γέρασα νωρίς. Εσείς που θα αργήσετε να γεράσετε θα υποφέρετε πολύ περισσότερο από εμένα.
Δεν έχω αποφθέγματα. Ούτε έχω καταλήξει σε μεγάλες αλήθειες. Αν και νομίζω ότι ξέρω να διαβάζω τους ανθρώπους, έχω πέσει στο παρελθόν τόσο έξω, που δεν τολμώ πια ούτε να το διανοηθώ να κάνω γενικεύσεις. Δεν έχω νόρμες. Περισσότερο ενστερνίζομαι αποφθέγματα που βλέπω σε διαφημίσεις, και μου φαίνονται ωραία. Αλλά μετά διστάζω να λέω αυτό που λέει και η Εμπορική Τράπεζα, ας πούμε. Και, ούτως ή άλλως, πολύ γρήγορα τα ξεχνάω.
Η ζωή δε θέλει νομοτέλειες και κανόνες και αποφθέγματα. Θέλει να την αφήσεις να κυλάει, να μη βλέπεις τα ωροσκόπια, χαρτορίχτρες και μάγισσες, και να την αφήσεις να σου ‘ρχεται από μόνη της. Άλλοτε θα σου κάτσει καλά, άλλοτε όχι. Και γι’ αυτό έχει και ενδιαφέρον.
Εγώ αγαπητέ μου είμαι 60 χρονών κι έχω χορτάσει πια. Δεν έχω βαριές επιθυμίες στο φαγητό, δεν τρελαίνομαι για τίποτα. Απλά θέλω ό,τι τρώω να είναι καλό.