Α, ήταν πέντε θαυμάσιες μέρες (ευχαριστώ, Microsoft!) στην έρημο της Νεβάδα. Μπορεί τώρα να καταλαβαίνω περίπου το 20% των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μου, και σήμερα να ξύπνησα στις 5 το απόγευμα, αλλά χαλάλι: Πέρασα θαυμάσια στο Λας Βέγκας. Μπες στα ενδότερα του post και θα δεις πάμπολες φωτογραφίες (από τις 500 που έβγαλα συνολικά) -και θα σου εξηγώ και τι βλέπεις από κάτω.
Το Λας Βέγκας, όπως καταλαβαίνεις, είναι μια πόλη περίεργη. Ιδρύθηκε μόλις το 1911, και σήμερα έχει περί τους 600.000 κατοίκους. Θα ήθελα να σου πω περισσότερα για την πόλη, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ, γιατί δεν την είδα. Το τουριστικό κέντρο, βλέπεις, είναι ένας δρόμος (λεωφόρος, μάλλον), η Las Vegas Boulevard, περισσότερο γνωστή ως “Strip”, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι έξω από τα σύνορα της πόλης. Το κέντρο του Λας Βέγκας είναι αλλού, και δεν πήρα μυρωδιά ούτε από αυτό, ούτε από την ίδια την πόλη. Και δεν φταίει η τεμπελιά, ή το ότι δεν είχα πολλές μέρες. Φταίει το Strip, που είχε τόσα πράγματα να δεις να κάνεις και να αγοράσεις, που δεν είχες καμία όρεξη να πας οπουδήποτε αλλού. Κατά μήκος του είναι χτισμένα τα μεγαθήρια:
Εγώ έμενα στο καινούριο Planet Hollywood (το παλιό Aladdin), το οποίο βρίσκεται περίπου στη μέση του Strip, απέναντι από το Bellagio (αριστερά στην εικόνα). Δεξιά βλέπεις και το Caesar’s Palace, δηλαδή ένα από τα κτίρια του Caesar’s Palace. Τα ξενοδοχεία αυτά είναι αχανή, έχουν χιλιάδες δωμάτια, και όλα τους περιλαμβάνουν και από ένα αχανές καζίνο, μπόλικα εστιατόρια, μπαρ και κλαμπ, και πολλά-πολλά μαγαζιά. Το Planet Hollywood έχει μέσα ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα του Strip -το Miracle Mile, το οποίο τίμησα δεόντος. Το Caesar’s Palace έχει ένα ακόμα μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο, το Forum Shops, το οποίο επίσης τίμησα δεόντως. Έξω απ’ το Forum Shops υπάρχει αυτό το συντριβάνι:
Πρόσεξε τι γράφει πίσω απ’ τον μουσάτο τύπο: Maximus Shopilius!
Ναι, το κιτς είναι ένα θέμα. Οι τύποι, όπως βλέπεις στη φωτογραφία, έχουν φτιάξει ακόμα και την πατίνα του χρόνου πάνω στα αγάλματά τους. Όλα είναι fake και εξωφρενικά σε τόσο εντυπωσιακό βαθμό που καναντά ενδιαφέρον. Περπατάς, κοιτάς τριγύρω και δεν μπορείς παρά να μείνεις με το χαμόγελο στα χείλη. Έξω από το Caesar’s Palace βλέπεις το αποπάνω, τη Νίκη της Σαμοθράκης, και μετά αυτή τη χρυσή γυμνή:
Και λίγο παρακάτω βλέπεις αυτό το βουδιστικό βωμό:
Ό,τι να ‘ναι δηλαδή. Βέβαια, το συνολικό οπτικό υπερθέαμα είναι εντυπωσιακό, ειδικά τη νύχτα:
Τα ενδιαφέροντα πράγματα συνεχίζονται όταν μπαίνεις στα ενδότερα των ξενοδοχείων. Γιατί αυτό είναι το sightseeing στο Λας Βέγκας: Να μπαίνεις στα ξενοδοχεία και να χαζεύεις τί υπάρχει εκεί. Το πιο σημαντικό πράγμα, ασφαλώς, είναι ο τζόγος. Δεν είμαι καθόλου χαρτόμουτρο, και με πιάνει η ψυχή μου όταν βλέπω παππούδες και γιαγιάδες να παίζουν τη σύνταξη στα φρουτάκια, αλλά εδώ τα ακριβά ξενοδοχεία έχουν προσπαθήσει να κάνουν τα καζίνο τους πιο εντυπωσιακά και χλιδάτα. Δες, ας πούμε, την είσοδο του lounge για τους λεφτάδες παίκτες (από 500 δολάρια το στοίχημα και πάνω) στο Caesar’s Palace:
Πιο πολύ απ’ όλα με εντυπωσίασαν οι αίθουσες για τους στοιχηματζίδες. Έμοιαζαν περισσότερο με το Χιούστον κατά τη διάρκεια εκτόξευσης του διαστημικού λεωφορείου, τεράστιες οθόνες παντού για να βλέπεις όλα τα αθλήματα στα οποία έχεις ποντάρει:
Και βέβαια, παντού βλέπεις φιγούρες σαν αυτή:
Εκτός από το τζόγο, έμφαση έχουν δώσει και στο entertainment του πράγματος. Όλα τα πετυχημένα μιούζικαλ του Μπροντγουεϊ καταλήγουν στο Λας Βέγκας (το Spamalot παίζεται στο Wynn, το Producers στο Paris), ενώ κάθε ξενοδοχείο που σέβεται τον εαυτό του έχει ένα σόου με μάγους, και ένα με ακροβατικά. Δεν πρόλαβα να δω κανένα απολύτως, και περιορίστικα στα τσάμπα μίνι-σόου που γίνονται μέσα και έξω από τα ξενοδοχεία σε συγκεκριμένες ώρες. Έξω από το Treasure Island, ας πούμε έχει μουσικοχορευτικό υπερθέαμα με κάτι σειρήνες. Έξω από το Mirage, κάθε ώρα μετά τη δύση του ηλίου, υπάρχει ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται. Και έξω από το Bellagio υπάρχουν τα γιγάντια συντριβάνια που χορεύουν στη μουσική:
Δες και ένα βίντεο για να καταλάβεις καλύτερα περί τίνος πρόκειται:
Και, βέβαια, πολύ σημαντικό είναι και το shopping. Ένα χαρακτηριστικό που έχουν στο εσωτερικό τους όλα τα μεγάλα εμπορικά κέντρα των μεγάλων ξενοδοχείων, είναι οι ψεύτικοι ουρανοί που έχουν βάψει στο ταβάνι, με σύννεφα κι απ’όλα. Εκεί μέσα είναι πάντα ένα γλυκό απόγευμα, κάτι πολύ αστείο. Δες το Paris, ας πούμε, που στο εσωτερικό του είναι φτιαγμένο σαν τους δρόμους του Παρισιού, με πλακόστρωτο και απ’ όλα:
Κι εδώ το εσωτερικό του Venetian, που είναι φτιαγμένο σαν τη Βενετία, με κανάλια και γόνδολες:
Ήταν τρομερά διασκεδαστικό (και, από ένα σημείο και μετά, τρομερά επίπονο) να τριγυρίζω σ’ αυτά τα μέρη και να χαζεύω. Βέβαια, το πλήρωσα όταν έπρεπε να πάω στη CES και να τριγυρίσω με σακατεμένα πόδια και κομμένη μέση. Αλλά άξιζε τον κόπο. Γιατί πρόλαβα να δω κι αυτό το θέαμα:
Δες περισσότερες φωτογραφίες απ’ το ταξίδι εδώ, θυμήσου τι άλλο έχω γράψει εδώ για όλα αυτά, και περίμενε τα τεύχη Φεβρουαρίου του Nitro και του Esquire για ακόμα περισσότερο Λας Βέγκας, Μπιλ Γκέιτς και gadgets από τη CES.