Τον Ιανουάριο του 2000, μεσημέρι, θυμάμαι, αγουροξυπνημένος φοιτητής βιολογίας και παντελώς άσχετος, πήγα σε ένα ραντεβού για δουλειά σε μιαν εταιρία στο Μαρούσι, δίπλα στο παλιό Village, για ένα σάιτ που ήθελαν να βγάλουν. Μπαίνοντας στον έκτο όροφο, είδα το μέρος γεμάτο με χαρτονένιες κούτες. «Μετακομίζουμε», μου εξήγησαν, και ρώτησα «πού;» και μου απάντησαν περιγράφοντας το γιαπί που, αν έσκυβα λίγο προς τα αριστερά, μπορούσα να δω από το μπαλκόνι του σπιτιού που ζούσα τότε.
Ήταν η μοίρα που είχε μιλήσει, καταλαβαίνεις.
Έμεινα στην ΙΜΑΚΟ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για περισσότερα από εντεκάμισι χρόνια.
Συνήθως δε γράφω τα προσωπικά μου, αλλά επειδή το νέο έχει διαρρεύσει εδώ και κάμποσες ημέρες και επειδή κάποιοι ήδη με ρωτάνε ανοησίες ή βγάζουν συμπεράσματα, σας το γράφω εδώ για να ξέρετε το τι και το πώς.
Πριν από λίγες εβδομάδες ανακοίνωσα λοιπόν την παραίτησή μου από την εταιρία για λόγους που, όπως είναι πάντα αυτά τα πράγματα, είναι λιγότερο περίπλοκοι από όσο φαίνονται, και ουσιαστικά τους έγραψα μόλις αποπάνω: Εντεκάμισι χρόνια. Σχεδόν το 1/3 της ζωής μου.
Διευκρινιστικό update: Αυτή η αλλαγή θα επηρεάσει εσάς που παρακολουθείςτε τα γραφτά μου με ακριβώς αυτό τον τρόπο: Καθόλου. Θα συνεχίσετε να τα διαβάζετε κανονικά στα γνωστά σημεία, αλλά και σε άλλα, ολοκαίνουρια, και σχεδόν σίγουρα πιο συχνά από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν.
Διευκρινιστικό update 2: Η αποχώρησή μου από την ΙΜΑΚΟ είναι σταδιακή, κομψή, και κόσμια, όπως πρέπει δηλαδή, κι αυτό σημαίνει ότι είμαι ακόμα εκεί και δουλεύω για να γίνει η μετάβαση ομαλά και όμορφα, και θα είμαι για λίγο διάστημα ακόμα. Και στη συνέχεια, ασφαλώς, δεν θα κοπούν μαχαίρι οι δεσμοί, θα διατηρηθούν ουσιαστικές επαφές και συνεργασίες κατά το εκατέρωθεν δοκούν. Πολιτισμένα πράγματα.