Εκλογές πάλι, λοιπόν. Θαυμάσια! Γιατί στεναχωριέσαι. Ωραίο πράγμα δεν είναι η δημοκρατία; Ειδικά η ελεύθερη που έχουμε εδώ, που απεικονίζει τόσο κρυστάλλινα τη βούληση του λαού;
Μακάρι να κάναμε εκλογές κάθε μήνα. Ή, γιατί όχι: Κάθε εβδομάδα. Κάθε μέρα. Αμεσοδημοκρατία δε θέλει ένα κομμάτι της αριστέρας; Εκλογές κάθε ώρα, θα ψηφίζουμε στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, σαν το ΚΙΝΟ, μαζί με τους υπόλοιπους ανέργους.
Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, τις οποίες κάναμε επειδή ο Αντώνης Σαμαράς ήθελε πάρα πάρα πάρα πολύ να γίνει πρωθυπουργός, η χώρα οδηγείται σε νέες εκλογές επειδή ο Αλέξης o Τσίπρας θέλει το 16.8% να το κάνει, ξερωγώ, 25%, που είναι πιο ωραίο νούμερο. Αυτό είναι καλό! Αυτό είναι θαυμάσιο! Η φωνή του λαού μας, των συνανθρώπων μας που οδηγούν τα ταξί μας και τα τρόλει και μας σερβίρουν τον καφέ και μας διδάσκουν τα παιδιά μας, αυτή που ακούστηκε πεντακάθαρα και ελεύθερα στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, θα ακουστεί ξανά.
Πολύς κόσμος ανησυχεί, βεβαίως. Πολύς κόσμος φρίττει με την ιδέα των 21 Ναζί στη Βουλή. Πολύς κόσμος βλέπει τα θέματα πάνω στα οποία κουβεντιάζουν και προτείνουν και διαπραγματεύονται οι πολιτικοί αρχηγοί αυτή την ώρα (αν θα κάνουμε επιτροπή ελέγχου του χρέους, αν θα αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο, ποιος θα γίνει υπουργός άμυνας) και κάπως φρικάρουν, καθώς η χώρα μας είναι πτωχευμένη εδώ και δύο χρόνια και, ας πούμε, έχει μερικά κάπως πιο πιεστικά θέματα άλυτα, όπως πχ να βρει λεφτά για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις τον Ιούνιο και, ίσως, αν γίνεται, όποτε είναι εύκαιρο, να πληρώσει και κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει σε Έλληνες πολίτες και επιχειρήσεις. “Πολύς κόσμος”, γράφω. Ε, όχι και πάρα πολύς κόσμος.
Γιατί την προηγούμενη Κυριακή, είπαμε, μετρηθήκαμε. Είδαμε ποιος είναι ποιος*, ποιοι είμαστε εμείς, πόσοι είναι “σαν εμάς” (όποιοι κι αν είμαστε “εμείς”, τρομάρα μας), τι ενδιαφέρει τον κόσμο, τι κρίνει ο πραγματικός Ελληνικός λαός πως είναι σημαντικό και σωστό. Το είδαμε. Καταλάβαμε.
Δεν ξέρω εσύ τι συμπεράσματα έβγαλες από τις εκλογές και, κυρίως, από όσα μεσολάβησαν έκτοτε, εγώ έβγαλα το εξής: Τελειώσαμε. Πιθανότατα θα τελειώναμε ούτως ή άλλως, πιθανότατα τίποτα δεν μπορούσε να αποσοβήσει το τέλος. Ίσως κάποια απλά και λογικά και αυτονόητα πράγματα θα μπορούσαν να το καθηστερήσουν, αλλά κοίτα: Αυτοί είμαστε. Αν ήμασταν αλλιώς, αυτά τα αυτονόητα θα τα είχαμε κάνει εδώ και δεκαετίες. Όχι, εμείς θα ψηφίζουμε τους Ναζί και όποιον μας τάζει τα ψέματα που ακούγονται ωραία, και θα κοιτάμε τις γραμμές που αφήνουν πίσω τα αεροπλάνα και θα νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν.
Και αυτό είναι καλό. Αυτό είναι θαυμάσιο. Η βούληση του λαού είναι που έχει σημασία. Πρέπει να γίνεται ακριβώς αυτό που θέλει ο λαός. Δεν το λέω ειρωνικά.
Έτσι, απ’ ό,τι φαίνεται, στις επερχόμενες εκλογές πρώτο κόμμα θα είναι αυτό που λέει ότι “λεφτά υπάρχουν” (οι καταθέσεις σου) και ότι θα βάλει πιο πολλούς φόρους.
Αξίζει να διαβάσεις το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι συναρπαστικό ανάγνωσμα. Διάβασέ το όλο. (το ανέβασα σε σελίδα αυτού του site καθώς την ώρα τούτη το site του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει πέσει)
(Μια περίληψη: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι θέλει να γίνει κυβέρνηση για να προσλάβει εκατό χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις (του δημοσίου, φυσικά, άλλωστε τότε μόνο δημόσιο θα υπάρχει) σε προ-Μνημονίου επίπεδα και γενικά να επιστρέψει τη ζωή στο 2008 χωρίς καμία απολύτως συνέπεια εκτός από το ότι οι καταθέσεις των πολιτών θα ανήκουν στο κράτος και θα τις διαχειρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θα φορολογηθούν οι Έλληνες που δηλώνουν πάνω από μισό εκατομμύριο έσοδα (που νομίζω είναι μερικές δεκάδες άτομα) με φόρο 75% (νούμερο copy/paste από το πρόγραμμα του Φρανσουά Ολάντ) και, κυρίως (γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, αυτά τα οικονομικά δεν ενδιαφέρουν πραγματικά κανέναν στην Κουμουνδούρου) θα κάνει πραγματικότητα το όνειρο που θέλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται η σπίθα που θα ξεκινήσει μια σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ευρώπη η οποία τότε θα μετατραπεί σε “Ευρώπη των λαών” και οι λαοί θα ζουν πλουσιοπάροχα και ευτυχισμένοι, στο μοντέλο της ευτυχίας που έχει στο μυαλό της κάθε συνιστώσα (δεν είναι όλες ίδιες) και όλοι θα είμαστε χαρούμενοι και χορτάτοι, καθώς θα τρώμε αλληλεγγύη).
Αυτό το υπό άλλες συνθήκες ξεκαρδιστικό κείμενο περιγράφει μια στροφή της Ελληνικής οικονομίας η οποία είναι τόσο εκτός πραγματικότητας που την χλεύασε -ψύχραιμα, εύγλωττα και απόλυτα τεκμηριωμένα- ακόμα και η Αλέκα Παπαρήγα. Αυτά είναι πράγματα που όχι απλά δε γίνονται, δε λέγονται, αλλά κάποιοι τα λένε και είναι ακριβώς τα ψέματα που θέλει να ακούσει ο Έλληνας ψηφοφόρος. Γιατί εμείς εδώ δεν γουστάρουμε την αλήθεια, δεν μας ενδιαφέρει. Αν μας ενδιέφερε, θα καταλαβαίναμε τόσα χρόνια ότι το πελατειακό κράτος που συντηρούσαμε θα έτρωγε τελικά όλα τα δανεικά και θα μας άφηνε ως πολιτικό προσωπικό ένα μάτσο ανίκανους και λαμόγια. Δε μας ενδιέφερε. Πιο πολύ μας απασχολούσε να μας διορίσουν την ανιψούλα και να πάρουμε επίδομα τυφλού, παρά η οικονομία της χώρας και η αξιοκρατία της κοινωνίας και τέτοια κουραφέξαλα. Έτσι τώρα θα ψηφίσουμε το συνονθύλευμα συνιστωσών ΣΥΡΙΖΑ, τον αγαπημένο της Αυριανής Αλέξη Τσίπρα, που λέει ότι όλα αυτά που ξέραμε μπορούμε να συνεχίσουμε να τα έχουμε για πάντα, δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να φορολογήσουμε τους κακούς πλούσιους και να τρίξουμε τα δόντια στη Μέρκελ.
[field name=”code”]
Εκτός από αυτά τα παραμύθια, βέβαια, δεν θα γίνουν πραγματικότητα οι μεταρρυθμίσεις που ονειρεύεται ο κάθε Στέφανος Μάνος, ή εκείνη η χούφτα ανθρώπων που είναι μπλεγμένοι σε ένα παράλογη πολιτική vichyssoise, ή οι δυο χούφτες ξεχασμένοι πολιτικοί που προσπάθησαν κάποτε να τις κάνουν και γι’ αυτό τους έφαγε η μαρμάγκα. Δε θα γίνουν. Ο Ελληνικός λαός δεν τις θέλει. Δεν ξέρει τι είναι, για ποιο λόγο χρειάζονται, τι θα γίνει αν εφαρμοστούν, και δεν τον νοιάζει και πολύ να μάθει. Το έδειξε στις κάλπες, ξεκάθαρα και τελεσίδικα.
Επίσης δεν πρόκειται να “βγούμε απ’ το Μνημόνιο αλλά να μείνουμε στο Ευρώ” ή ό,τι άλλο ζητάνε αυτοί που προτιμάνε να παίρνουν μια λέξη (“μνημόνιο”) να της δίνουν την έννοια που θέλουν, να τη χρίζουν κάτι αόριστο και ξενόφερτο και κακό, σας την πανούκλα ας πούμε, και να καταφέρονται εναντίον του για να μοιάζουν πατριώτες και τσαμπουκάδες στο κοινό που κοιτάζει τις γραμμές στον ουρανό.
Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει. Θα πάμε πάλι στις εκλογές, πάντα στις εκλογές, ελεύθεροι, αγανακτισμένοι, άσχετοι και θυμωμένοι, και θα ψηφίσουμε όποιον περιγράφει πιο όμορφα την επόμενη ημέρα, χωρίς να μας νοιάζει πώς θα φτάσουμε εκεί, αν είναι εφικτό, αν θα υπάρξει επόμενη μέρα γι’ αυτή τη χώρα, καν.
Και εν τω μεταξύ πράγματα θα γίνονται, αναπόφευκτα, χωρίς εμάς, γιατί εμείς τα αγνοούμε, δεν τα καταλαβαίνουμε και δεν θέλουμε να τα καταλάβουμε. Η πραγματικότητα θα έρθει, αμείλικτη, και θα μας καταπλακώσει με το χειρότερό μας εφιάλτη, τις συνέπειες, κι εμείς θα εξακολουθούμε να θυμώνουμε, αιώνια αθώοι, για πάντα θύματα, εφευρίσκοντας διαρκώς νέους εχθρούς, τράγους αποδιοπομπαίους, πρόσκαιρους ήρωες και βολικούς ψεύτες, μέχρι που οι συνέπειες θα γίνουν τόσο πολλές και μεγάλες και βαριές που θα μας συνθλίψουν, θα μας εξαφανίσουν, θα μας εγκλωβίσουν στην ακινησία και το μηδέν και θα μας κρύψουν τον ουρανό και θα ‘ναι κρίμα:
Ποτέ δεν θα μάθουμε τι ήταν αυτές οι γραμμές.
*Ας ρίξουμε μια ματιά στην έρευνα της Public Issue που εμβαθύνει λίγο στο αποτέλεσμα των εκλογών. Μερικά επιλεγμένα αποτελέσματα:
Τρίτο κόμμα για τους 18-24 (πίσω από ΣΥΡΙΖΑ και “Λοιποί”): Χρυσή Αυγή (14%)
Τέταρτο κόμμα για τους 18-24: ΚΚΕ (11%)
Ποσοστό ΑΝΕΞ.ΕΛ. + ΧΑ + ΚΚΕ + ΛΑΟΣ για τους 18-24: 40%
Ποσοστό ΑΝΕΞ.ΕΛ. + ΧΑ + ΚΚΕ + ΛΑΟΣ για τους 25-34: 39%
Ποσοστό ΝΔ+ΠΑΣΟΚ για τους 65+: 58%
Ποσοστό ΝΔ+ΠΑΣΟΚ για τους έχοντες κατώτερη εκπαίδευση: 51%
Ποσοστό ψηφοφόρων που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους “αριστερό” και ψήφισαν Χρυσή Αυγή: 2%
Ποσοστό ψηφοφόρων που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους “κεντρώο” και ψήφισαν Χρυσή Αυγή: 5%
Δεύτερο κόμμα στους ψηφοφόρους που ψήφιζαν πρώτη φορά, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ: Χρυσή Αυγή (22%)
Και έχει κι άλλα ενδιαφέροντα η λίστα, αξίζει να την κοιτάξεις.