Θυμήσου λίγο το συναίσθημα της πείνας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πείνασες; Θυμάσαι πώς ένιωθες; Την ελαφριά ζαλάδα, την ενόχληση στο στομάχι που δεν είναι ακριβώς πόνος, μια αδυναμία και ταυτόχρονα σαν κάτι να σε τσιγκλάει από μέσα, να σου θυμίζει ότι κάτι δεν πάει καλά: Το αίσθημα του κορμιού σου καθώς τρώει τον εαυτό του.
Αυτό το κτίριο βρίσκεται στη λεωφόρο Σπύρου Λούη, απέναντι από το Ολυμπιακό Στάδιο, στο ύψος του ποδηλατοδρομίου. Είναι εγκαταλειμένο εδώ και μερικά χρόνια, και για τα περισσότερα από αυτά ήταν κλειδωμένο, αλλά πλέον έχει ανοίξει και καταρρέει έτσι, ανοιχτά.
Τώρα φαντάσου να το νιώθεις αυτό το πράγμα συνέχεια. Και φαντάσου να το νιώθεις και το ψυγείο σου να είναι άδειο και τα ντουλάπια της κουζίνας σου να είναι άδεια και να μην μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ για να πάρεις τρόφιμα γιατί τα ελάχιστα τρόφιμα που υπάρχουν στο σούπερ μάρκετ είναι υπερβολικά ακριβά και δεν έχεις αρκετά λεφτά για να τα αγοράσεις.
Δεν σου λέω να σκεφτείς το ενδεχόμενο να έχεις παιδιά ή ανθρώπους που να σε έχουν ανάγκη και να είναι κι αυτοί στην ίδια κατάσταση, δεν πάω καν σε τέτοια επίπεδα απόγνωσης. Σκέψου μόνο την πείνα. Φαντάσου λίγο τη ζωή σου έτσι.
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά, βλέπαμε αυτό το κτίριο με ένα κάποιο δέος. Όχι πολύ, λίγο. Ήταν ασυνήθιστο, αρχιτεκτονικά. Μιλάμε για χρόνια πολλά -πολύ πριν χτιστεί το Καλατράβειο υπερθέαμα απέναντι. Ήταν η έδρα μιας εταιρίας που έφτιαχνε -ή εισήγαγε, δεν ήξερα- κομπιούτερ.
Την έλεγαν Altec.
Σκέψου, τώρα, την εξής υπόθεση: Το διακύβευμα των εκλογών της 6ης Μαΐου δεν είναι η σωτηρία της χώρας. Η σωτηρία της χώρας, στο σημείο που βρισκόμαστε, είναι αδύνατη. Ούτε το Μνημόνιο ούτε κανένα άλλο ρεαλιστικό σχέδιο δεν υπάρχει που θα μπορέσει στους επόμενους μήνες να αναποδογυρίσει την οικονομία της και να εξασφαλίσει την παραμονή της στο ευρώ και την επιστροφή της στην ανάπτυξη σε κάποιο κοντινό μέλλον. Δε γίνεται. Δε βγαίνουν τα νούμερα. Δεν είμαστε στο 2006 για να έχουμε τα περιθώρια. Είμαστε στο 2012, δύο χρόνια μετά την πτώχευση. Αυτή τη στιγμή πιο πιθανή είναι η κατάρρευση του ευρώ του ίδιου, παρά η παραμονή της Ελλάδας σ’ αυτό.
Σκέψου ότι δεν έχει καμία σημασία το ότι οι πιο δυνατές φωνές αυτή τη στιγμή στην Ελληνική πολιτική σκηνή είναι αυτές των φανατικών, των ψεκασμένων, των λαϊκιστών. Το ότι οι λύσεις που προτείνουν είναι η αυτοκτονία (ούτε καν ο γύψος) δεν έχει σημασία, αν ο ασθενής είναι ήδη μελλοθάνατος, η ασθένεια ανίατη. Οι λύσεις, άλλωστε, ποτέ δεν ήταν το θέμα μας. Ποτέ δεν έλλειψαν οι λύσεις. Ήταν πάντα προφανείς και δοκιμασμένες, τις είχε χρησιμοποιήσει όλος ο υπόλοιπος κόσμος, άλλοι σωστά, άλλοι λανθασμένα, είχαμε αιώνες ιστορίας για να μας μάθουν πώς γίνεται. Είναι απλές και συγκεκριμένες οι λύσεις. Υπάρχουν πλέον και κάποιοι που τις λένε ανοιχτά, και είναι υποψήφιοι. Στο παρελθόν δεν υπήρχαν. Πλέον δεν έχει σημασία.
Κολλητά δίπλα στο ρημαγμένο κτίριο της Altec βρίσκονται μερικά μικρότερα ρημαγμένα ερείπια τα οποία είναι πλέον ένας μικρός καταυλισμός όπου ζουν Ρομά. Παιδάκια τρέχουν στα ξεχαρβαλωμένα σίδερα και παίζουν με τα σκουπίδια.
Τώρα, όμως, είναι πάρα πολύ αργά. Δεν είναι; Έχει νόημα να κοροϊδευόμαστε; Είναι. Δεν παλεύουμε για τη σωτηρία. Ο χρόνος της πάλης για τη σωτηρία έχει παρέλθει. Η σωτηρία χάθηκε. Ό,τι κι αν γίνει την 6η Μαΐου θα είναι αργά. Δεν είμαστε μια χώρα αυτάρκης και κυρίαρχη που θα πάρει τις τύχες της στα χέρια της και θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις και θα γίνει ισχυρή και υγιής. Έχουμε ήδη πτωχεύσει. Είμαστε ήδη κατεστραμμένοι. Ποιες μεταρρυθμίσεις; Είχαμε σαράντα χρόνια χορτάτοι και δεν τις κάναμε. Τώρα θα τις κάνουμε;
Ξαφνικά, οι προτεραιότητές μας θα γίνουν άλλες. Πιο πρωτόγονες.
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος σήμερα. Φοβάμαι ότι αυτά ισχύουν. Ότι έτσι είναι τα πράγματα, όπως τα περιγράφω εδώ πέρα. Μπορεί να κάνω λάθος, ελπίζω να κάνω λάθος. Αν κάνω λάθος, πείσε με ότι κάνω λάθος (θα το εκτιμήσω). Αλλά φοβάμαι ότι δεν κάνω λάθος.
Φοβάμαι ότι ζούμε στο κτίριο της Altec και αναρωτιόμαστε τι ερ κοντίσιον θα αγοράσουμε για το καλοκαίρι.
Κοίτα ποιο είναι το χαρακτηριστικό της κατάρρευσης μιας χώρας: Αντίθετα με την κατάρρευση ενός ανθρώπου, ας πούμε, είναι πολύ αργή. Είναι παρατεταμένη. Κι επειδή είναι τόσο βραδείας καύσεως και ψυχοβγάλτρα, σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ελπίδας. Ότι, λες, δεν καταρρέω. Δεν καταρρέω. Το λες και το ξαναλές (δενκαταρρέωδενκαταρρέωδενκαταρρέω) και κατεβάζεις ιδέες και βγάζεις λόγους και χαρτογραφείς χάρτες εξόδου από την κρίση, και εύλογα δεν καταλαβαίνεις ότι η κρίση πάει, η κρίση τελείωσε κάπου το 2010, ό,τι ήταν να κριθεί κρίθηκε, και τα μνημόνια και η αγανάκτηση και οι προεκλογικές μπαρούφες δεν είναι παρά ένας μακρόσυρτος επιθανάτιος ρόγχος. Τελείωσε. Τελειώσαμε. Δεν αναστρέφεται αυτό το πράγμα. Δεν σώζεται με τίποτα. Αυτό φοβάμαι.
Και όταν φτάσουμε στον πάτο δεν θα πεθάνουμε κιόλας, ζωή θα είναι κι αυτή. Στην Κατοχή ο κόσμος πήγαινε θέατρο. Στη χούντα βγήκαν οι καλύτερες ταινίες της Βουγιουκλάκη. Αλλά δεν θα είναι όπως έχουμε συνηθίσει. Δεν θα είναι καθόλου όπως έχουμε συνηθίσει.
Και κάποιοι από εμάς, τους βολεμένους και τους ανέμελους, αναπάντεχα και αναπόφευκτα, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον και για χρονικά διαστήματα ανυπολόγιστα
θα πεινάσουμε.
εκατό μέτρα από τον καταυλισμό των Ρομά και το ερείπιο της Altec βρίσκεται το 6ο Γυμνάσιο Νέας Ιωνίας. Στο μικρό προαύλιο που κοιτάζει προς τον παράδρομο της Σπύρου Λούη, οι μαθητές και οι καθηγητές έχουν φυτέψει ένα μικρό λαχανόκηπο με διάφορα φυτά, λαχανικά και ζαρζαβατικά. Κάθε φυτό έχει δίπλα ένα ταμπελάκι που γράφει το κοινό και το επιστημονικό του όνομα.
Τα ταμπελάκια κοιτάζουν προς τα έξω.