Τα εξής σκέφτηκα μετά την παρουσίαση των νέων προϊόντων της Apple στο WWDC:
Τον καθένανε η κρίση τονε χτυπάει αλλιώς.
Άλλοι λυπούνται που τα μπουζούκια πια ανοίγουν δυο νύχτες τη βδομάδα, και δε μπορούνε ας πούμε να πα να τα σπάσουνε μια Τρίτη, φερ’ ειπείν. Άλλοι τρέμουν ένα μέλλον στο οποίο δεν θα μπορούν να αγοράζουν αυθεντικιές τσάντες Λουή Βουητών και πουκάμισα Μπέρμπερη. Άλλοι κλαίνε κάθε που γεμίζουν την κούρσα με βενζίνη. Άλλοι λυπούνται που δεν θα τρων καλά φαγιά σ’ εστιατόρια, που δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν στα ξένα, που δε θα μπορούν να πίνουν πολύχρωμα κοκτέιλ ατενίζοντας τη φωτισμένη Αθήνα. Δεν ήταν πλούσιοι Έλληνες, αυτοί. Οι πλούσιοι, άλλωστε, δεν θα τα στερηθούν όλα αυτά. Είναι αυτοί που θα ωφεληθούν πιο πολύ από την καταστροφή -έτσι γίνεται πάντα στις καταστροφές. Η Ελληνική μεσαία τάξη, αυτή που συνήθισε στα αυτοκίνητα και τα ταξίδια και τα ρούχα και τις σπατάλες (με δανεικά), μετράει μέρες πια, βαίνει προς εξαφάνιση, ετοιμάζεται να εξατμιστεί στον γαλανό Ελληνικό (καλοκαιρινό; φθινοπωρινό;) ουρανό. Και όλα αυτά θα τα χάσει για πάντα.
Φυσικά εμένα δεν θα μου λείψει τίποτα από αυτά. Ούτε ρούχα ούτε παπούτσια, ούτε ποτά ούτε γλέντια σήμαιναν τίποτα για μένα. Τα κοροϊδεύω, όπως τα κορόιδευα και τότε, αλλά λίγο πιο χαιρέκακα, τ’ ομολογώ, γιατί είμαι ποταπός. Τα ταξίδια, ναι. Ασφαλώς. Αλλά ακόμα πιο πολύ, κάτι άλλο: Από την εποχή της ανέμελης δανεικής ευμάρειας εμένα θα μου λείψει η τεχνολογία.
Φυσικά κάθε λάτρης των παραπάνω πιστεύει ότι τα δικά του πάθη ήταν τα καλύτερα και τα πιο ουσιαστικά, και έτσι κι εγώ πιστεύω ότι το πάθος μου για την τεχνολογία είναι κάτι πολύ σοβαρό, ή τουλάχιστο πολύ πιο σοβαρό από τα άλλα, των άλλων, και η απώλειά της δυνατότητας να αγοράζω τα καλύτερα τεχνολογικά προϊόντα θα είναι για εμένα ένα πλήγμα βαρύ. Δεν θα είναι. Τίποτα από αυτά δεν είναι στ’ αλήθεια σημαντικό, αν “σημαντικό” στη ζωή θεωρεί κάποιος μόνο τις ανώτερες αξίες της συντροφικότητας, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της διατροφής και της αναπνοής.
Αλλά πρόσεξε κάτι.
Η λατρεία μου για τα gadgets και τα τεχνολογικά προϊόντα δεν έχει να κάνει μόνο με τη φετιχιστική λαγνεία του καταναλωτισμού, αυτό το απεχθές και ζωώδες ένστικτο. Δεν είναι τόσο απλό. Το έχω σκεφτεί, γιατί η καταναλωτική λαγνεία είναι κάτι που μου προκαλεί αναγούλα. Κάτι άλλο πρέπει να φταίει που θέλω να δοκιμάζω όλα τα γκάτζετς και να τα παίζω και να τα χρησιμοποιώ όλα συνέχεια. Το έχω βρει. Είναι το εξής:
Λατρεύω τα τεχνολογικά προϊόντα που απευθύνονται στο ευρύ κοινό γιατί είναι η πιο απτή απόδειξη του μεγαλείου του ανθρώπινου πνεύματος. Ο ανθρώπινος νους έχει φτάσει σε ύψη δυσθεόρατα, τα κατορθώματά του είναι τόσο μεγάλα που ίσως να φτάνουν πια και στα όριά του, και τίποτα δεν το αποδεικνύει καλύτερα και πιο γλαφυρά από ένα αδιανόητα περίπλοκο γκάτζετ που το κρατάς στο χέρι σου και το χρησιμοποιείς και κάνει τη ζωή σου λίγο καλύτερη, λίγο πιο πλούσια. Και μάλιστα αυτό αποδεικνύεται ακόμα περισσότερο απ’ το ότι δεν αγαπώ όλα τα τεχνολογικά προϊόντα: Τα ψυγεία, ας πούμε, δεν έχουν κάτι να μου πουν. Ούτε θέλω να αγοράσω το καλύτερο πλυντήριο στη Γη. Όπως περίπου το είχε πει και ο Νίκος Δήμου σε μια συνέντευξη προ πενταετίας, κι εγώ αγαπώ μόνο τα gadgets που είναι εργαλεία για το μυαλό μου, που επεκτείνουν τις διανοητικές δυνατότητες του Homo sapiens και που δίνουν διέξοδο στις δημιουργικές του αναζητήσεις. Τα κινητά τηλέφωνα και τα κομπιούτερ και τα videogames και τις φωτογραφικές μηχανές και τα πάσης φύσεως μπλιμπλίκια που χρησιμοποιώντας το απόσταγμα της ανθρώπινης διάνοιας κάνουν κάτι που λίγα χρόνια πριν μοναχά θα έμοιαζε αδιανόητο, μαγικό.
Γι’ αυτό αγαπώ τα gadgets, κι όταν βλέπω πράγματα σαν το νέο Macbook Pro ή όταν δοκιμάζω πράγματα σαν το νέο HTC One X παθαίνω αυτή την αγνή λαγνεία, αυτό τον έρωτα που δεν είναι ο κενός και άρρωστος έρωτας για ένα άψυχο αντικείμενο, αλλά ο βαθύς θαυμασμός για την ανθρώπινη δημιουργία.
Έτσι το ‘χω σκεφτεί.
Μπορεί να βαυκαλίζομαι βέβαια, μπορεί απλά να προσπαθώ να ντύσω το δικό μου πάθος με ένα μανδύα σοβαροφάνειας που, ας πούμε, η κυράτσα με τη Λουή Βουητών δεν έχει (γιατί τι τη θέλει τη Λουή Βουητών, επειδή εκτιμά τη μαστοριά των τεχνιτών που τη ράψανε;), αλλά τέλος πάντων δε νομίζω ότι είμαστε το ίδιο.
Και γι’ αυτό νομίζω ότι εμένα και τους ομοίους μου η κρίση θα μας χτυπήσει πιο βαριά. Γιατί οι άλλοι θα βρουν αντίδοτο για τα μπουζούκια, και θα βρουν άλλους, πιο πρόσιτους τρόπους να επιδειχτούν στη γειτονιά. Η Ελλάδα θα προσαρμοστεί σε δεδομένα άλλα, και μαζί θα προσαρμόσουν κι αυτοί τα ταπεινά (όπως τα κρίνω εγώ) πάθη τους.
Εμείς όμως τι θα κάνουμε; Εμείς παλιά ξέραμε ότι θα δουλέψουμε δέκα ημέρες ή δυο εβδομάδες ή τρεις εβδομάδες και με τα λεφτά αυτά θα πάρουμε το καλύτερο κινητό τηλέφωνο που υπάρχει στη Γη. Σύντομα σ’ αυτή τη χώρα θα πρέπει να δουλέψουμε ας πούμε τέσσερις μήνες για να πάρουμε το ίδιο αντικείμενο, μια εποχή ολόκληρη, και αυτό θα ισχύει μόνο για όσους από εμάς έχουνε δουλειά, που δεν θα είναι και πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουνε για εμάς άπιαστα, απρόσιτα.
Και πώς θα το αντικαταστήσουμε αυτό το πάθος; Δεν αντικαθίσταται. Είναι και οι εποχές αλλιώτικες, υπάρχει το Ίντερνετ τώρα, τα μαθαίνουμε όλα. Η τεχνολογία καλπάζει, τρέχει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, και θα βλέπουμε από μακριά τα άλματά της και δεν θα μπορούμε να συμμετάσχουμε και να επωφεληθούμε. Θα μένουμε πίσω ολοένα.
Κι αυτό πιστεύω ότι θα είναι αφόρητο.
Δεν θα είναι;
Δες ακόμα: Δοκίμασα το HTC One X. Είναι καλό.
[imagebrowser id=7]