[field id=”1″]
Σήμερα τα ξημερώματα τρείς τρομοκράτες προσπάθησαν να κάψουν τα γραφεία της Microsoft στο Μαρούσι, ένα κτίριο στο οποίο εργάζονται πολλές δεκάδες άνθρωποι στην υπηρεσία του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και του σόφτγουερ. Ευτυχώς κατάφεραν να κάψουν μόνο το βανάκι που είχαν κλέψει για τη δουλειά, και να προκαλέσουν υλικές ζημιές στην είσοδο του κτιρίου. Αυτή ήταν μια ακόμα είδηση από αυτές που προκύπτουν καθημερινά, πια, στη χώρα της ενάρετης βίας και του μίσους, και ούτε καν η πιο σοκαριστική.
Ως τέτοια, κανονικά δεν θα είχε νόημα να την κουβεντιάσουμε.
Αφορμή της κουβέντας ήταν η αντίδραση στην είδηση από τη δημιουργική μειοψηφία (ξέρεις ποια εννοώ, αυτό το 4-5% του πληθυσμού που ζει στον πραγματικό κόσμο αλλά μόλις τώρα έχει αρχίσει να καταλαβαίνει από τι ακριβώς αποτελείται το υπόλοιπο 94-95%), όπως αυτή αποτυπώθηκε στα ίντερνετς.
φωτο: Χάρης Γκίκας, ΕΘΝΟΣ
Παίρνω λαβή από την εξής τοποθέτηση του φίλου και συναγωνιστή Έρικ Πάρκς στο Facebook. Διάβασέ την πρώτα.
Διάβασες; Ωραία.
Ο σύντροφος Έρικ κάνει δύο λάθη στην προσέγγισή του. Το πρώτο βρίσκεται στη δεύτερη γραμμή, και το δεύτερο στη δεύτερη από το τέλος.
Πρώτο λάθος: Υποννοοεί πως αν οι τρομοκράτες ήξεραν ότι σ’ αυτό το χώρο η Microsoft φιλοξενεί αφιλοκερδώς startups ίσως κάτι θα άλλαζε στη γνώμη τους, κάτι θα κόπαζε την επαναστατική τους ζέση. Αυτό είναι ένα πολύ κοινό λάθος που πολλοί εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν ακόμα και μετά τη διπλή επίδοση της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές: Νομίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται με ίδια ή παρόμοια μυαλά.
Ακούστε.
Οι άνθρωποι που θέλουν να κάψουν το κτίριο όπου στεγάζεται μια εταιρία δεν ενδιαφέρονται αν μέσα φιλοξενούνται startups, εργαζόμενοι, παιδιά ή κουτάβια. Θέλουν να το κάψουν. Θέλουν να δουν το κτίριο να καίγεται. Αυτοί που προσπάθησαν να κάψουν τη Microsoft, όπως κι αυτοί που έκαψαν τη Marfin και τους ανθρώπους της, δεν είναι σαν εμάς. Είναι sociopaths. Εγκληματίες. Επίδοξοι δολοφόνοι και, ενίοτε, κανονικοί δολοφόνοι. Το ότι ντύνουν τη βία τους με ιδεολογικό περίβλημα δεν έχει ποτέ καμία σημασία. Είναι άνθρωποι με πολύ σοβαρά προβλήματα που δεν υιοθετούν τις αξίες της κοινωνίας στην οποία ζουν. Δεν είναι σαν τους υπόλοιπους. Το να κάνεις το βήμα από την άλλη πλευρά της γραμμής και να γίνεις κάτι που ασκεί βία, που καίει και σκοτώνει, είναι ένα βήμα που ελάχιστοι το κάνουν. Το μυαλό αυτών λειτουργεί αλλιώς. Κάτι έχει λασκάρει εκεί μέσα. Κάτι έχει φύγει. Κάποια δόντια σ’ αυτά τα γρανάζια, όπως γράφει ο Κερτ Βόνεγκατ για τον εγκέφαλο του Άντολφ Άιχμαν, έχουν φθαρεί. Δεν υπάρχουν.
Βεβαίως, κάθε κοινωνία έχει sociopaths και εγκληματίες. Αν υπάρχει ένα θέμα άξιο συζήτησης σ’ αυτή την υπόθεση, όπως και σε κάθε υπόθεση τρομοκρατίας στην Ελλάδα, είναι πως το αξιακό δυναμικό της δικιάς μας της κοινωνίας είναι φρικτά ανεκτικό στη βία. Υπάρχει μια τρομερή ευκολία στις μη-βίαιες μάζες (εκτός του 4-5%, πάντως) να υιοθετήσουν το παραμύθι της “δίκαιης” βίας. Θυμάσαι τους ανθρώπους που ούρλιαζαν για κρεμάλες στο Σύνταγμα. Είδες το χαστούκι του Κασιδιάρη. Παρακολούθησες την αντίδραση στο χαστούκι του Κασιδιάρη. Θυμήθηκες την κατάθεση του μέλους της διοικούσας επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ως μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου της 17 Νοέμβρη.
Όλοι όσοι τα ανέχονται αυτά δεν είναι απαραίτητα sociopaths, αλλά είναι ανεκτικοί σε μια κουλτούρα βίας που επιτρέπει σ’ αυτούς που καίνε να καίνε σε αρκετά μεγάλο βαθμό ανενόχλητοι. Κατά τη γνώμη μου σε ένα βαθμό είναι συνένοχοι.
Αλλά αυτοί που καίνε είναι sociopaths. Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Είναι εγκληματίες και φονιάδες. Δεν τους νοιάζει καθόλου μα καθόλου αν αυτό που καίνε έχει μέσα startups. Θέλουν μόνο να το δουν να καίγεται. Όπως καταλάβαμε ότι στην κοινωνία μας υπάρχουν κτήνη που ξυλοφορτώνουν ταλαίπωρους αλλοδαπούς και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που τους στηρίζουν με την ψήφο τους, έτσι θα καταλάβουμε ότι υπάρχουν ανάμεσά μας άρρωστοι φονιάδες που θέλουν να καταστρέψουν, να κάψουν και να σκοτώσουν και από πίσω εκατοντάδες χιλιάδες που ανέχονται την αρρώστια τους και ενίοτε τη χειροκροτούν κιόλας.
Α, και το δεύτερο λάθος: Ο σύντροφος Παρκς, απευθυνόμενος προς αυτά τα όντα, νομίζει ότι υπάρχει περίπτωσει να διαβάσουν ποτέ λέξεις τέτοιες, γραμμένες από το 4-5%, γραμμένες στην Ελληνική γλώσσα, και να τις καταλάβουν κιόλας.
Αυτό, φυσικά, είναι εντελώς αδύνατον.
