Όλα είναι δυνατά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Είναι δύσκολο να το χωνέψει κανείς αυτό. Δε σου κάθεται πολύ καλά. Τα πράγματα που γίνονται συνήθως είναι συγκεκριμένα, πεπερασμένα και αναμενόμενα. Αλλά τα πράγματα που γίνονται σπάνια μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μπορεί κάποιος να πέσει από ένα χιλιόμετρο ύψος χωρίς αλεξίπτωτο και να ζήσει. Μπορεί να βρεις στο πεζοδρόμιο της Αθήνας ένα γυμνό πτώμα. Τα πάντα μπορούν να γίνουν. Αλλά επειδή τέτοια πράγματα γίνονται πολύ σπάνια, είναι δύσκολο να τα χωνέψεις. Τα θεωρείς αδύνατα. Πέφτεις από τα σύννεφα. Έτσι είναι οι άνθρωποι.
Και εγώ το παθαίνω. Γιατί, εντάξει, μπορείς να δεχτείς ότι ας πούμε βρέθηκε το σωματίδιο του Χιγκς και ανοίγει η Χρυσή Αυγή παντοπωλείο, ότιδήποτε, αλλά μερικά πράγματα είναι πέρα από τη φαντασία και των πιο φαντασιόπληκτων. Τίτλος είδησης:
Που σημαίνει ότι ανάμεσά μας ζουν υπάλληλοι νοσοκομείων που είχαν στήσει φάμπρικα παραγωγής (πάμε άλλη μία) πλαστών πιστοποιητικών δυσλεξίας για παιδάκια του σχολείου και, κυρίως, ανάμεσά μας ζουν γονείς που πήγαν να πάρουν πλαστά πιστοποιητικά δυσλεξίας (συνειδητοποιείς τι διαβάζεις;) για τα παιδιά τους, για να δώσουν πανελλήνιες με προφορικά.
Η συγκεκριμένη είναι συνταξιούχος του «Σισμανόγλειου» και διατηρεί Κέντρο Λογοθεραπείας στο Χαλάνδρι (ενώ και η αδελφή της άνοιξε πρόσφατα ανάλογο κέντρο στη Λέρο). Μετά τη συνταξιοδότησή της, στο τέλος του 2006, παρέμεινε για ένα εξάμηνο ως συνεργάτης στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, οπότε εξέδιδε πιστοποιητικά δυσλεξίας είτε αυτοτελώς, χωρίς να έχει δικαίωμα, είτε πλαστογραφώντας την υπογραφή της αρμόδιας ψυχολόγου για την έκδοση τέτοιων πιστοποιητικών.
Την 73χρονη που φέρεται να έστησε τη φάμπρικα την ξεπερνάς. Η περιγραφή της είναι πιστευτή. Τέτοια λαμόγια υπάρχουν εκεί έξω, είναι πολλά, είναι χιλιάδες. Όλοι ξέρουν κι από ένα-δύο. Βλέπεις τους δρόμους καλυμένους απ’ τη γλίτσα τους -είναι παντού. Μα αυτοί οι γονείς, οι οποίοι έβαλαν τα παιδιά τους να κάνουν τα δυσλεκτικά για να μπουν στο πανεπιστήμιο (τι γράφουνε τα δάχτυλά μου), ζουν ανάμεσά μας, αναπνέουν τον ίδιο αέρα και, όταν αναλογίστηκαν τι να κάνουν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, σκέφτηκαν να αγοράσουν πλαστά πιστοποιητικά δυσλεξίας (όσες φορές κι αν το γράφω, όσα italics κι αν βάλω, δεν συνηθίζεται, δεν χωνεύεται με τίποτα), κι αυτό τους φάνηκε καλή ιδέα, “χμ”, είπαν, “ωραία ιδέα είχες Μανώλη, να κάνουμε το παιδί να κάνει το δυσλεκτικό για να δώσει εξετάσεις προφορικά και έτσι να πιάσει πιο εύκολα μια από τις θέσεις στο πανεπιστήμιο, θέση που αλλιώς θα έπαιρνε ένα από τα παιδιά που δεν κάνει το δυσλεκτικό με πλαστογραφία και δίνει εξετάσεις κανονικά, γραπτά, χαχα μα οι γονείς του δεν το αγαπάν καθόλου”.
Αγαπητή ζωή, σταμάτα να με εκπλήσσεις. Δεν αντέχω άλλο.
Πριν από δέκα χρόνια στη Λέσβο, 14 δικηγόροι της πόλης έκαναν αναφορά στην Εισαγγελία καθώς, όπως έλεγαν, στο νησί είχε πέσει «επιδημία μαθητών με δυσλεξία».
