Να τρία πράγματα που συνέβησαν στη χώρα μας ετούτη την ημέρα:
1) Βουλευτές, δήμαρχοι και ο αντιπεριφερειάρχης από τα πέριξ της Άρτας έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό ζητώντας να μην κλείσει το Κέντρο Νεοσύλλεκτων που υπάρχει στην Άρτα γιατί, “αποτελεί οικονομικό κύτταρο μεγάλης σημασίας, η δε παρουσία των νεοσυλλέκτων κατά τις ημέρες της κατάταξής τους δίνει ζωή και παλμό σε καιρούς δύσκολους και ζοφερούς”.
2) Ο εμπορικός σύλλογος Πειραιώς εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εκφράζει την αντίθεσή του στη δημιουργία νέου λιμένα κρουαζιέρας στο Φαληρικό Δέλτα επειδή “O Πειραιάς (…) δεν θα επαιτεί, αλλά απαιτεί την θέση που του αρμόζει στον παγκόσμιο ναυτιλιακό χάρτη”.
3) Οι εργαζόμενοι στο μετρό ανακοίνωσαν πως αύριο το μετρό κλείνει από τις 5:30 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι επειδή θα κάνουν γενική συνέλευση “για τον συντονισμό των ενεργειών και τον προγραμματισμό περαιτέρω κινητοποιήσεών για τις μισθολογικές τους περικοπές”.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επισημάνω το συνδετικό κρίκο αυτών των ειδήσεων. Χρειάζεται; Είναι προφανής. Υπάρχει άραγες κάτι πιο αντιπροσωπευτικό του τι είναι “Ελληνική ζωή” τη σήμερον ημέρα από αυτές τις τρεις ειδήσεις;
Υπάρχει καλύτερο απόσταγμα Ελλάδας από ένα μπουκέτο μικροσυμφερόντων που μάχονται εναντίον οποιουδήποτε τα επιβουλεύεται, δηλαδή όλων των υπόλοιπων;
Σύμφωνοι, μπορεί και να υπάρχει.
Μπορεί η σύσταση του νέου διοικητικού συμβουλίου του ΕΟΤ, με τους δικηγόρους, το γιατρό και την οδοντίατρο να είναι ως γεγονός πιο αντιπροσωπευτικό.
Ή η ξεκαρδιστική απολογία των πρυτάνεων/κοτζαμπάσηδων του ΑΠΘ για τις τουαλέτες των 30.000 ευρώ και τα iPhone.
Ή η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού στον αρχιεπίσκοπο ότι οι μισθοί των κληρικών δεν θα περικοπούν.
Όλα αυτά σήμερα έγιναν, επίσης. Αλλά εμένα οι άλλες μου άρεσαν, εκείνες οι ανακοινώσεις από τρεις περήφανες ομάδες Ελλήνων, γκρουπούσκουλα που αγωνίζονται γι’ αυτό που τους συμφέρει όπως μόνο Έλληνες ξέρουν και μπορούν.
Οι περήφανοι Αρτινοί, που είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω, ως φαντάρος στο ΚΕΥΓ (έτσι το έλεγαν τότε), υπερασπίζονται την οικονομία του κοτομπέικον, αδιαφορώντας για το ποιος την χρηματοδοτεί (όλοι οι υπόλοιποι).
Οι Πειραιώτες έμποροι που υπερασπίζονται το μονοπώλιο που τους έχει χαριστεί, από οποιαδήποτε ανεπιθύμητη “ανάπτυξη”, αδιαφορώντας για το ποιον μπορεί να οφελήσει αυτή (όλους εμάς).
Οι εργαζόμενοι στο μετρό, που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να μη δουλεύουν, αδιαφορώντας για το πώς και πόσο εξευτελίζουν τους πελάτες τους (όλους εμάς).
Αυτό είμαστε, πεντακάθαρο, νάτο: Μικροομάδες Ελλήνων που θέλουν να περάσει το δικό τους αδιαφορώντας για το κοινό καλό, για το τι συμφέρει την κοινωνία γενικότερα, ακόμα και για το αν υπάρχει κοινωνία έξω από την περιοχή/μαγαζί/σπίτι τους.
Δεν είμαστε μέλη κοινωνίας, όλοι εμείς. Ο έμπορας του Πειραιά, που θέλει να πουλάει μόνο αυτός τσίχλες στους τουρίστες για να βγάλει λεφτά και να τα στέλνει στο γιο του που είναι φαντάρος στην Άρτα για να φάει κοτομπέικον, δεν ανήκει στην ίδια κοινωνία με τον Αρτινό που θέλει να πουλάει κοτομπέικον σε εσωτερικούς μετανάστες στη μέση του πουθενά για πάντα.
Εμείς είμαστε ξεχωριστές οντότητες που απλά συμβαίνει να συγκατοικούν στον ίδιο χώρο. Συνυπάρχουμε με το ζόρι στις καλές τις εποχές, οπότε τώρα που ήρθαν τα ζόρια θα φαγωθούμε μεταξύ μας, υπερασπίζοντας ο καθένας το δικό του, ασφυκτικά περιορισμένο και μικρό -μικροσκοπικό, απειροελάχιστο- συμφέρον.
Θυμήσου: Το μίσος!