Τον Ιούνιο του 2011 Χριστιανοί διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από θέατρο που επρόκειτο να ανεβάσει το αμφιλεγόμενο έργο “Corpus Christi” και διαμαρτυρήθηκαν έντονα φωνάζοντας συνθήματα και κραδαίνοντας σταυρούς και άλλα χριστιανικά σύμβολα, καθώς θεωρούσαν πως το έργο προσβάλλει τη θρησκεία τους. Η διαμαρτυρία αυτή έγινε έξω από το θέατρο San Pedro Playhouse στο Τέξας. Παρόμοιες διαμαρτυρίες συνέβησαν οπουδήποτε παίχτηκε το συγκεκριμένο έργο, και όχι μόνο στην Αμερική -όπου υπάρχουν Χριστιανοί, υπήρξαν διαμαρτυρίες.
Βλέπεις, δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα θρησκόληπτοι, trolls του πραγματικού κόσμου που δεν θέλουν να υπάρχει τίποτα που δεν καταλαβαίνουν και μισούν τα πάντα. Παντού υπάρχουν. Και ειδικά στις προοδευμένες και δημοκρατικές ΗΠΑ είναι πάρα πολλοί, και πάρα πολύ τρελοί. Οι άνθρωποι εκεί δολοφονούν γιατρούς που κάνουν εκτρώσεις. Για τέτοια παράνοια μιλάμε.
Αν τα τελευταία φαινόμενα σκοταδισμού στην Ελληνική κοινωνία -οι τραμπουκισμοί στο θέατρο Χυτήριο, η λογοκρισία ενός φιλιού ανάμεσα σε ομόφυλους στη ΝΕΤ- μας δείχνουν κάτι, είναι πως οι δικοί μας θρησκόληπτοι έχουν ασυνήθιστα μεγάλη δύναμη, τόση ώστε να σπρώχουν την κοινωνική συνισταμένη προς μια κατεύθυνση που σε πολλούς από εμάς δεν αρέσει καθόλου. Αν αναρωτηθούμε το γιατί, μπορεί να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Δοκιμάζω ευθύς:
Λέω: Το πρόβλημα δεν είναι οι χολερικοί και οι ακραίοι. Κάθε κοινωνία έχει τέτοιους. Είναι αναπόφευκτοι αυτοί. Το πρόβλημα είναι στην απέναντι πλευρά.
Λέω: Κάθε κοινωνία είναι μια συνισταμένη ετερόκλητων ανθρώπων, κι από το προς τα πού πάει αυτή η συνισταμένη καταλαβαίνει κανείς πόσοι είναι οι άνθρωποι σε κάθε ομάδα. Το πρόβλημα εδώ σε εμάς είναι ότι δεν έχουμε αρκετούς σοβαρούς και μορφωμένους ανθρώπους που καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί ο κόσμος και δεν μισούν το σύμπαν by default. Άλλες ανεπτυγμένες χώρες έχουν αρκετούς, και έτσι παρ’ όλο που εκεί οι χολερικοί σκοτώνουν γιατρούς και διαμαρτύρονται στα θέατρα, η συνισταμένη της κοινωνίας δεν κλίνει προς το μέρος τους.
Εμείς έχουμε πολύ λίγους από τους “καλούς”. Το αντίβαρο των ακραίων εδώ είναι πολύ αδύναμο. Σιγά σιγά, με τα αποτελέσματα των πρόσφατων, ξεκάθαρων, κρυστάλλινων εκλογών και τον επεκτεινόμενο σκοταδισμό σε θέατρα και τηλεοράσεις, καταλαβαίνουν κι αυτοί πόσο λίγοι είναι. Και καθώς τα πράγματα χειροτερεύουν, η συνισταμένη κλίνει προς τους άλλους, τους φωνακλάδες, τους ακραίους και επικίνδυνους. Κι η δύναμή τους μεγαλώνει.
Αυτό δεν αλλάζει με twittακτιβισμό και ερωτήσεις στη Βουλή. Αλλάζει αλλιώς, κι αλλάζει αργά.
Λέω: Πρέπει πρώτα να σβήσεις τα ψέματα από τα σχολικά βιβλία, να εκπαιδεύσεις σωστά τους εκπαιδευτικούς, να ξεκινήσεις δράσεις που προάγουν τις αξίες της επιστήμης, της μάθησης, της αλληλεγγύης και της κατανόησης (όχι μόνο ως κράτος, φυσικά, αλλά και ως ανεξάρτητοι κοινωνικοί φορείς), και μετά να περιμένεις.
Να περιμένεις πολύ. Γενιές ολόκληρες.
Και για να ξεκινήσει καν μια αλλαγή πρέπει πρώτα η κοινωνία να αποδεχτεί ότι έχει πρόβλημα και πρέπει να αλλάξει. Και εδώ, που το 21% δηλώνει πως του είναι συμπαθής η Χρυσή Αυγή, που εικόνες και φλόγες τις υποδέχονται με τιμές αρχηγού κράτους και ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού της χώρας υπογράφουν για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, δεν υπάρχει καμία βούληση για αλλαγή, καμία συναίσθηση του προβλήματος.
Οπότε η μόνη ελπίδα για να πάψουμε βραχυπρόθεσμα να βλέπουμε αυτά τα φαινόμενα σκοταδισμού, ή έστω για να σταματήσει η εξάπλωσή τους, είναι να λυθεί η οικονομική κρίση και οι ακραίοι σκοταδιστές να λουφάξουν ξανά σε μια -όποια- δανεική ευμάρεια, όπως πάνω-κάτω γινόταν μέχρι πρόσφατα.
Αλλά κι αυτό, όπως έχουμε πει, είναι εντελώς αδύνατο.
Διάβασε ακόμα:
Η τρομοκρατία της Χρυσής Αυγής