Μια νέα εβδομάδα ξεκινά, μια εβδομάδα γεμάτη, αναμφίβολα, με πάθος και οργή και αντιδικίες και φασαρίες και άγχος και φόβο και τρομολαγνεία και νεύρα και πάρα πολλά αρνητικά πράγματα και, απ’ ό,τι φαίνεται, και ήλιο.
Ας δούμε τι έγινε τις προηγούμενες ημέρες, συμβάντα που οδηγούν σε τούτη την εβδομάδα τη δραματική και κρίσιμη.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς (δε θα το συνηθίσω ποτέ) μίλησε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του και δήλωσε ότι “πρέπει να χτυπήσουμε 2 εχθρούς: τη δημόσια σπατάλη και τη φοροδιαφυγή” σκορπώντας ξέφρενο ενθουσιασμό στα πλήθη καθώς είναι προφανές ότι πλέον έχουν διοριστεί στο δημόσιο όλοι οι Μεσσήνιοι πολίτες, και έχουν μετατεθεί σε οργανισμούς που δεν θα υποστούν καμία μείωση όλα τα γαλάζια βύσματα, και έτσι ήρθε η ώρα να αρχίσει ο πόλεμος κατά της δημόσιας σπατάλης.
Εν τω μεταξύ, στη Σαλαμίνα, ο ιδιοκτήτης ενός φούρνου που πίστευε ότι ο Αιγύπτιος υπάλληλός του τον έκλεβε αντέδρασε όπως κάθε σωστός επιχειρηματίας, έδεσε τον υπάλληλο με αλυσίδα σε ένα δέντρο και τον πλάκωσε στο ξύλο. Κάθε σωστός επιχειρηματίας σε μια ζούγκλα με άγρια ζώα, εννοώ.
Παράλληλα, μπροστά στις εξελίξεις ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας ζήτησε εκλογές για να μιλήσει ο λαός. Έτσι το είπε, “εκλογές για να μιλήσει ο λαός“. Βεβαίως, όπως καλά θυμόμαστε, ο λαός μίλησε μόλις πριν από κάτι λιγότερο από πέντε μήνες και επίσης μίλησε πάλι και πριν από έξι. Αλλά προφανώς δεν άρεσαν στον κύριο Τσίπρα αυτά που είπε τότε, ή δεν τα άκουσε καλά, και του ζητάει να τα επαναλάβει.
Εγώ συμφωνώ απόλυτα με την ιδέα των διαρκών εκλογών. Να μιλάει συνέχεια ο λαός, ακατάσχετα. Γιατί όχι. Αν μιλάει συνέχεια ο λαός, μπορεί να πάρουμε κάποια στιγμή απόφαση ότι αυτά που λέει δεν είναι και πολύ σόι. (UPDATE: Το θέμα με το Σύλλογο Γονέων στο σχολείο του Χαλανδρίου είναι λίγο πιο περίπλοκο από ό,τι νομίζαμε – διάβασε τα σχόλια- οπότε ίσως δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για το συγκεκριμένο θέμα. Ίσως. Υπάρχουν, πάντως, τόσα άλλα).
Μπορεί τότε να συνειδητοποιήσουμε την αξία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην ανάπτυξη του δυτικού πολιτισμού και την εξέλιξη της ανθρωπότητας, μια αξία που έχει γίνει προφανής σε άλλα σημεία του κόσμου εδώ και αιώνες, αλλά εντάξει, εδώ εμείς τα παίρνουμε λίγο πιο αργά τα γράμματα.
Εν τω μεταξύ, ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε ένα πύρινο άρθρο κατά ομάδας πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ, ένα άρθρο που δεν άρεσε καθόλου στο πρώην μέλος του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Ραγκούση, ο οποίος απάντησε με ένα πύρινο άρθρο κατά των μεγαλοδημοσιογράφων πρώην κρατικοδίαιτων media. Και οι δύο έχουν δίκιο, και οι δύο είχαν άδικο.
Εν τω μεταξύ, πολύ απογοητευμένος από τη θεαματική συμμετοχή των καθηγητών στις εκλογές των νέων διοικητικών συμβουλίων των Πανεπιστημίων, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια πύρινη ανακοίνωση κατά της τεχνολογίας (μάλλον). Οι εκλογές έγιναν με ηλεκτρονικό σύστημα ώστε να μην μπορούν μέλη αριστερών παρατάξεων να κλέψουν τις κάλπες ή να χτίσουν δωμάτια ή να προπηλακήσουν καθηγητές, κι αυτό φυσικά κατά τη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αντιδημοκρατικό. “Τεχνοφασισμός” είναι η λέξη που χρησιμοποίησε στην ανακοίνωση, καθώς στις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στα ελληνικά πανεπιστήμια, πάντα βρίσκει αφορμή και χώνεται λίγος φασισμός.
Παράλληλα, ένας Νεοζηλανδός τουρίστας κατήγγειλε πως Έλληνες αστυνομικοί τον απήγαγαν καθώς έκανε διακοπές στην Κρήτη, τον μετέφεραν στο τμήμα, τον έδειραν, του έκλεψαν τα λεφτά, και τον άφησαν μόνο όταν επενέβη η Ιντερπόλ. Έτσι, τουλάχιστον, γράφει εφημερίδα του Σάιρ. Αν ήμασταν στο 2005, ας πούμε, εμείς οι κομιλφό αστοί θα το διαβάζαμε και θα λέγαμε, πιφ, αν είναι δυνατό, μας διαβάλλουν βελανιδοφάγοι ξένοι, δεν γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα μας, αίσχος, πλήττουν τον τουρισμό μας. Σήμερα απλά δαγκώνουμε το χειλάκι και σκύβουμε λίγο το κεφάλι. Τίποτα δεν μας φαίνεται αδύνατο, πια.
Και πώς να μας φαίνεται, άλλωστε. Τις προάλλες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κοροϊδεύει τον κόσμο και δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει (you don’t say) και μετά δήλωσε πως δεν εννούσε αυτό, τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει και, προφανώς, κοροϊδεύει τον κόσμο και ότι διαστρεβλώθηκαν δηλώσεις που έκανε live στην τηλεόραση. Δηλώσεις που έκανε ο ίδιος. Live, προφορικά στην τηλεόραση. Διαστρεβλώθηκαν. Τι “από ποιον;” Αφού ο ίδιος μιλούσε. Βλέπαμε τα χείλη του που κουνιούνταν. Οι δηλώσεις του Λαφαζάνη διαστρεβλώθηκαν από το Λαφαζάνη. Το ίδιο είχε πει λίγες μέρες πριν και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος. Εκείνου τις δηλώσεις τις είχε διαστρεβλώσει ο ίδιος ενώ μιλούσε στο BBC.
Τι να μας κάνει εντύπωση από όλα αυτά; Τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Ο καθένας μας πια φτιάχνει μια αυτοσχέδια πραγματικότητα μέσα στο μυαλό του όταν η κανονική πραγματικότητα δεν του αρέσει, κι όλα καλά. Η πραγματικότητα ξαφνικά γίνεται κάτι άλλο, κάτι εύπλαστο και βολικό, ένα ζεστό κουκούλι μέσα στο οποίο έχουμε πάντα δίκιο, όποιος κι αν είμαστε, ο Λαφαζάνης κι ο Παναγιώταρος κι ο Μεϊμαράκης κι ο Βενιζέλος κι ο πρωθυπουργός κι ο Τσίπρας κι ο φούρναρης από τη Σαλαμίνα και έντεκα εκατομμύρια μπουρδουκλωμένα ανθρωπάκια, στριμωγμένα σε μια γλώσσα ξηράς στην άκρη της Ευρώπης, στο χείλος του γκρεμού.
Κι είναι ακόμα Δευτέρα.