Πριν από λίγες ημέρες στη Ντάκα του Μπανγκλαντές ένα οκταώροφο κτίριο κατέρρευσε. Ήταν ένα εργοστάσιο ρούχων. Κατά την κατάρρευση έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες άνθρωποι. Δεν έγινε σεισμός. Το κτίριο ήταν κακοφτιαγμένο, και έπεσε. Την ώρα που γράφω αυτό εδώ οι νεκροί έχουν φτάσει τους 804. Οκτακόσιοι τέσσερις. Ακόμα βρίσκουν πτώματα.
Πριν από λίγο, είδα μια φωτογραφία.
Μόλις τα μάτια μου κοίταξαν τα πίξελ, τη στιγμή που ο εγκέφαλος κατάλαβε τι έβλεπε, η αίσθηση ήταν η εξής:
Σαν κάποιος να με κοπάνησε με δύναμη στο στέρνο.
Αν είσαι φορτισμένος ή σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση ή δυστυχισμένος γενικότερα ίσως δεν πρέπει να την κοιτάξεις. Μπορεί να μη χρειάζεσαι να σου κοπεί η ανάσα, να νιώσεις το απομέσα σου να συσπάται και να βουλιάζει, να συρρικνώνεται σε ένα στιγμιαίο σφίξιμο, ή σε ένα όχι και τόσο στιγμιαίο. Οφείλω να σε προειδοποιήσω.
Είναι η φωτογραφία μιας αγκαλιάς.
