Κοιτάζοντας το (παγκόσμιο trending topic, χτες) hashtag #ert βλέπει κανείς δύο πράγματα:
1) Μια τεράστια δίψα για επανάσταση σε μια μικροσκοπική μα βροντερή μειοψηφία, ακόρεστη μετά από τρία χρόνια αγανάκτησης και
2) Μια καταιγίδα από σαφείς γνώμες, συμπυκνωμένες σε 140 χαρακτήρες εύκολα, ακαριαία, χωρίς ούτε ένα χαρακτήρα ξοδεμένο στην αμφιβολία.
Πώς μπορούν; Για το #2 μιλάω. Πώς μπορείτε;
Από την αρχή του ελληνικού ίντερνετ (ίσως και της ελληνικής κοινωνίας) η ευκολία με την οποία οι μετέχοντες έφταναν συνήθως σε μια ξεκάθαρη, κρυστάλλινη γνώμη και ακολούθως γατζώνονταν σ’ αυτή σφιχτά και την έκαναν κομμάτι της ταυτότητάς τους με εξέπληττε πολύ. Πώς γίνεται; Πώς μπορούν όλοι να σχηματίζουν άποψη τόσο γρήγορα, ακόμα και για τα πιο πολύπλοκα και δύσκολα θέματα; Εγώ γιατί δε μπορώ;
Στο #ert βλέπεις ανθρώπους να καγχάζουν για το τέλος του οργίου σπατάλης που ήταν η ΕΡΤ, και βλέπεις και άλλους να οδύρωνται για τη “χούντα”, και βλέπεις και διάφορες διαβαθμίσεις ανάμεσα. Μα οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία, ξέρουν τι πιστεύουν, είναι κάτι απλό και συγκεκριμένο, και το πιστεύουν ακράδαντα. Πώς μπορούν να το πιστεύουν ακράδαντα; Αφού το θέμα έχει τόσες αντικρουόμενες πτυχές, πώς καταλήγουν σε ένα σαρωτικό συμπέρασμα τόσο γρήγορα και εύκολα;
Η απάντηση, μάλλον, είναι το συναίσθημα.
Υπάρχει πολύ συναίσθημα στον κόσμο, όλοι αισθάνονται πάρα πολύ. Έχουνε μια οργή να σιγοβράζει κάτω από την επιφάνεια, έτοιμη με το παραμικρό ερέθισμα να εκραγεί σαν ηφαίστειο που αντί για λάβα βγάζει γνώμες. Αυτό καταλαβαίνω εγώ, τουλάχιστον. Γιατί κοίτα:
Η ΕΡΤ είναι ένα βορβορώδες καζάνι διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Αυτό το ξέρει όποιος έχει έστω και την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επίσης, η “εξυγίανση” ενός τέτοιου τέρατος είναι εντελώς αδύνατη εξαιτίας του πανίσχυρου συνδικάτου. Όσοι έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν, απέτυχαν παταγωδώς. Οπότε το κλείσιμο της εταιρείας και η αντικατάστασή της από μια καινούρια, μοιάζει μονόδρομος.
Αλλά.
Ο πρωθυπουργός έχει διορίσει ήδη τη μισή Μεσσηνία σε δημόσιους οργανισμούς. Η παρούσα κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν έχει την παραμικρή όρεξη να αλλάξει την πελατειακή μορφή του κράτους, οπότε οποιαδήποτε τέτοια δραστική κίνηση μοιάζει υποκριτική. Κι επίσης:
[field id=”1″]
Αλλά.
Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.
Αλλά.
Ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ (με νομοθετική πράξη χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των άλλων μελών της κυβέρνησης, και παρακάμπτοντας αρμόδιο υπουργό που δεν ανήκει στη Νέα Δημοκρατία) είναι αυθαίρετος και επικίνδυνος.
Αλλά.
Το συνδικαλιστικό και πολιτικό κατεστημένο δεν θα επιτρέψει ποτέ αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Επίσης, πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων (σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στους δανειστές της) κι αυτός είναι ένας τρόπος. Κλείνει ένας οργανισμός που χρηματοδοτείται απευθείας από την τσέπη των πολιτών και μετά σπαταλάει τα χρήματα εξώφθαλμα και κραυγαλέα.
Αλλά.
Ο τρόπος αυτός οδηγεί σε ρήξη την τρικομματική κυβέρνηση, σε έναν νέο κύκλο αβεβαιότητας και ίσως και σε εκλογές. Στην πραγματικότητα το θέμα δεν έχει καν να κάνει με την ΕΡΤ καθ’ αυτή. Πρόκειται για πολιτικό ελιγμό με δημοσκοπικές αφορμές από πολιτικούς όχι και πολύ επιδέξιους στους ελιγμούς.
Αλλά.
Το κράτος δεν έπεσε όταν έκλεισε το Alter, η Ελευθεροτυπία, ο Λυμπέρης κι η ΙΜΑΚΟ που αθροιστικά είχαν λιγότερους υπαλλήλους από την ΕΡΤ, αλλά κανείς από εκείνους δεν πήρε αποζημίωση ή χρεωστούμενα δεδουλευμένα. Γιατί να πέσει για τους καλά αμοιβόμενους και αποζημιωμένους υπαλλήλους της ΕΡΤ, κάποιοι από τους οποίους (ειδικά όσοι είναι από τη Μεσσηνία) σε δυο τρεις μήνες θα επαναπροσληφθούν;
Οπότε;
Καταλαβαίνεις τώρα.
Δεν είναι ένα απλό θέμα. Κάθε ένα από τα παραπάνω είναι ένα θέμα μόνο του που αξίζει ανάλυσης, σκέψης και ίσως και συζήτησης.
Υπάρχουν πτυχές πολλές, και οι πιο ενδιαφέρουσες και κρίσιμες πιστεύω ότι δεν είναι αυτές για τις οποίες ωρύονται ο Χρήστος Θηβαίος και η Μαρίζα Κωχ στο ραδιομέγαρο. Οπότε γιατί τόση βιασύνη; Γιατί τόσο συναίσθημα στο Twitter; Και πώς είναι να ζεις χωρίς να τα αναμοχλεύεις όλα αυτά πρώτα στο μυαλό σου για πολλή ώρα, μόνο να αντιδράς και να αισθάνεσαι; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να ισοπεδώσεις τα δύσκολα και τα περίπλοκα σε ένα μικρό και εύληπτο συμπέρασμα που χωράει σε ένα tweet; Μόνο και μόνο για να έχεις όχημα για τα συναισθήματά σου;
Κι έχω κι άλλες απορίες.
Τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι όταν δεν έχουν αφορμές για να εκραγούν; Σιγοτραγουδούν τραγούδια του Χρήστου Θηβαίου με μισόκλειστα τα μάτια, νιώθωντας;
Κάποιος να μου εξηγήσει, θα το εκτιμήσω.
οι εικόνες, από το παρακάτω βίντεο που δείχνει χτεσινοβραδινές αντιδράσεις μέσα και έξω από το κτίριο της ΕΡΤ, μετά την ανακοίνωση του κλεισίματος της εταιρείας
[field id=”2″]