Μέχρι τη στιγμή που με κάλεσαν να συμμετάσχω σε μια φιλανθρωπική δημοπρασία έργων τέχνης δεν είχα πιάσει στα χέρια μου πινέλο. Μέχρι τότε τις όποιες καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις τις εξαντλούσα φωτογραφίζοντας περίεργα φώτα, τώρα όμως δεν μπορώ να σταματήσω: Το να απλώνεις μπογιές σε καμβάδες είναι πολύ εθιστικό πράγμα, κι επίσης εξαιρετικά χαλαρωτικό. Το θέμα όμως είναι: Είναι κάποια μορφή τέχνης αυτό το πράγμα; Ή είναι απλά χρώματα απλωμένα σε καμβά; Και τι είναι αυτό που κάνει την τέχνη, τέχνη; Το ότι κάποιοι άνθρωποι την κρίνουν θετικά; Το ότι πουλιέται; Αν ναι, τότε αυτά που κάνω είναι τέχνη. Αλλά και πάλι αυτό μοιάζει λάθος. Γιατί είμαι εντελώς άσχετος και ατάλαντος, δεν μπορώ να τραβήξω ούτε μια ίσια γραμμή. Ξέρω τι μου αρέσει στην ζωγραφική -αλλά μόνο εκ των υστέρων. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν αισθητικά ωραίο πίνακα εκ των προτέρων απ’ το μηδέν, και μετά να τον δημιουργήσω όπως τον φαντάστηκα (αντίθετα με τον γραπτό λόγο, ας πούμε, όπου κάνω κάτι αντίστοιχο πολύ εύκολα). Άρα δεν μπορεί να είμαι καλλιτέχνης, άρα οι πίνακες που φτιάχνω δεν μπορεί να είναι έργα τέχνης.
Και παρ’ όλα αυτά εμφανίζονται άνθρωποι που κάτι βλέπουν σ’ αυτά τα μπογιατισμένα παραλληλόγραμμα και μου ζητάνε να τα αγοράσουν, παρ’ όλο που τους εξηγώ ότι δεν είμαι ζωγράφος, και πως αυτά τα πράγματα είναι πιθανότατα κατάλληλα μόνο για τους τοίχους του δικού μου σπιτιού, αν όχι για τα σκουπίδια. Μα διαφωνούν.
Η όλη κατάσταση με μπερδεύει, αν και θα συνέχιζα να μπογιατίζω καμβάδες νωχελικά απογεύματα Σαββάτων ούτως ή άλλως γιατί, είπαμε, είναι ενασχόληση πολύ ανακουφιστική. Τι θα τους κάνω όλους αυτούς μετά; Δεν ξέρω ακόμα. Ίσως αυτούς που δεν χαρίσω να τους ανεβάσω στο etsy, για να δω αν ενδιαφέρεται κανείς. Ή ίσως τους στοιβάξω σε μια γωνία όταν βαρεθώ το παιχνίδι -και βαρεθώ να τους βλέπω αραδιασμένους στο γραφείο μου.
Πάντως τέχνη δεν είναι.