Να πέντε άρθρα πολλών λέξεων που αξίζει να κάτσεις με μιαν οθόνη αγκαλιά (ή στο τραπέζι, ή στην παλάμη, όπως σε βολεύει) και να τα διαβάσεις. Εκτός από το τελευταίο. Το τελευταίο το βάζω για να γελάσουμε.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο (σε δύο μέρη –το δεύτερο εδώ) για τα πράγματα που κάνουν τα Φινλανδικά σχολεία, που θεωρούνται τα καλύτερα στον κόσμο, να διαφέρουν από τα σχολεία σε εκπαιδευτικά συστήματα άλλων Δυτικών χωρών. Το κείμενο κάνει συγκρίσεις κυρίως με την Αμερικανική πραγματικότητα, αλλά δίνει παραδείγματα πολύ χρήσιμα και για τη δική μας, την τριτοκοσμική.
Finland’s highly developed teacher preparation program is the centerpiece of its school reform strategy. Only eight universities are permitted to prepare teachers, and admission to these elite teacher education programs is highly competitive: only one of every ten applicants is accepted. There are no alternative ways to earn a teaching license.
Ο φοβερός και τρομερός Ντέιβιντ Καρ των New York Times εδημοσίεψε ένα άρθρο εκθειαστικό για το αμερικάνικο Esquire εχτές, περιγράφοντας το καλό αντρικό περιοδικό ως την εξαίρεση στον κανόνα της γενικής κατάρρευσης του περιοδικού τύπου. Το κριτήριο είναι το εξής: Το Esquire το 2011 αύξησε τις σελίδες των διαφημίσεών του κατά 13,5% τη στιγμή που ανταγωνιστές όπως το GQ και το Details παρουσίασαν (πάλι) πτώση. Διάβασε το άρθρο και μετά θα σου εξηγήσω τα προβλήματα που υπάρχουν σ’ αυτή τη συλλογιστική.
Το Esquire που κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα με το Ζαχαρία Γαλιφιανάκη στο εξώφυλλο, το τεύχος 103 δηλαδή, είναι το τελευταίο: Μετά από εννέα χρόνια και πολλές περιπέτειες το καλό μηνιαίο ανδρικό περιοδικό παύει να κυκλοφορεί. Δεν ήταν το πρώτο περιοδικό για το οποίο είχα γράψει (την τιμή είχε ο προκάτοχός του, το αλήστου μνήμης “Big”), και εδώ και πολύ καιρό συνεισέφερα ελάχιστα στην ύλη του καθώς ασχολούμαι πλέον με άλλα πράγματα, μα για αρκετά και σημαντικά χρόνια το να γράφω για το Esquire ήταν η κύρια δουλειά μου.
Μπορείς να το θεωρήσεις το πρώτο χαρμόσυνο νέο της χρονιάς: Στις 10 Ιανουαρίου του 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Introbooks το καινούριο μου βιβλίο που λέγεται “Αληθινές Ιστορίες”. Περιέχει 14 κείμενα που έγραψα την τελευταία δεκαετία στο περιοδικό Esquire, από αυτά τα μεγάλα, των χιλιάδων λέξεων. Είναι ιστορίες Ελλήνων που μπορεί να μην είναι γνωστοί και διάσημοι, αλλά που όλοι έζησαν μοναδικές εμπειρίες και συναρπαστικές ζωές, από τον δημοσιογράφο που ενδέχεται να κρύβεται πίσω από το σκάνδαλο Watergate μέχρι τον Κεφαλονίτη στρατιώτη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που βρέθηκε στο εξώφυλλο του Time, κι από έναν θανατοποινίτη σε μια φυλακή της Φλόριντα μέχρι έναν ανακριτή του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ.
Ήμουν πολύ τυχερός που έμαθα τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων (και, στις περισσότερες περιπτώσεις, που γνώρισα και τους ίδιους): Το αποτέλεσμα ήταν μερικά από τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει και, δεδομένου ότι είσαι εδώ εξεπιτούτου και έχεις ήδη διαβάσει μέχρι εδώ, άρα δεν είσαι περαστικός, υπάρχει μια αρκετά σοβαρή πιθανότητα να τα απολαύσεις σε βαθμό ικανοποιητικό.
Οπότε σκέψου το ενδεχόμενο τη Δευτέρα, μια μέρα κατά τα άλλα δυσοίωνη, να περάσεις μια βόλτα από ένα βιβλιοπωλείο, χτιστό ή online, και να το δοκιμάσεις.
Μάθε επίσης ότι: Το εξώφυλλο του βιβλίου το σχεδίασε ο Σπύρος Πολυκανδριώτης, την εισαγωγή του βιβλίου την έχει γράψει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα blurbs ο Πέτρος Τατσόπουλος κι ο Αλέξης Σταμάτης. Αλλά το υπόλοιπο το ‘χω γράψει εγώ.
Διάβασε παρακάτω αναλυτικά ποιοι είναι οι 14 Έλληνες, καθώς και το “σημείωμα του συγγραφέα” όπως εμφανίζεται στο τέλος του βιβλίου. Εξηγεί το γιατί και το διότι.
Πήρα μια συνέντευξη από τον Τζάστιν Χάλπερν, τον τύπο που έγραφε το @shitmydadsays, και μετά έγραψε το “Sh*t My Dad Says” και τώρα γράφει το “$#*! My Dad Says”. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τώρα στα Ελληνικά (εγώ το μετέφρασα) και τη συνέντευξη μπορείς να τη διαβάσεις στο Esquire που κυκλοφορεί. Από κάτω έχω το ορίτζιναλ κείμενο, το εγγλέζικο, που έχει πιο πολλή πλάκα.
In the book your dad comes across consistently awesome. Neither you nor your brothers seem to be anything like him. How come?
Ha, wow, well, I sometimes think I’m awesome. On occasion. Eh, no, you’re right, I’m not that awesome. I think to be honest we don’t really have the balls he does, to say whatever we want, whenever we want. I don’t think that’s a learned behavior.
Ένα ένα όλα τα μεγάλα περιοδικά του πλανήτη βγάζουν iPad applications, όχι επειδή αυτό έχει εμπορικό νόημα ή είναι το αντίδοτο στην κρίση, αλλά γιατί κάτι πρέπει να κάνεις, να περνάει η ώρα, να φανεί ότι προσπαθείς. Κι εγώ σκάω τα 4ευρα, πειθήνιος, δοκιμάζοντας interfaces, προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αλλάξει γνώμη. Μετά τον New Yorker που κατέβασα την προηγούμενη εβδομάδα, ήρθε και το καινούριο Esquire. Ετούτο είναι από άλλη εταιρία, με λίγο διαφορετικό UI. Μόλις το ανοίγεις, βλέπεις την οθόνη να πλημμυρίζει απ’ τη μουράκλα του Χαβιέ Μπαρδέμ. “Γουέλκαμ”, σου λέει.
Μπορεί όπως κι εγώ να είσαι άνθρωπος πολυάσχολος, να μην έχεις πολύ χρόνο για χάζεμα ή χάσιμο. Μπορείς επίσης όπως κι εγώ να σου αρέσουν αυτά τα μεγάλα άρθρα, τα δημοσιογραφικά, που είναι ξερωγώ δέκα χιλιάδες λέξεις για έναν πάστορα από τον Αμερικάνικό Νότο, ή δεκαοχτώ χιλιάδες λέξεις για το παράνομο εμπόριο διαμαντιών στο Κονγκό. Τέτοιες ιστορίες, αληθινές και καλογραμμένες, που μπορείς να τις διαβάσεις σε μια καθισιά, αλλά δεν μπορείς να τις διαβάσεις στο γραφείο, κοιτάζοντας την οθόνη του γκομπιούτερ. Σου έχω ξαναγράψει για το longform.org, που συγκεντρώνει κάμποσες από δαύτες, από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, για να μην ψάχνεις. Σου ‘χω γράψει και γι’ αυτά τα βιβλία, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και περιέχουν τα καλύτερα τέτοια κείμενα της χρονιάς, τα βραβευμένα, τα τοπ οφ δε τοπ. Αλλά δεν σου έχω γράψει για τον καλύτερο τρόπο να τα διαβάζεις αυτά τα κείμενα, και αυτό ήταν παράλειψη. Γιατί καλά είναι τα περιοδικά, αλλά άντε να έχουν ένα τέτοιο μέσα στο κάθε τεύχος. Το πολύ δύο. Καλά και τα βιβλία, αλλά μια φορά το χρόνο βγαίνουν, δε φτουράνε. Και καλό και το κομπιούτερ, αλλά άντε βγάλε τα μάτια σου δυο ώρες για να διαβάσεις κάτι τέτοιο.
Διάβασα το εξής post του ιδρυτή του Wired Κέβιν Κέλι, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια ανακάλυψη: Το Instapaper είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να bookmark (ρήμα!) τα κείμενα που θέλεις. Αφού βάλεις ένα bookmark που λέγεται “read later” στον browser σου, ψαχουλεύεις στα Ίντερνετς, βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν (στο longform.org ή αλλού), και τα μαρκάρεις με το read later για να κάνεις αυτό που λέει: Να τα διαβάσεις αργότερα. Μετά πας στο iPad, το iPod Touch ή το iPhone και κατεβάζεις το application του Instapaper. Κάνεις log-in και νάτα τα posts που έχεις μαρκάρει, έτοιμα να τα διαβάσεις -και οffline άμα λάχει. Το πιο ωραίο είναι το εξής: Τα posts στα δείχνει “γυμνά” από διαφημίσεις και σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες των sites, με ωραία fonts, σαν να διαβάζεις e-book. Η εμπειρία στο iPad είναι καταπληκτική. Παρ’ όλο που το μηχανηματάκι έχει διάφορα προβλήματα στην ανάγνωση (περιγράφονται αναλυτικά εδώ), γι’ αυτή τη δουλειά είναι ό,τι πρέπει.
Το μόνο πρόβλημα (σε πολλά εισαγωγικά) που μένει είναι το να βρίσκεις υλικό για να το διαβάζεις έτσι. Ο Κέβιν Κέλι αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τα καλύτερα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, για να πάρεις ιδέες και να τα instapaper (ρήμα!) για να τα διαβάσεις στο δικό σου iPad/iPhone/άντε και PC. Εγώ του πρότεινα δύο: Αυτό κι αυτό.
και τώρα γράφει το 
