Η Πάμελα Άντερσον ήρθε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2006, στα πλαίσια καμπάνιας εταιρίας καλλυντικών με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Μετά από μια εκδήλωση στο ξενοδοχείο King George στο Σύνταγμα, ανεβήκαμε στη σουίτα για να μου πει δυο λογάκια.
“Τι, αυτό είναι iPod; Και τώρα γράφει όσα λέμε; Θεέ μου, η τεχνολογία! Ακόμα και εδώ, στην αρχαιότερη πόλη του κόσμου. Α, και το κινητό σου έχει ωραίο ήχο. Είσαι σαν τον Τόμι. Πάντα έχει τα τελευταία γκάτζετς και gizmos.
Η μαμά μου πήρε μετάλλιο όταν γεννήθηκα. Ήμουν το πρώτο μωρό που γεννήθηκε τη μέρα που ο Καναδάς έκλεινε τα 100 του χρόνια, και η φωτογραφία μου ως βρέφος ήταν σε όλες τις εφημερίδες. Γυμνή στις εφημερίδες. Ήταν το πεπρωμένο μου.
Πριν από λίγα χρόνια έκανα ένα τσεκ απ πριν αρχίσω δουλειά σε μια τηλεοπτική ταινία, και ζήτησα από το γιατρό μου να μου κάνει κάθε εξέταση που υπάρχει. Τα αποτελέσματα από το συκώτι μου δεν ήταν φυσιολογικά, έτσι ο γιατρός ζήτησε περισσότερες εξετάσεις, και έτσι έμαθα ότι πάσχω από Ηπατίτιδα C. «Εντάξει», του είπα, «τι πρέπει να κάνουμε για να φύγει;». Και μου είπε ότι η ηπατίτιδα δεν φεύγει.
Ο Τόμι την είχε πολλά χρόνια, και θα έπρεπε να έχουμε κάνει περισσότερα πράγματα για να προστατευθούμε. Δεν είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενη ασθένεια, αλλά μεταφέρεται με το αίμα, και είχαμε χρησιμοποιήσει κοινές βελόνες για τατουάζ.
Το αληθινό μου επώνυμο είναι Χούτιανεν. Hyytianen. Το όνομα του παππού μου από το Ελσίνκι.
Δεν είμαι ολομόναχη, βγαίνω με άντρες. Απλά τα παιδιά μου είναι σε πολύ καλή ηλικία, και περνάω πολύ χρόνο μ’ αυτά και τον Τόμι. Δεν υπάρχει ελπίδα να τα ξαναβρούμε, αλλά εξακολουθώ να τον αισθάνομαι μέρος της οικογένειας. Ακόμα και όταν ήμουν αρραβωνιασμένη για μερικά δευτερόλεπτα με τον Κιντ Ροκ, αισθανόμουν πάρα πολύ δεμένη με την οικογένειά μου.
Δεν έχω κόλλημα με τους ροκ σταρ. Μόνο με μερικούς έχω βγει. Μάλλον φταίει το ότι είναι τόσο επίμονοι. Μου ζητούσαν συνέχεια να βγούμε, και είναι κάπως ρομαντικό να σε κυνηγάνε έτσι. Και είναι σέξι, βέβαια. Όσοι έχω γνωρίσει στη μουσική έχουν αυτό το ταλέντο και τη δημιουργικότητα, και είναι εκκεντρικοί, όπως εγώ. Πρέπει να είσαι λίγο εκκεντρικός για να είσαι μαζί μου.
Τα παιδιά μου με ρώτησαν κάποτε: «Μαμά, ήσουν κάποτε ναυαγοσώστρια;» Και τους απάντησα «ναι, περίπου».
Νομίζω ότι στα remake χάνεται ο χαρακτήρας του αυθεντικού. Αν είναι να κάνουν remake του Baywatch, ας κάνουν ένα spoof, ας το κάνουν κωμωδία, να έχει πλάκα. Μου ζήτησαν να συμμετάσχω, αλλά δεν θα το κάνω. Έχω κάποια ποσοστά από τα δικαιώματα των DVD που θα κυκλοφορήσουν όπου να ‘ναι. Τα παιδιά μου δεν έχουν δει ποτέ Baywatch, οπότε θα έχει πλάκα. Ξέρεις, ούτε εγώ έχω δει. Δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο Baywatch στη ζωή μου. Φαντάζομαι ότι θα εκπλαγώ όταν με πρωτοδώ να τρέχω στην παραλία σε αργή κίνηση.
Πάντα ανέβαλλα να κουβεντιάσω τη δουλειά μου με τα παιδιά μου. Πάντα έλεγα ότι θα το αντιμετωπίσω όταν μεγαλώσουν, όταν έρθει ώρα. Αλλά νάτη, ήρθε.
Έχουμε πάει πολλές φορές στο Playboy Mansion. Μια φορά ο γιος μου ο Ντίλαν άκουσε από κάπου ότι εκεί υπάρχουν «κουνελάκια». Και με ρώτησε αν ο Κούνελος του Πάσχα (σ.σ. κάτι σαν τον πασχαλινό Άη Βασίλη για τους αμερικάνους) μένει εκεί. Κι εγώ του είπα όχι, άλλα κουνελάκια μένουν εκεί. Δυο χρόνια μετά, μπαίναμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε, και άλλος γιος μου ο Μπράντον, που είχε περάσει τη μέρα παίζοντας με τα παιδιά του Χεφ στην πισίνα, μου είπε «μαμά, ξέρεις τι δουλειά κάνει ο Χεφ; Τα παιδιά μου είπαν ότι ο μπαμπάς τους βγάζει φωτογραφίες γυμνά κορίτσια!» Κι εγώ είπα «Τι πράγμα; Πάμε να φύγουμε γρήγορα!»
Φοβάμαι για την αντίδρασή τους, αλλά ζουν μαζί μου όλη τους τη ζωή, ξέρουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι λίγο τρελούτσικοι, αλλά ότι τους αγαπάνε πάρα πολύ.
Όταν γνωρίζω έναν άντρα είμαι πολύ ντροπαλή. Δεν μου παίρνει πολύ να το ξεπεράσω, αλλά στην αρχή ντρέπομαι. Νομίζω ότι γι’ αυτό ανακυκλώνω παλιούς γκόμενους –γιατί ήδη τους ξέρω!
Αν υπάρχει κάποιος άντρας που να τον θεωρώ απλησίαστο για μένα; Ναι αμέ. Μάλλον κάποιος που είναι αληθινά καλός για μένα. Αυτός είναι απλησίαστος.
Όταν ήμουν στον Καναδά είχα ένα πρόβλημα με τα μαλλιά: Όταν έβγαινα στον ήλιο τα ψέκαζα μ’ αυτό το πράγμα που τα κάνει πιο λαμπερά, και κατέληξα με ένα περίεργο πορτοκαλί χρώμα. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να τα βάψω ξανθά –η μάνα μου πρακτικά με ανάγκασε. Κι από τότε δεν ξαναγύρισα.
Βάφω μόνη μου τα μαλλιά μου με προϊόντα από το φαρμακείο, ποτέ δεν πάω σε hair stylist, δεν μπορώ να καθίσω ακίνητη τόσο πολλή ώρα. Και αρκετές φορές φοράω περούκα.
Α, τα στήθη. Πιθανότατα δεν τα χρειαζόμουν ούτε αυτά, αλλά τελικά είχαν μια αρκετά καλή καριέρα, δούλεψαν καλά για μένα. Εγώ απλά τα ακολουθούσα.
Το 1999, μετά το διαζύγιό μου, έβγαλα τα προσθετικά από τα στήθη και έκοψα τα μαλλιά μου. Το σκέφτηκα καλύτερα, «θεέ μου τι κάνω», είπα, «θέλω τα μαλλιά και τα βυζιά μου πίσω». Και τα ξανάβαλα.
Μετά από ένα διαζύγιο είναι που κάνεις τα μεγαλύτερα λάθη.
Έκλεψαν από το σπίτι μας ολόκληρο το χρηματοκιβώτιο, το άνοιξαν, βρήκαν τις βιντεοκασέτες των διακοπών και έκοψαν μόνο τα κομμάτια με το σεξ, και τις πούλησαν. Τώρα εμφανίζονται παντού τέτοιες κασέτες. Μοιάζει με επιλογή καριέρας.
Για πες μου τώρα πάλι πώς το λένε αυτό που γράφει, πρέπει να το πω στον Τόμι, να τον πάρουμε τηλέφωνο”.