Στο κέντρο της Αθήνας, σχεδόν ακριβώς στη μέση του λεκανοπεδίου, υπάρχει ένα μέρος μοναδικό στον πλανήτη. Στην επίπεδη κορυφή ενός λόφου βρίσκονται τα ερείπια ενός κτιρίου που στέκεται εκεί, συνέχεια, χωρίς να γκρεμιστεί, χαθεί ή ανασκαφεί, εδώ και 2452 χρόνια. Τα ερείπια είναι διατηρημένα αρκετά καλά ώστε να δείχνουν καθαρά το σχήμα του κτιρίου, μια αρμονική συστάδα από μαρμάρινες κολώνες. Είναι ένα πράγμα μεγαλειώδες και όμορφο.
Στα 2452 χρόνια που μεσολάβησαν, κάτω από το λόφο μεγάλωσε και επεκτάθηκε μια πόλη, το σπίτι μου. Η πόλη και το ερείπιο είναι το αντικείμενο ενός νέου σχεδίου που ξεκινά μαζί με το 2014.
Η ιδέα έχει ως εξής:
Από 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 10 Απριλίου του 2014, κάθε μέρα, μια νέα φωτογραφία της Ακρόπολης των Αθηνών τραβηγμένη από μια διαφορετική ταράτσα της πόλης θα ανεβαίνει στο Instagram και μετά και στο αντίστοιχο Tumblr. Σε εκατό ημέρες θα δούμε τη θέα από εκατό διαφορετικές ταράτσες σε διαφορετικά σημεία της πόλης, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, με διαφορετικές καιρικές συνθήκες, με μόνο κοινό στοιχείο το αντικείμενο της φωτογραφίας, και φόντο τον αστικό ιστό όπως απλώνεται στους πρόποδες του βράχου.
Για να βάλουμε και το τεχνολογικό στοιχείο στην εξίσωση, και καθώς το project ζει εξ’ ολοκλήρου σε online υπηρεσίες, όλες οι φωτογραφίες θα τραβηχτούν αποκλειστικά με κινητά τηλέφωνα. Θα χρησιμοποιήσω ένα iPhone 5s, ένα LG G2, ένα Nokia Lumia 1020 και ένα Sony Xperia Z1 για αρχή -στη συνέχεια πιθανότατα θα δοκιμαστούν κι άλλα (UPDATE: Ήδη ένα Samsung Galaxy Note III κι ένα Nexus 5 προστέθηκαν). Θα μπορέσουμε έτσι να βλέπουμε πώς μοιάζει η πόλη μέσα από τους φακούς συσκευών που οι πολίτες μπορεί να κουβαλάνε μέσα στις τσέπες τους, χωρίς zoom, και χωρίς επεξεργασία από υπολογιστή (αλλά χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες επεξεργασίας που προσφέρουν τα ίδια τα κινητά τηλέφωνα -με μέτρο). Το project θα υλοποιηθεί με την υποστήριξη της WIND, που παρέχει και τα κινητά τηλέφωνα.
Η ιδέα προέκυψε από δύο ανεξάρτητα συμβάντα: Μια κουβέντα κι ένα ταξίδι. Η κουβέντα ήταν με το διάσημο βιοφυσικό Λούκα Τούριν, ο οποίος δούλευε μέχρι πρόσφατα στην Αθήνα και έχει ζήσει σε πολλές χώρες. Ένα από τα πράγματα που του έκανε μεγάλη εντύπωση από τη ζωή του στην Αθήνα, μου είπε, ήταν η ασχήμια της αρχιτεκτονικής. Του προκαλούσε τρομερή έκπληξη και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς σε μια πόλη που έχει παράξει αρχιτεκτονικούς ρυθμούς που άλλοι μιμούνται ακόμα, δεν φτιάχνεται σχεδόν τίποτα όμορφο. Αυτή ήταν πάντα και δική μου απορία: Πως μπορούν εκατομμύρια πολίτες που μεγαλώνουν γύρω από ένα λόφο που έχει απάνω του μια ομορφιά, να μην παίρνουν κάτι από αυτή, λίγη έμπνευση, έστω υπόγεια, έστω με ώσμωση;
Το δεύτερο συμβάν ήταν η τελευταία μου επίσκεψη στη Νέα Υόρκη, η οποία κράτησε πολλές ημέρες, κατά τις οποίες τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Πάρα πολλές φωτογραφίες. Ίσως υπερβολικά πολλές φωτογραφίες, οι περισσότερες από τις οποίες κατέληγαν στα social media, και κυρίως στο Instagram. Μετά από εκείνο το φωτογραφικό όργιο, λοιπόν, κι αφού επέστρεψα στην Αθήνα, πέρασα μια προσαρμογή πιο απότομη από το τζετ λαγκ: Ξαφνικά έβγαινα στο δρόμο και δεν είχα τι να βγάλω φωτογραφία. Ήταν πολύ αλλόκοτο το συναίσθημα, και με έκανε να σκεφτώ διάφορα πράγματα για το τοπίο της πόλης, για το πόση σημασία έχει το να υπάρχουν πράγματα αρκετά στο οπτικό πεδίο του πολίτη που να τον ερεθίζουν αισθητικά, έστω κι ακούσια.
Στην Αθήνα, όπως διαπιστώνω, υπάρχουν λίγα, διάσπαρτα, ετερόκλητα. Κι υπάρχει και ένα που δεν μπορεί κανείς να βρει πουθενά αλλού, σε όσες Νέες Υόρκες κι αν ψάξει: Η Ακρόπολη.
Έτσι λοιπόν αυτό το πείραμα των 100 ημερών θα δοκιμάσει να καταγράψει εικόνες της πόλης γύρω από το αισθητικό και γεωγραφικό της κέντρο, με αφορμή το σημείο που είναι το σύμβολό της. Δεν έχω ιδέα με τι θα μοιάζει το αποτέλεσμα, αν θα έχει ενδιαφέρον, κι αν θα οδηγήσει σε ένα ουσιαστικό συμπέρασμα, ή σε περισσότερα. Αυτό που καταλαβαίνω από τις πρώτες μου δοκιμαστικές εξορμήσεις στις ταράτσες, πάντως, είναι πως η ίδια η διαδικασία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, από την ανθρωπογεωγραφία των ενοίκων μέχρι τα πράγματα που μπορεί να δει κανείς σ’ αυτή την πόλη, όταν την κοιτάζει από ψηλά. Όλα αυτά θα τα βλέπουμε και θα τα κουβεντιάζουμε μαζί στην πορεία, και εδώ και μέσα από τα social media, μέχρι τον Απρίλιο.
Μπορείς λοιπόν να κάνεις τα εξής:
Να ακολουθήσεις το project στο Instagram
Να παρακολουθείς το 100taratses.com
Να με ακολουθήσεις στο Twitter και στο Facebook για ενημερώσεις, φωτογραφίες και σχετικά νέα
Να παρακολουθείς κι ένα Storify που έφτιαξα για το project (το βλέπεις και παρακάτω).
Ή το σχετικό board στο Pinterest.
Α, και μήπως έχεις ταράτσα με θέα στην Ακρόπολη; Κάλεσέ με να έρθω.
[field id=”1″]