Αυτή τη στιγμή κάθομαι σ’ αυτό εδώ το μέρος και γράφω αυτά τα λόγια:
Με την άδειά σας θα σας γράψω τώρα το πώς βρέθηκα εδώ. Δεν θα το γράψω με λεπτομέρειες (“βγήκα στην Εθνική από την έξοδο της Μεταμόρφωσης” κλπ.), αλλά θα ανατρέξω σε κάποια γεγονότα ελαφρώς σημαδιακά και ενδιαφέροντα, όχι αν τα δεις μεμονωμένα (μεμονωμένα μάλλον βαρετά είναι), αλλά αν τα δεις όλα μαζί, σε συνδυασμό, δίπλα δίπλα.
Θα πάρει λίγη ώρα, καθίστε, βολευτείτε.
Λοιπόν.
Η πρώτη φορά που μίλησα μπροστά σε κοινό ήταν το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου, το 2008. Ήμουν δημοσιογράφος τότε, δούλευα σε μια εταιρεία που έβγαζε περιοδικά, αλλά στην εκδήλωση εκείνη με είχανε καλέσει για να μιλήσω για τα blogs, τα δικά μου και τα άλλα. Ο χώρος ήταν ένα ημισκότεινο, μεγάλο ισόγειο, 700 τετραγωνικά, απλωμένο σε δυο επίπεδα στον Κεραμεικό, πάρα πολύ ωραίο και βιομηχανικό, αλλά τελικά και πάρα πολύ μικρό για να χωρέσει περίπου 400 ανθρώπους που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν τις ομιλίες μιας δεκαριάς ετερόκλητων ομιλητών. Η εκδήλωση λεγόταν Pecha Kucha.
Είχα ξαναβρεθεί στο ίδιο κτίριο λίγους μήνες νωρίτερα, καλεσμένος (ως το σπιτόσκυλο) από την αρχιτέκτονα που είχε σχεδιάσει την ανακατασκευή του. Το κτίριο ήταν ένα παλιό τετραώροφο εργοστάσιο σαπωνοποιίας, πολύ μεγάλο και ευρύχωρο, με πρόσοψη στην Πειραιώς. Η Μάρθα Γιαννακοπούλου, η αρχιτέκτονας (αρχιτεκτόνισσα;) με είχε ξεναγήσει στα περισσότερα από τα lofts που είχαν κατασκευαστεί στους ορόφους πάνω από το χώρο του event. Κάποια από αυτά είχαν ήδη πουληθεί και ήταν επιπλωμένα κι έτοιμα, τα περισσότερα όμως ήταν άδεια και μισοτελειωμένα.
Περισσότερο από όλα μου είχε αρέσει αυτό:
Το σχετικό post του σπιτόσκυλου ήταν το εξής.
Το post αυτό εκείνο τον καιρό το διάβασε κι ένας Έλληνας φοιτητής που σπούδαζε στην Αγγλία και τον έλεγαν Δημήτρη, παρεμπιπτόντως, και πολύ του άρεσαν τα lofts, και εκεί πάνω στα κρύα και τη μοναξιά ονειρευόταν πώς θα ήταν μια μέρα να πάει να μείνει σε ένα από αυτά. Τέλος πάντων, κράτα την αυτή την πληροφορία, θα γίνει χρήσιμη παρακάτω.
Λίγους μήνες μετά το post για τα lofts, λοιπόν, η αρχιτεκτόνισσα (πιο πολύ μου αρέσει έτσι) Μάρθα, που ήταν εκ των συνδιοργανωτών του Pecha Kucha, μιας εκδήλωσης με σύντομες ομιλίες για θέματα σχετικά με την τέχνη, το design και τα συναφή, κάτι σαν μίνι-TEDx δηλαδή, με κάλεσε να μιλήσω για κάτι που τότε ακόμα δεν ήταν παρά μια περιφερειακή, περιστασιακή απασχόληση για εμένα.
Άλλη μια ανδρομή: Από το 2007 κιόλας είχα αποφασίσει ότι τα ψωμιά των περιοδικών είναι μετρημένα, ότι το ίντερνετ είναι μια επανάσταση το μέγεθος της οποίας κανένας γύρω μου δεν έμοιαζε να έχει συλλάβει, και ότι αν είναι να κάνω κάτι με τον ελεύθερο χρόνο μου, θα ήταν καλό να το κάνω εκεί. Το έλεγα κιόλας αυτό για τα περιοδικά, ότι δηλαδή πεθαίνουν, δεν είχα πρόβλημα. Και σε συναδέλφους, σε ανθρώπους γύρω μου που δεν ήταν εκτός πραγματικότητας ή από άλλον πλανήτη. Τα βλέμματά τους θα τα θυμάμαι για πάντα.
Είχα λοιπόν αρχίσει να γράφω σε δικά μου blogs σιγά σιγά από το 2006, είχα φτιάξει το σπιτόσκυλο και το site ετούτο που διαβάζεις το 2007, και το 2008 είχα βάλει μπρος μια νέα ιδέα: Ένα δίκτυο από ετερόκλητα blogs, γραμμένα από ανθρώπους που θα παράγουν ποιοτικό εξειδικευμένο περιεχόμενο, τα οποία θα έχουν μια κεντρική διαχείριση των περί των διαφημιστικών εσόδων θεμάτων. Δεν ήταν πρωτότυπη ιδέα -τέτοια δίκτυα είχαν φτιαχτεί πολλά σε χώρες πιο ανεπτυγμένες. Αλλά στην Ελλάδα ο όρος “blog” δεν είχε και πολύ καλή φήμη (και το επόμενο διάστημα επρόκειτο να αποκτήσει και ακόμα χειρότερη, αλλά εγώ τότε δεν το ήξερα) και γενικότερα ελάχιστη πρεμούρα υπήρχε στην εγχώρια “αγορά” της παραγωγής γραπτού λόγου για ένα μέσο που περιέχει σχεδόν ολόκληρο το γραπτό λόγο της ανθρωπότητας.
Ονόμασα το δίκτυό μου “Monoblogs”, και άρχισα να το γεμίζω με blogs έμπειρων γνωστών ή ταλαντούχων άγνωστων. Αυτό σημαίνει ότι αναλάμβανα να τους μεταφέρω τα blogs τους από τις δωρεάν υπηρεσίες που χρησιμοποιούσαν σε κανονικό server, να αγοράσω το domain, να πληρώσω το redesign και το hosting, όλες τις απαραίτητες δουλίτσες για να φτάσουν σε ένα αποτέλεσμα που να μοιάζει κάπως πιο επαγγελματικό. Η ιδέα των Monoblogs περιείχε και την ανάπτυξη του εμπορικού κομματιού, κάτι που δεν υλοποιήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό ποτέ (καθώς θα συνέχιζα να έχω day job για μερικά χρόνια ακόμα και δεν προλάβαινα), αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εκείνο το Δεκέμβρη στο Pecha Kucha με είχαν καλέσει να μιλήσω για τα blogs, και εγώ λοιπόν αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα 20 σλάιντς της παρουσίασης που είχα να δείξω για να εξηγήσω στον κόσμο τι είναι blog και, κυρίως, να ανακοινώσω την ύπαρξη των Monoblogs.
Η ομιλία μου ήταν η εξής:
[field id=”1″]
Δεν ήξερα ότι εκείνη τη βραδιά στο κοινό βρισκόταν και ο Δημήτρης, ο τύπος εκείνος που έξι μήνες νωρίτερα χάζευε το post του σπιτόσκυλου στην Αγγλία. Αυτό θα το μάθαινα πολύ αργότερα.
Αλλά γιατί σας τα γράφω όλα αυτά.
Λίγη υπομονή.
Θα καταλήξω.
Τα χρόνια πέρασαν το λοιπόν, τα μαλλιά μου άσπρισαν πιο πολύ, η day job μου έγινε πιο απαιτητική και, επιτέλους, πιο σχετική με το ίντερνετ πάνω στη στιγμή που η Ελλάδα πτώχευε (γκαντεμιά), και έτσι φτάσαμε στο 2010, και γνώρισα εκείνο το Δημήτρη, μια μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς και ήρθε στο γραφείο μου μαζί με έναν άλλον που τον λέγαν κι ακόμη τον λένε Άκη, για να μου προτείνουν να μιλήσω σε ένα event που διοργάνωναν στην Αθήνα, το TEDxAthens. Αυτή θα ήταν η δεύτερη φορά που θα μιλούσα σε κόσμο. Στην αρχή μου ζήτησαν να μιλήσω για την πολιτική κατάσταση και για την πτώχευση της Ελλάδας, επειδή έγραφα τέτοια και σε ετούτο εδώ το blog από τότε, αλλά εγώ δεν είχα και τόση εμπιστοσύνη στις stand-up comedy ικανότητές μου, οπότε αντιπρότεινα να μιλήσω για κάτι που ξέρω λίγο καλύτερα, το ίντερνετ, και τον ανασκολοπισμό του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από αυτό.
Η ομιλία μου στο TEDxAthens ήταν η εξής:
[field id=”2″]
Περίπου ένα χρόνο αργότερα παραιτήθηκα από την εταιρεία στην οποία δούλευα (η οποία μετά από λίγους μήνες έκλεισε) και έκανα τα πράγματα που ξέρεις ή, αν δεν ξέρεις κι είσαι φρέσκος, έκανα διάφορα πράγματα, μην τα επαναλαμβάνουμε, γραμμένα είναι όλα εδώ μέσα, ψαχούλεψε αυτό το site και θα τα βρεις. Μια μέρα πέτυχα τυχαία το Δημήτρη (ο οποίος έχει και δύο επίθετα, το ένα είναι Καλαβρός και το άλλο Γουσίου) σε εμπορικό κέντρο και μετά τα έλα ρε τι γίνεσαι τι κάνεις όλα καλά αρχίσαμε να μιλάμε για ιδέες σχετικές με το ψηφιακό περιεχόμενο και, ουσιαστικά, για τα Monoblogs. Από αυτή την κουβέντα ξεκίνησε η ιστορία που περιγράφω καλύτερα εδώ, η οποία κατέληξε στη σύσταση μιας εταιρείας που λέγεται Nest Media, και είναι ένα δίκτυο από blogs και websites τα οποία παράγουν ποιοτικό περιεχόμενο στο ίντερνετς.
Όλα κατανοητά μέχρι τώρα; Κοντεύουμε.
Εν τω μεταξύ, τα προηγούμενα χρόνια μέσω μιας άλλης συνεργάτιδας του TEDxAthens, της Σοφίας, ο Δημήτρης είχε γνωρίσει έναν τύπο που τον λέγαν Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος, που έχει το επίθετο Πολίτης, τύγχανε ιδιοκτήτης του κτιρίου με τα lofts για το οποίο είχε γράψει το σπιτόσκυλο το 2008. Έτσι ο Δημήτρης, που τα ονειρευόταν από τότε, μπόρεσε να τα δει από κοντά. Όταν λοιπόν ψάχναμε χώρο για να καθόμαστε να δουλεύουμε προσωρινά κατά την (αναπάντεχα μακρόχρονη) κύηση της Nest Media, μας δόθηκε η ευκαιρία να φωλιάσουμε σε ένα co-working space μέσα στο κτίριο, σε ένα από τα lofts που δεν είχαν πουληθεί ακόμη.
Μάντεψε σε ποιό.
Ναι.
Σ’ αυτό.
Μείναμε κάμποσους μήνες σ’ αυτό το μέρος (πάνω στο εσωτερικό μπαλκονάκι) καθώς παράλληλα ψάχναμε πιο μόνιμο σπίτι σε διάφορα μέρη, ακόμα και σε άλλα διαθέσιμα λοφτς του ίδιου κτιρίου (μεγάλη ιστορία). Η ανάγκη για αυτονόμηση και χώρο (και έδρα) γινόταν κάπως πιεστική καθώς περνούσαν οι μήνες, ομολογουμένως.
Να πούμε εδώ ότι τη Σοφία (το επίθετο της οποίας είναι Μπελούκα) την ήξερα πριν από το TEDxAthens, δούλευε στις δημόσιες σχέσεις και τα παλιά τα χρόνια μου έστελνε προϊόντα των πελατών της για να τα δοκιμάσω και να γράψω γι’ αυτά στα περιοδικά. Έγινε το τρίτο μέλος της εταιρείας από νωρίς.
Και καταλήγω.
Καθώς εμείς ψάχναμε γραφεία, το co-working space που μας φιλοξενούσε κανόνισε να μετακομίσει σε ένα άλλο μέρος στο ισόγειο του κτιρίου, ένα ανοιχτό, βιομηχανικό χώρο 700 τετραγωνικών απλωμένο σε δύο επίπεδα. Ωστόσο δεν χρειαζόταν τόσα πολλά τετραγωνικά. Αρκούσαν τα 450 του κάτω επιπέδου για τις ανάγκες του. Οπότε απέμεναν 250 τετραγωνικά στο πάνω επίπεδο.
Καταλαβαίνεις νομίζω που το πάω.
Το κατάλαβες;
Και κατάλαβες της χρήση της λέξης “κάρμα” στον τίτλο; Θα έπρεπε να το έχεις υποπτευθεί από την αρχή της ιστορίας.
Εμένα ακόμα μου προκαλεί τρομερή εντύπωση.
Εχτές μετακομίσαμε.
[field id=”3″]
Ακόμα προσπαθώ να χωνέψω πόσο αλλόκοτο είναι το ότι κάθομαι εδώ πέρα, στο καινούριο μου γραφείο, και κάνω δουλειές και γραψίματα και blogs και περιεχόμενο στο ίντερνετ και, κοιτώντας στα δεξιά μου, κάτω από τη τζαμαρία, τρία μέτρα μακριά, βλέπω το ακριβές σημείο όπου σχεδόν πέντε χρόνια πριν, στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, στάθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό ανθρώπων και τους μίλησα για blogs και περιεχόμενο στο ίντερνετ.
[field id=”4″]