Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή του άνδρα που πρέπει να αποφασίσει ποιος είναι. Ποιος. Είναι. Στ’ αλήθεια. Υποθέτω ότι αντίστοιχες στιγμές υπάρχουν και στη ζωή της γυναίκας, αλλά δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος. Μπορείτε να μου το επιβεβαιώσετε στα σχόλια άμα είναι. Για τον άνδρα ξέρω. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να διαλέξει.
Αν θα είναι ο άνδρας που θα μένει με τη μαμά του στα 32.
Αν θα είναι ο άνδρας που θα χοροπηδάει σε μια κερκίδα τραγουδώντας ημίγυμνος.
Αν θα είναι ο άνδρας που θα βάφει τα μαλλιά του.
Αν θα είναι ο άνδρας που θα μένει μαζί της επειδή είναι πάρα πάρα πολύ όμορφη, κι ας λέει “Οκτώμβριος”.
Σταυροδρόμια. Η ζωή είναι γεμάτη από δαύτα, και ο άνδρας πρέπει πάντα να στρίβει στο δρόμο με τις λιγότερες δραματικές συνέπειες, χωρίς ποτέ να είναι σίγουρος εκ των προτέρων για τις συνέπειες.
Πράγμα που μας φέρνει στο θέμα μας.
Το Samsung Galaxy Note II, το οποίο μου έστειλε η COSMOTE να δοκιμάσω και κουβαλάω -με κάποιο ζόρι- τις τελευταίες ημέρες, δεν είναι κινητό τηλέφωνο. Επίσης, δεν είναι ταμπλέτα. Είναι κάπου ανάμεσα. Βρίσκεται σε ένα ψηφιακό μεταίχμιο, σε ένα ηλεκτρονικό καθαρτήριο. Τι είναι; Ούτε το ίδιο δεν ξέρει τι είναι. Είναι ένα γκάτζετ σε κρίση ταυτότητας. Και είναι ένα πλαστικό, γιγάντιο, βαρύ τεχνολογικό σταυροδρόμι. Απαιτεί από τον άνδρα (τη γυναίκα, το παιδί) κάτι πολύ σημαντικότερο από μια απλή αγορά ρουτίνας: Του ζητάει να διαλέξει.
Είσαι ο άνδρας που θα κουβαλάει ένα πράμα σαν το Samsung Galaxy Note II; Είμαι εγώ;
Για να δούμε.
1. Το μέγεθος
[imagebrowser id=51]
Άκου: Τα κινητά τηλέφωνα περιγράφονται συνήθως από νούμερα και στοιχεία, μάρκες εξαρτημάτων και benchmarks και άλλες αντικειμενικές αλήθειες. Το Galaxy Note II τα πάει πολύ καλά σ’ αυτές, είναι ένα μηχάνημα με τεχνολογία μέσα κορυφαία, πολύ παρόμοια με του Samsung Galaxy SIII, και ακόμα καλύτερη. Μα μία είναι η αντικειμενική αλήθεια που επισκιάζει όλες τις άλλες και σου βροντοφωνάζει στη μάπα με το που τ’ ανοίγεις το κουτί: Είναι τεράστιο.
Τεράστιο.
εδώ, δίπλα στο iPhone 4, το iPhone 5, και το HTC Windows Phone 8x, ο βεεμώθ
Το SGNII (έτσι θα το λέμε για χάριν συντομίας) είναι μια πλάκα από ιλουστρασιόν πλαστικό, σχετικά λεπτή για τα δεδομένα των κινητών (κι ας μην είναι κινητό), πολύ ελαφριά για τα δεδομένα των ταμπλετών (κι ας μην είναι ταμπλέτα) και, κυρίως, μεγάλη. Έχει μια οθόνη διαγωνίου 5,5 ιντσών που πιάνει το μεγαλύτερο μέρος της πρόσοψής του, και υπογραμμίζει ότι αυτό το πράγμα ξεφεύγει από την έννοια του κινητού τηλεφώνου που έχουμε στο μυαλό μας, είναι κάτι άλλο. Για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε, η μπαταρία του είναι αντικείμενο πιο συγγενικό σε μέγεθος και φυσιογνωμία με το iPhone 5, από ό,τι το SGNII. Η μπαταρία του. Μόνη της.
Πολλά πράγματα θα μπορούσα να σου πω για το μέγεθός του και πολλά λογοπαίγνια θα μπορούσα να κάνω και παρομοιώσεις σκανδαλιστικά ευφάνταστες, μα δεν θα το κάνω, θα σου πω μόνον ένα: Στο αυτοκίνητο το εκάστοτε κινητό μου το βάζω να κάθεται στη θήκη που κανονικά προορίζεται για τα ποτήρια. Είναι μια ευμεγέθης θήκη, έχει χωρέσει όλα τα κινητά που της έχω βάλει τα τελευταία χρόνια.
Ε, το SGNII δε χωράει. Δεν. Χωράει. Τεράστιο.
Το θέμα του μεγέθους ξεπερνά κάθε άλλο κριτήριο από τα συνήθη που χρησιμοποιούμε για να κρίνουμε κινητά. Το μέγεθος χαρακτηρίζει το αντικείμενο αυτό απόλυτα και επηρεάζει τον τρόπο που προσεγγίζεις τη χρήση κάθε επιμέρους χαρακτηριστικού του. Είναι σα να προσπαθείς να κρίνεις το Γκιόργκι Μουρεσάν για γαμπρό. Ό,τι και να πεις για το χαρακτήρα και την ακεραιότητά του, δεν παύει να μη χωράει να μπει στο σπίτι απ’ την πόρτα. Δεν μπορείς να το παραβλέψεις.
Στην καθημερινή χρήση το μέγεθος του SGNII κάνει πολλά πράγματα δύσκολα και κάποια πράγματα πιο εύκολα. Δεν υπάρχει τσέπη που θα το δεχτεί μέσα ευχάριστα. Όπου και να το τοποθετήσεις πάνω σου, θα το νιώθεις, καθώς εκτός από τεράστιο σε επιφάνεια, είναι και σχετικά βαρύ. Το να το κουμαντάρεις έξω, εν κινήσει, είναι μπελαλίδικη υπόθεση. Είμαι ο πρώτος που θα δεχτώ ότι τα smartphones, όπως και τα παϊδάκια, θέλουν δύο χέρια για να τα κουμαντάρεις όπως πρέπει, αλλά μερικές φορές με το SGNII ένιωσα ότι θα ήταν καλό να έχω και ένα τρίτο για να κάνω τις δουλειές άνετα εν κινήσει.
Υπάρχει και ένα σχεδιαστικό θέμα κατά τη γνώμη μου σοβαρό: Οι μαστόροι της Samsung έχουν καταφέρει να κάνουν την πρόσοψη του κινητού να είναι σχεδόν σκέτη οθόνη, με ελάχιστα περιθώρια γύρω γύρω. Έλα μου όμως που το από κάτω περιθώριο έχει και δυο capacitive -και τις περισσότερες φορές εντελώς αόρατα- κουμπιά, δεξιά κι αριστερά του μηχανικού πλήκτρου “Home”; Αμέτρητες φορές τα πάτησα, συνήθως μ’ αυτό το μαλακό μάγουλο της παλάμης που έχουμε κάτω απ’ τον αντίχειρα. Πολύ εκνευριστικό.
Από την άλλη, η τιτάνια οθόνη έχει και σοβαρά θετικά. Πρώτον, δείχνει τα πάντα τεράστια. Διαβάζεις καλύτερα, τα κουμπιά είναι μεγαλύτερα, τα βίντεο είναι μεγαλύτερα, οι φωτογραφίες είναι μεγαλύτερες. Όλα καλά. Η ανάλυση είναι 720p οπότε όλα φαίνονται και πεντακάθαρα, μια χαρά. Υπάρχει, δε, και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που πολλοί θα αγνοήσουν αλλά άλλοι θα λατρέψουν: Τη γραφίδα.
Στο κάτω δεξιά μέρος της συσκευής βρίσκεται χωμένη μια γραφίδα με την οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κινητό. Είναι πολύ πιο ακριβής και γρήγορη από τα δάχτυλά σου, όσο γρηγοροδάχτυλος κι αν είσαι, ενώ μπορείς να κάνεις και διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα όπως να κρατήσεις χειρόγραφες σημειώσεις ή να ζωγραφίσεις. Το μέγεθος της οθόνης είναι που κάνει αυτό το πράγμα αληθινά χρήσιμο και λειτουργικό. Δουλεύει πολύ καλά και υποθέτω κάποιους θα τους βολέψει. Εγώ βέβαια μετά από μια-δυο δοκιμές ξέχασα ότι υπάρχει.
2. Τα υπόλοιπα
Αν προς στιγμήν ξεχάσουμε το θέμα του μεγέθους, πράγμα όχι εύκολο, μπορούμε να πούμε για το SGNII τα εξής:
Είναι πάρα πολύ γρήγορο. Ακριβώς το ίδιο γρήγορο με το Samsung Galaxy SIII, απ’ ό,τι μου φάνηκε εμένα. Όλα τα κάνει γρήγορα κι ωραία και απλά. Τραβάει -πολύ γρήγορα- πολύ καλές φωτογραφίες. Έχει ένα πληκτρολόγιο κάπως μέτριο αν το αντιμετωπίσεις ως σκέτο πληκτρολόγιο, αλλά πάρα πολύ καλό αν χρησιμοποιήσεις τη σαν-swype λειτουργία, αυτή που σέρνεις το δαχτυλάκι από γράμμα σε γράμμα κι αυτό καταλαβαίνει τι λέξη πας να γράψεις. Επίσης, έχει Android 4.1, δηλαδή την προτελευταία έκδοση, που έχει όλα τα πρόσφατα καλούδια του λειτουργικού συστήματος, όπως το Google Now, το οποίο μοιάζει πολύ όμορφο αλλά να σου πω την αλήθεια μελετώντας τα δικά μου email και τη ζωή μου ολόκληρη που έχω ανεβασμένη στο Google, δεν είχε τίποτα το ουσιαστικό και ανατριχιαστικά διορατικό να μου πει.
Κάτι ενδιαφέρον που παρατήρησα επίσης, είναι ότι η εξωφρενικά άσχημη εμφάνιση του άθλιου skin της Samsung, του τρισκατάρατου Touchwiz, διορθώνεται. Αυτό δεν το είχα χαμπάρι όταν δοκίμαζα το Galaxy SIII, αλλά ισχύει και σε εκείνο, δώσε προσοχή: Στα settings, στο “display” μπορείς να αλλάξεις ένα πράγμα που λέγεται “screen mode” και καθορίζει την ένταση των χρωμάτων και το contrast. Αλλάζοντας το (ικανό να προκαλέσει επιληπτικές κρίσεις) “standard” σε “natural” κάνει το κινητό να δείχνει πιο φυσιολογικά τα χρώματα, τα κάνει να μην επιτίθεται στους αμφιβληστροειδείς σου χυδαία. Επίσης, μιας κι είσαι εκεί, μπορείς να αλλάξεις και τα fonts του συστήματος στα αξιοπρεπή Helvetica, και ξαφνικά ορίστε, έχεις ένα UI που δεν είναι κραυγαλέα κακάσχημο. Παρακαλώ.
Πρέπει να σημειώσω, ωστόσο, ότι η μεγάλη και ευκρινής οθόνη, που δείχνει τόσο ωραία τα βίντεα και τα θυμωμένα πουλιά, υστερεί σε μόνο ένα πράγμα: Τη φωτεινότητα. Δίπλα δίπλα σε ένα iPhone μοιάζει θολή και καημένη.
Ομολογουμένως είναι δύσκολο να φωτίσεις έντονα και ομοιόμορφα τόσο μεγάλη οθόνη, και η Samsung δεν ακολούθησε τον ενεργοβόρο δρόμο, αλλά το δρόμο της ψυχραιμίας και της σύνεσης (σταυροδρόμια παντού, τι σου ‘λεγα) και όχι μόνο άφησε την οθόνη λιγότερο φωτεινή, αλλά έχωσε μέσα και μια μπαταρία τέρας, ένα θηρίο 3100 mAh, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μου αντέχει περισσότερο από οποιοδήποτε κινητό έχω δοκιμάσει τελευταία. Δούλευες ρε παιδί μου μ’ αυτό το πράγμα και είχες εμπιστοσύνη ότι δε θα σου μείνει στις πέντε το απόγευμα, να κυνηγάς πρίζες. Το εκτιμώ αυτό απεριόριστα.
Κατά συνέπεια, αν προσπαθήσεις να αγνοήσεις για λίγο το θέμα του μεγέθους και προσποιηθείς ότι έχεις να κάνεις με ένα κινητό τηλέφωνο, θα διαπιστώσεις ότι πρόκειται για ένα κινητό κορυφαίο, εξαιρετικά γρήγορο και πολύ καλό και σπουδαίο, που κάνει τα περισσότερα πράγματα σωστά και θα σε υπηρετήσει πιστά.
Αλλά βέβαια, εδώ τίθεται το ερώτημα:
Τι σόι άνδρας είσαι;
[imagebrowser id=52]
Είσαι ο άνδρας που θα αποφασίσει ότι όχι, δεν πρόκειται να κουβαλάω πια κινητό τηλέφωνο, θα κουβαλάω αυτήν εδώ τη γκουμούντζα που αν τη φέρω στο αυτί για να μιλήσω μου προστατεύει και τη μισή μούρη από τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα; Εγώ το σκέφτηκα καλά. Άμα θες να μάθεις, κυκλοφόρησα έξω στον κόσμο έχοντας στη μία τσέπη το Samsung Galaxy Note II και στην άλλη το iPhone 5 για να καταλάβω. Είχα την ευκαιρία, κατά μία έννοια, να περπατήσω και τους δυο δρόμους της διχάλας ταυτόχρονα, και να μετρήσω τις συνέπειες. Όπως αντιλαμβάνεσαι, έγερνα από το βάρος, μονόπαντα.
Και αποφάσισα.
Ότι αν κάνουμε στην άκρη όλα τα σημαντικά χαρακτηριστικά των δύο συσκευών (ακόμα και το καίριο θέμα της μπαταρίας, που τα χωρίζει με χάσμα χαώδες, ακόμα και την τιμή -το SGNII είναι 40 ευρώ φτηνότερο), η απόφαση είναι προφανής. Υποθέτω ότι ο κάθε άνδρας που θα περπατήσει με τα δυο στις τσέπες, μέχρι να φτάσει στη μέση της διαδρομής, όπου κι αν πάει, θα ξέρει. Είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί θα επιλέξουν το Galaxy Samsung Note II, περισσότεροι από ό,τι φανταζόμαστε. Γι’ αυτό υπήρξε και “ΙΙ”, άλλωστε: Επειδή το “Ι” ήταν μια αναπάντεχη εμπορική επιτυχία. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα επιλέξουν το δρόμο αυτό, και για πολλούς θα είναι η σωστή απόφαση.
Όχι για εμένα.
Για εμένα το SGNIΙ ξεπερνά ένα όριο στο μέγεθος της συσκευής που θέλω να κουβαλάω πάντα οκοσμοσναχαλάσει μαζί μου το οποίο δεν ήξερα πού ακριβώς βρίσκεται. Ε, τώρα ξέρω. Κάπου εδώ βρίσκεται. Το κατάλαβα και γι’ αυτό είμαι χαρούμενος μ’ αυτό το review, με δίδαξε πράγματα για τα γκάτζετς και για τη ζωή.
Βεβαίως, στη ζωή σπάνιες είναι οι φορές που μπορείς περπατήσεις και τους δύο δρόμους και μετά να διαλέξεις. Κι αυτό είναι κρίμα.
Αν ήταν όλες οι επιλογές έτσι, ο κόσμος θα ήταν γεμάτος με ευτυχισμένους ανθρώπους.
Βαθμολογία: 7/10