έγραψα δύο reviews για το iPad της Apple, το πρώτο μετά από μερικές ημέρες δοκιμής, μόλις πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, και το δεύτερο μετά από μήνες χρήσης, λίγο πριν την κυκλοφορία του στην Ελλάδα
1ο Μέρος – 19/04/2010
To iPad κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ μόλις δώδεκα μέρες πριν, αλλά σʼ αυτά τα πράγματα ισχύει αυτό που έπαθα τις προάλλες που έψαχνα να βρω να παρκάρω και ακούμπησα σε κάδο: Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Έτσι, όταν ένα αγγελικό χέρι έφερε ένα από αυτά τα λαχταριστά και πολυπόθητα μαραφέτια στο γραφείο μου τις προάλλες (ευχαριστούμε, ΠΛΑΙΣΙΟ!) το δέχτηκα με μια καταιγίδα συναισθημάτων που περιλάμβαναν την ανυπομονησία, τη δυσπιστία, τον έρωτα, το πάθος και τη λαγνεία –αλλά όχι την έκπληξη. Πέρασα μαζί του δύο μέρες, δυο γεμάτες, αξέχαστες μέρες, και κατάλαβα αρκετά πράγματα για το τι κάνει, πώς χρησιμοποιείται και πού χρησιμεύει. Διάβασε.
Το iPad είναι μια λεπτή συσκευή σε μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από βιβλίου και λίγο μικρότερο από περιοδικού –και πιο λεπτό κι από τα δύο. Το πίσω μέρος είναι σκέτο αλουμίνιο (με ένα γυάλινο μήλο στη μέση), το μπροστά μια μεγάλη γυάλινη επιφάνεια που περιλαμβάνει την οθόνη 9,7 ιντσών και ένα αρκετά πλατύ πλαίσιο γύρω γύρω, που μοιάζει λίγο υπερβολικό, αλλά είναι χρήσιμο (μπορείς να το κρατάς χωρίς να πατάς κατά λάθος την οθόνη).
Είναι λιτό μηχάνημα, έχει ελάχιστα κουμπιά (το home button της πρόσοψης, το κουμπάκι για να δυναμώνεις τον ήχο, ένα κλικ για να κλειδώνεις την οθόνη και ένα για να τη σβήνεις) και ακόμα λιγότερες τρύπες (ακουστικά, υποδοχή για dock και τέλος). Δηλαδή έχει υπερβολικά λίγες τρύπες. Αλλά αυτά θα τα πούμε παρακάτω.
Το πρώτο πράγμα που παθαίνεις όταν πιάνεις στα χέρια σου τη συσκευή είναι μια ορμονική καταιγίδα λαγνείας. Πολλά συνεισφέρουν σʼ αυτή τη συναισθηματική συνισταμένη: Η αφή του αλουμινίου και του γυαλιού στα δάχτυλα, το (αναπάντεχο) βάρος του που το κάνει να μοιάζει στιβαρό και υπολογίσιμο, και η εγγενής μαγεία του να αγγίζεις μια λεία επιφάνεια που ανταποκρίνεται σʼ αυτά που της κάνεις, που παρʼ όλα τα smartphones των τελευταίων χρόνων εξακολουθεί να σε συγκινεί ως concept. Αλλά το κυριότερο είναι κάτι άλλο: Η οθόνη. Ω, η οθόνη. Τι οθόνη! Μια οθόνη μούρλια, να βλέπει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει, τέτοια οθόνη. Οθονάρα.
Η ανάλυσή της δεν είναι τρομαχτική: 1024×768, μικρότερη από τις οθόνες όλων των netbooks των 300 ευρώ, αλλά ετούτη έχει κάτι διαφορετικό: Είναι τεχνολογίας IPS, όχι απλή TFT σαν αυτή που πιθανότατα κοιτάς αυτή τη στιγμή, με φωτεινότητα που ενίοτε καταντά επώδυνη και contrast πιο έντονο κι απʼ την πραγματικότητα. Eίναι πεντακάθαρη, μούρλια. Είναι, δε, από τις καλύτερες capacitive που έχω πιάσει στα χέρια μου, διαβάζει τα δαχτυλάκια σου με ακρίβεια αξιοθαύμαστη. Σπάνια χρειάζεται να πατήσεις δεύτερη φορά on-screen κουμπάκι. Το αρνητικό με την οθόνη είναι το ότι είναι από γυαλί, έτσι γεμίζει δαχτυλιές σε dt, και λόγω γυαλάδας οι δαχτυλιές φαίνονται. Υπάρχουν 60χρονες πόρνες που έχουν πασπατευτεί λιγότερο από το iPad που δοκίμασα εγώ, και να το αποτέλεσμα:
Εξάλλου, η οθόνη δεν διαβάζεται και πολύ εύκολα σε εξωτερικούς χώρους. Είναι καλύτερη από των περισσότερων κινητών, αλλά αν έχει ήλιο δεν προσφέρεται να διαβάσεις βιβλίο. Δες μια φωτογραφία που τράβηξα στον ίσκιο, μιαν ηλιόλουστη Τρίτη:
Στην άψογη πρώτη αίσθηση που σε κάνει να το χρησιμοποιείς τα πρώτα λεπτά με μισάνοιχτο στόμα σαν αποχαυνωμένος συνεισφέρει και η ταχύτητα. Τα πάντα στο μηχάνημα γίνονται ακαριαία, πας από σελίδα σε σελίδα χωρίς καθόλου lag, τα applications ανοίγουν σε ένα δευτερόλεπτο (χωρίς υπερβολή) και η μόνη περίπτωση να το κρατάς κοιτώντας το και περιμένοντας είναι όταν κάνεις δουλειές στο Ίντερνετ. Ας κάνουμε ένα μουσικό διάλλειμα εδώ, κι ας το δούμε λίγο σε λειτουργία:
[field id=”1″]
Οπότε καταλαβαίνεις, είναι ένα gadget εξαιρετικά ποθητό, καλοφτιαγμένο και όμορφο.
Το πρόβλημα είναι: Τι να το κάνεις. Πού χρησιμεύει; Γιατί το χρειάζεσαι;
Στη ζωή μου υπάρχουν αυτή τη στιγμή πέντε οθόνες: Της τηλεόρασης, του λάπτοπ, του desktop του σπιτιού, του desktop του γραφείου και του κινητού. Περνώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κοιτώντας αυτές τις οθόνες. Γιατί χρειάζομαι μια έκτη; Η απλή απάντηση είναι ότι δεν χρειάζομαι –και οι πέντε πολλές είναι. Η απλή λογική λέει ότι το iPad θα μου ήταν χρήσιμο αν αντικαθιστούσε μια από τις οθόνες αυτές –πιθανότατα του λάπτοπ. Η όχι και τόσο απλή λογική της Apple λέει πως το iPad δεν απευθύνεται καν σε μένα, αλλά σε ανθρώπους με λιγότερες οθόνες, με τρεις το πολύ, που χρειάζονται ένα μαραφέτι που παίζει media και Ίντερνετ και κάνει και κάποια απλά βασικά tasks. Δεν το διαφημίζουν καν ως φορητό εργαλείο που το παίρνεις μαζί σου στο ταξίδι. Όπως το έχουν φανταστεί, είναι κάτι το οποίο θα το έχεις μέσα στο σπίτι, σε κομοδίνα και καναπέδες, να αράζεις και να κάνεις. Κι έχει σημασία το πώς το έχουν φανταστεί αυτοί (δηλαδή αυτός): Η Apple παραδοσιακά αδιαφορεί για το τί μπορεί να θέλει ο πελάτης, καθώς είναι πεπεισμένη ότι ξέρει καλύτερα. Μερικές φορές έχει και δίκιο. Ετούτη δεν είναι μια από αυτές.
[motto_right]
Στη ζωή μου υπάρχουν αυτή τη στιγμή πέντε οθόνες: Της τηλεόρασης, του λάπτοπ, του desktop του σπιτιού, του desktop του γραφείου και του κινητού. Περνώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κοιτώντας αυτές τις οθόνες. Γιατί χρειάζομαι μια έκτη;
[/motto_right]
Το iPad είναι από τα πιο «κλειστά» gadgets που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην αγορά. «Κλειστό» σημαίνει ότι παίζει applications μόνο από το App Store της Apple, επιτρέπει μια πολύ βασική διαχείριση αρχείων και μόνο μέσω υπολογιστή με iTunes (δεν μπορείς να σβήσεις/αντιγράψεις αρχεία μέσα στο iPad), συνδέεται μόνο με συγκεκριμένα περιφερειακά της Apple, δεν έχει ούτε καν USB θύρα. Τους ίδιους περιορισμούς έχει και το iPhone, βέβαια, αλλά εκείνο είναι κινητό, δεν περιμένεις και πολλή χρηστικότητα από κάτι τόσο μικρό. Μπορείς όμως πολύ εύκολα να σκεφτείς περιπτώσεις που θα χρειαζόσουν κάτι σαν το iPad αλλά, λόγω των περιορισμών του, δεν σου είναι χρήσιμο. Παράδειγμα: Είσαι διακοπές και θες να ξεφορτώσεις τη φωτογραφική σου μηχανή και να δεις τις φωτογραφίες που τράβηξες στην ωραία του οθόνη. Ή θέλεις να γράψεις στο blog σου και να ανεβάσεις φωτογραφίες που βρήκες στο Ίντερνετ. Ή έχεις ένα στικάκι με φωτογραφίες ή αρχεία και θέλεις να τα δεις. Ατύχησες σε όλες τις περιπτώσεις –χρειάζεσαι έναν υπολογιστή (ακόμα κι ένα netbook των 300 ευρώ) για να τα κάνεις όλα αυτά τα μαγικά. Το iPad δεν κάνει.
Ήταν γνωστά όλα αυτά, όπως και όλα τα άλλα προβλήματα για τα οποία γκρινιάζουν τα πολυάριθμα (και στην γενική τους σούμα θετικά) reviews, αλλά εγώ το ένιωσα μόνο όταν γύρισα σπίτι μου και κάθισα στον καναπέ και ξαφνικά κατάλαβα ότι στα χέρια μου κρατάω ένα μηχανηματάκι που θα μπορούσε να κάνει πολλά και θαυματουργά, αλλά δεν τα κάνει. Θα ήθελα το iPad να είναι ένα μικρό Macbook, όχι ένα μεγάλο iPod Touch.
Ως έχει, είναι ένα θαυμάσιο media player που χρησιμεύει για λίγο bedtime reading, ίσως στα ταξίδια και, κυρίως, στις επισκέψεις σου στην τουαλέτα, που αποκτούν μια εντελώς άλλη, νέα διάσταση. Απόλαυσα να χαζεύω στο web, στο Twitter και να διαβάζω email (ακόμα και να απαντάω σε greeklish –δεν έχει ελληνικά ακόμα, ενώ το on-screen πληκτρολόγιο είναι αναπάντεχα βολικό, αν και θα έπρεπε να είναι πιο πλήρες, δεδομένου του χώρου), και να βλέπω βιντεάκια στο YouTube. Διαπίστωσα πως τα βιβλία στο iBooks είναι εφετζίδικα και η δυνατότητα να ψάχνεις στο κείμενο για keywords είναι θαυμάσια, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις ολόκληρο βιβλίο σʼ αυτή την αστραφτερή και πεφωτισμένη οθόνη, θα σου βγουν τα μάτια.
[motto_left]
Θα ήθελα το iPad να είναι ένα μικρό Macbook, όχι ένα μεγάλο iPod Touch.
[/motto_left]
Δυστυχώς το μηχάνημα που είχα δεν έλεγε να συνδεθεί με το iTunes του υπολογιστή μου, οπότε δεν μπόρεσα να του περάσω media για να δω πώς τα δείχνει. Επίσης δεν μπόρεσα να κατεβάσω paid apps από το Αμερικάνικο App Store (χρειάζεται αμερικάνικη πιστωτική κάρτα) κι έτσι δεν είδα πως λειτουργεί το iWorks και τα άλλα productivity apps της Apple. Ο Μάρκος ο Μουλίτσας του DailyKos λέει πως μʼ αυτά μπορεί να το χρησιμοποιήσει μια χαρά ως αντικαταστάτη του λάπτοπ στα ταξίδια. Τα δωρεάν applications που κατέβασα και είχαν ενδιαφέρον ήταν του IMDB, τα comic books της Marvel, το Epicurious με τις συνταγές και κάποια από τα παιχνίδια. Η αλήθεια είναι όμως πως τα applications στο iPad είναι λίγοτερο απαραίτητα από ότι στο iPhone, γιατί το Ίντερνετ στο iPad είναι το κανονικό Ίντερνετ (ΟΚ, χωρίς Flash) οπότε εκεί μπορείς να βρεις τα περισσότερα από τα πράγματα που σου προσφέρουν τα apps. Το καλύτερο app στο iPad με διαφορά, μην κοροϊδευόμαστε, είναι το Safari. Ακόμα και τα email σου από το φανταστικό mobile site του Gmail θα τα παίρνεις (αν έχεις Gmail).
Σύμφωνα με όσα λέει η Apple και όσα γράφονται, η μπαταρία του αντέχει ένα 10ωρο εύκολα, αλλά εγώ (και οι πολυάριθμοι επισκέπτες μου) το ξεζουμίσαμε, του τινάξαμε τα πέταλα, το αδειάσαμε δύο φορές σε 48 ώρες. Να ένα δείγμα του πώς το χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι που ήρθαν στο γραφείο μου και το έπαιξαν, και πώς τους φάνηκε:
Το συμπέρασμα είναι το εξής: Το iPad είναι τζιμόκο. Σου εξάπτει συναισθήματα πηγαία και πρωτόγονα –αλλά κυρίως στα επίπεδα της εφήμερης gadgetολαγνείας και του φαντασιακού. Ονειρεύομαι ακόμα τι ωραίο που θα είναι στη δεύτερη ή την τρίτη του γενιά. Άλλωστε και το iPhone τρεις γενιές τους πήρε να το πετύχουν (3GS). Στις επόμενες γενιές σίγουρα θα ωριμάσει, θα αποκτήσει περισσότερες δυνατότητες (το φθινόπωρο κιόλας, με το νέο OS X, θα αποκτήσει multitasking), ενώ ένα σωρό εταιρίες ήδη παρουσιάζουν εναλλακτικές και πιο ευέλικτες (αλλά ακόμα όχι εξίσου όμορφες) επιλογές με Android, Linux, Chrome OS και άλλα «ανοιχτά» λειτουργικά. Και είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα δούμε και ένα κανονικό Macbook tablet. Το σκέφτομαι και μου τρέχουνε τα σάλια.
Αλλά ταυτόχρονα νιώθω και κάτι άλλο. Το iPad, που όταν θα έρθει στην Ελλάδα και επισήμως (κάποια στιγμή το καλοκαίρι -αλλά κάποια καταστήματα θα αρχίσουν προπωλήσεις πιο νωρίς) θα το ξαναδοκιμάσω για να δω κι αυτά που δεν είδα τώρα, εγώ πιθανότατα δεν θα το αγοράσω. Είπαμε, στις πέντε οθόνες δε χωράει έκτη -και μάλιστα αξίας μισού χιλιάρικου μίνιμουμ. Το ξέρω. Δεν έχω τι να το κάνω. Κι αυτές τις δύο μέρες που το είχα δεν το έκανα κάτι ουσιαστικό, το ‘χα σε μια άκρη και πότε πότε το πασπάτευα, γιατί μου άρεσε το ίδιο το πασπατεύειν. Το καταλαβαίνω ότι μου είναι άχρηστο.
Κι όμως: Τώρα που μου το πήρανε, μου λείπει.
2ο Μέρος: 26/01/2011
[motto_right]
Το iPad δεν αντικαθιστά καμιά άλλη συσκευή. Αντικαθιστά το χαρτί.
[/motto_right]
Κοίτα να δεις: Εντελώς αναπάντεχα, όταν όλοι πια το είχαμε ξεγράψει και υποθέταμε ότι θα έχει την τύχη του πρώτου iPhone και ποτέ δεν θα ερχόταν στην Ελλάδα, ένα χρόνο μετά την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του από τον Στιβ τον Τζομπς, το iPad έφτασε στα μέρη μας. Κυκλοφορεί επισήμως από την iSquare την Παρασκευή, λίγες εβδομάδες πριν από την ανακοίνωση του iPad 2. Γιατί; Γιατί όχι. Έχω iPad από τον Απρίλιο του 2010 (πρώτα δοκιμαστικά μηχανήματα από το «ΠΛΑΙΣΙΟ» και το «Public», μετά το δικό μου) και ο τρόπος που το αντιμετώπιζα σʼ αυτό το διάστημα έχει αλλάξει αρκετά. Η κυκλοφορία του στην Ελλάδα -και τα γενέθλιά του- είναι καλή αφορμή για να στο περιγράψω.
Ένας άλλος λόγος ήταν ότι το αρχικό mega-review που είχα γράψει ήταν λάθος. Δηλαδή όχι ακριβώς λάθος. Μια χαρά ήταν. Την εποχή του, όταν δεν υπήρχαν ακόμα και πολλά applications και το iPad δεν είχε καν ελληνικά, οι αντιρρήσεις μου για το «τι να το κάνεις αυτό το πράγμα» ήταν βάσιμες.
Δεν είναι πια.
Το iPad είναι μια συσκευή που έχει βρει λόγο ύπαρξης και έχει χωρέσει (εμφατικά, ίσως και αισθαντικά) στη ζωή μου με πολύ σημαντικούς και συγκλονιστικούς τρόπους. Συγκεκριμένα: Από το καλοκαίρι δεν έχω διαβάσει ούτε ένα ολόκληρο τεύχος περιοδικού (παρ’ όλο που είμαι συνδρομητής σε τρία), και ούτε ένα ολόκληρο βιβλίο (παρ’ όλο που είμαι συλλέκτης και βιβλιοφάγος).
Ο κάθε άνθρωπος, βλέπεις, αφιερώνει συγκεκριμένο χρόνο τη μέρα στο διάβασμα, άλλος με το πρωινό, άλλος το βράδυ στον καναπέ, άλλος στο χέσιμο, άλλος τη νύχτα στο κρεβάτι. Στη δικιά μου την περίπτωση, το διάβασμα το casual, των περιοδικών και της λογοτεχνίας, λαμβάνει χώρα σχεδόν αποκλειστικά στην τουαλέτα και στο κρεβάτι. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω αλλού. Και τους τελευταίους μήνες και τα δυο αυτά άβατα έχουν αλωθεί απʼ το iPad.
Να τα πράγματα που κάνω κυρίως με το iPad, και οι εφαρμογές που χρησιμοποιώ κυρίως:
1) E-mail
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω είναι να βουτάω το iPad και να τσεκάρω τα emails. Από τότε που απέκτησε και τα ελληνικά, δε, έχει γίνει ένας ωραιότατος τρόπος να απαντάς στα γρήγορα σʼ αυτά που ξεχνάς/βαριέσαι όταν δουλεύεις στο PC. Καταλαβαίνεις, σε άλλες στιγμές.
2) Twitter
Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να παρακολουθείς το Twitter stream σου (το PC είναι) αλλά είναι μια χαρά για να τσεκάρεις σχόλια κατά τη διάρκεια ενός αγώνα στην τηλεόραση, ας πούμε. Και να γράψεις και καμιά εξυπνάδα, άμα λάχει.
3) Διάβασμα
Το σημαντικότερο απʼ όλα. Το iPad έχει αντικαταστήσει εντελώς τα περιοδικά και τα βιβλία σε κάθε στιγμή που διαβάζω εκτός από μία: Στην ξαπλώστρα, στην παραλία. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις διαβάζω βιβλία στο Kindle (σπάνια), μεγάλα περιοδικίστικα άρθρα που έχω βρει στο Ίντερνετ με το Instapaper (πολύ συχνά), ειδήσεις από το Twitter και aggregators όπως το Flipboard, ή κάνοντας κανονικότατο browsing στο Ίντερνετ. Υπάρχει τόσο πολύ υλικό εκεί έξω που μπορώ να διαβάζω για είκοσι δύο ζωές συνέχεια.
4) Παιχνίδια
Είναι κι αυτό αρκετά σημαντικό. Είσαι στην τουαλέτα για number two, ρε παιδί μου, και δεν θες να διαβάσεις ή να απαντήσεις σε emails, αλλά κάτι ξένοιαστο και (μυο)χαλαρωτικό για να ξαλαφρώσεις. Βάζεις ένα παιχνιδάκι. Αυτό τον καιρό έχω κολλήσει με το Scrabble, αλλά στο παρελθόν έχω περάσει και την αναπόφευκτη φάση με τα Angry Birds και τα Cut The Rope και τα Geared, ενώ πια δεν κρύβω και τον εθισμό μου σε παιχνίδια με φάρμες και τέτοια, όπως το We Rule (μη με κρίνεις). Κανένα περιοδικό δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Μερικά πράγματα που ΔΕΝ κάνω με το iPad:
1) Γράψιμο
Αν και έχω δοκιμάσει να γράψω κείμενα (έγραψα στο iPad το review του Samsung Galaxy Tab – γιατί έτσι) και αν και έχουν εμφανιστεί ενδιαφέρουσες εφαρμογές για να κάνεις τη δουλειά -όπως το Plain Text και το Writer-, η αλήθεια είναι πως το iPad δεν είναι και η καλύτερη επιφάνεια για να γράφει κανείς πράγματα μεγαλύτερα από ένα σύντομο email. Και το on-screen πληκτρολόγιο της Apple με το εξοργιστικό autocomplete και την αλλόκοτη εισαγωγή τόνων (πατάς το «ʽ» μετά το φωνήεν!) δεν βοηθάνε.
2) Κατανάλωση media
Περίμενα ότι θα βλέπω περισσότερο βίντεο στην ωραία, μεγάλη οθόνη του iPad. Έχω δει ελάχιστα. Και δεν έχω ακούσει ούτε μισό τραγούδι.
3) Τυλίγω ψάρια/σκοτώνω μύγες
Γι’ αυτά τα tasks το χαρτί κερδάει κατά κράτος.
Οπότε όπως καταλαβαίνεις η ανησυχία μου για το ποια συσκευή θα αντικαθιστούσε στη ζωή μου το iPad ήταν αβάσιμη. Καμία συσκευή δεν αντικαθιστά. Αντικαθιστά το χαρτί.
Τέλος, επειδή κάποιος μου ανάφερε ότι όλες αυτές τις δουλειές που περιγράφω, και τα Instapaper και τα παιχνίδια και όλα τα άλλα μπορεί να τα κάνει ωραιότατα με ένα λάπτοπ. Υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές που μοιάζουν μικρές αλλά δεν είναι:
1) Το iPad είναι διαρκώς αναμμένο. Δεν χρειάζεται να το ανάψεις και να περιμένεις να φορτώσουν τα Windows ή το OSX. Δεν χρειάζεται καν να το περιμένεις να ξυπνήσει απ’ το «sleep». Οπότε όταν βλέπεις ταινία σου ‘ρχεται η απορία «μα πού έπαιζε αυτή και τη θυμάμαι;», το σκέφτεσαι να απλώσεις χέρι στο λάπτοπ. Αλλά το iPad το αρπάζεις με τη μία.
2) Το iPad δεν ζεσταίνεται όταν το κρατάς στην αγκαλίτσα. Δεν είναι πούπουλο, αλλά είναι αρκετά ελαφρύ για να κρατιέται πιο εύκολα. Και δεν κάνει «βουβουβου» από κανένα ανεμιστηράκι.
Αυτά είναι σημαντικά πράγματα.
Τώρα ερχόμαστε στο ζουμί: Το iPad κυκλοφορεί επιτέλους στην Ελλάδα με τιμές που αρχίζουν από 529 ευρώ, οι πιο ακριβές στην Ευρώπη, αλλά εντάξει, συνηθισμένο αυτό. Αξίζει να το πάρεις;
Μάλλον όχι.
Αν και είμαι ερωτευμένος μαζί του και θέλω να του κάνω γλυκό έρωτα και να το παντρευτώ, οφείλω να σε ενημερώσω ότι σε δυο τρεις εβδομάδες θα παρουσιαστεί στην Αμερική το iPad 2, το οποίο πιθανότατα θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο στις ΗΠΑ (και αργότερα εδώ). Φήμες λένε ότι θα έχει ταχύτερο επεξεργαστή, καλύτερη οθόνη και υποδοχή για SD κάρτες. Οπότε θα θέλω να το παντρευτώ περισσότερο. Και δεδομένου ότι θα κοστίζει περίπου το ίδιο, ε, καταλαβαίνεις, θα είναι λίγο περίεργο να πάρεις το περσινό μοντέλο. Εκτός κι αν δεν μπορείς να περιμένεις, τι να σου πω, δεν ξέρω, μπορεί κι εγώ στη θέση σου να είχα τρομερό δίλημμα τώρα.
