Πολλά μπορεί να πει κανείς για την εξέλιξη της εταιρείας Apple -ακουστά την έχετε θαρρώ, φτιάχνει γκάτζετς στην Καλιφόρνια-, και μ’ αυτό εννοώ πολλά αρνητικά, πολύ ψόγο μπορείς να της προσάψεις, πολλά σχόλια σκωπτικά μπορείς να κάνεις. Μπορείς να πεις, ας πούμε, ότι έχει να παράξει κάτι νέο και καινοτόμο από το 2010, ότι αρκείται σε μικρές βελτιώσεις των προϊόντων της κάθε χρόνο, ότι είναι νωθρή, ότι ο ανταγωνισμός την ξεπερνά, ότι σα να χάθηκε εκείνη η μαγική δύναμη να φτιάχνει μαραφέτια που εκπλήσσουν και εμπνέουν και πλέον ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση των τερατωδών profit margins που την έχουν κάνει μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου.
Και θα έχεις δίκιο. Έχω και εγώ πει πολλά από αυτά τα πράγματα, και τα λέω συχνά.
Αλλά, από την άλλη, υπάρχει και μια εξαίρεση. Ένα θέμα στο οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει η θεωρία της νωχελικapple. Το iPad.
Το iPad είναι το τελευταίο επαναστατικό μαραφέτι που έφτιαξε η Apple, μια καινούρια, καινοτόμα υλοποίηση μιας παλιάς ιδέας, που γέννησε μια νέα αγορά εκατομμυρίων. Ήταν τόσο νέο και ρηξικέλευθο προϊόν που πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, στην αρχή δεν καταλάβαμε τι κάνει, ποια είναι η χρησιμότητά του. Μα είχε -ω, είχε- και έγινε ένα πολύ πετυχημένο αντικείμενο που βρήκε τη θέση του σε σπίτια και τσάντες κι αγκαλιές, και γέννησε και ανταγωνιστές ολοένα και καλύτερους. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία, όμως, είναι ότι στα 3,5 χρόνια που μεσολάβησαν η Apple το μαραφέτι τούτο το εξέλιξε με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι, ας πούμε, το iPhone. Σύμφωνα με τη συνηθισμένη πρακτική της στο άλλο επαναστατικό της προϊόν, θα είχε κυκλοφορήσει σ’ αυτό διάστημα τρία μοντέλα, το ένα λίγο καλύτερο από το προηγούμενο. Έχει κυκλοφορήσει επτά. Και το τελευταίο είναι τόσο πιο εξελιγμένο και ώριμο αντικείμενο από το πρώτο, που μοιάζουν να έχουν μεσολαβήσει επτά χρόνια ανάμεσά τους, όχι τα μισά.
Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το iPad Air.
Απ’ έξω
Το iPad Air είναι μια λεπτή φλοίδα από αλουμίνιο και γυαλί. Αυτή η φράση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει οποιοδήποτε iPad, βέβαια, αλλά δεν είναι όλα ίδια, υπάρχουν διαφορές, όχι τεράστιες αλλά ουσιαστικές. Το πρώτο iPad ήταν ένα κάπως βαρύ και στρουμπουλό αντικείμενο. Το δεύτερο ήταν πιο λεπτό και λίγο πιο ελαφρύ, με επίπεδη πλάτη. Το τρίτο ήταν λιγουλάκι πιο παχύ, καθώς είχε τη νέα, θεαματική και ρηξικέλευθη retina οθόνη. Το τέταρτο ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με το τρίτο. Το iPad Mini που ήρθε μετά ήταν άλλο φρούτο: Με πιο μικρή οθόνη, πολύ πιο μικρό μέγεθος, αδιανόητα λεπτό, και με μικρότερο περίγραμμα στα πλάγια της οθόνης. Το iPad Air, το πέμπτο στη σειρά “μεγάλο” iPad, είναι εμφανισιακά το μεγεθυμένο διδυμάκι του iPad Mini. Είναι εξαιρετικά λεπτό, αναπάντεχα ελαφρύτερο από το iPad 4, με λεπτά περιθώρια δεξιά και αριστερά, την ίδια θεαματική retina οθόνη και ραγδαία αναβαθμισμένα σωθικά.
Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό αντικείμενο, ένα πράγμα που με κάποιον τρόπο μου θυμίζει το iPod Touch ή το Macbook Air: Το πιάνεις και σκέφτεσαι, “αυτό είναι”. Αυτό το design μοιάζει να μην επιδέχεται βελτιώσεων. Μοιάζει τετελεσμένο, ολοκληρωμένο, μια λεπτή, επίπεδη πλακέτα που δεν χωράει άλλες αλλαγές. Τι άλλο να του κάνουν δηλαδή; Λίγο πιο λεπτό; Να του προσθέσουν και τον αισθητήρα για τα δακτυλικά αποτυπώματα από το iPhone 5S (που, παραδόξως, λείπει); Τι άλλο; Είναι σκέτο γυαλί και αλουμίνιο, τι διαφορετικό να κάνεις σ’ αυτό το πράγμα;
Είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, σχεδόν αψεγάδιαστο.
έχω χρησιμοποιήσει όλα τα μοντέλα του iPad από τότε που κυκλοφόρησε μέχρι σήμερα και, όπως έγραψα εδώ, όταν κυκλοφόρησε το iPad Mini συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι το σωστό μέγεθος που πρέπει να έχει ένα tablet. Το νέο iPad Air είναι λίγο πιο μικρό και υπολογίσιμα πιο ελαφρύ από όλα τα προηγούμενα “μεγάλα”, και είναι πιο εύκολο να το κουβαλάς μαζί ή να το κρατάς για πολλή ώρα ακόμα και με το ένα χέρι. Αλλά εξακολουθεί να είναι μεγάλο, υπερβολικά μεγάλο για τις περισσότερες δουλειές που κάνω εγώ, τουλάχιστο, με μια τέτοια συσκευή. Το μέγεθος της οθόνης, που έχει διαγώνιο 9,7 ίντσες, είναι κάπου ανάμεσα σε μια σελίδα περιοδικού και μια σελίδα βιβλίου. Είναι μεσοβέζικη. Είναι αχρείαστα μεγάλη για να διαβάζει κανείς κείμενα στο Kindle, στο Instapaper ή στο web, ας πούμε. Πολύς κόσμος χρησιμοποιεί το iPad ως αντικατάστατο του λάπτοπ, βέβαια, κι αυτοί μπορεί να χρησιμοποιούν τη μεγαλύτερη οθόνη με κάποιον τρόπο που δεν ξέρω, αλλά για εμένα η μόνη χρησιμότητά της που μπορώ να σκεφτώ είναι το να διαβάζεις κόμιξ, που στη μικρή οθόνη του iPad Mini δεν φαίνονται πολύ καλά.
Αλλά θα μιλήσουμε περισσότερο γι’ αυτό το θέμα όταν με το καλό μου έρθει το νέο iPad Mini retina.
Από μέσα
Το νέο iPad Air έχει μέσα του το νέο Α7 επεξεργαστή της Apple, σε μια λίγο πιο γρήγορη εκδοχή από το τσιπάκι που βρίσκεται στο iPhone 5S, και έχει και το νέο συνεπεξεργαστή Μ7 που χρησιμοποιείται από apps που χρησιμοποιούν τα γυροσκόπια και τα άλλα τέτοια παραφερνάλια της συσκευής, πράγμα περίεργο, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα πάει για τζόγκινγκ κουβαλώντας ένα iPad. Επίσης διαθέτει μια μπαταρία μικρότερη από του iPad 4, η οποία όμως προσφέρει την ίδια 10ωρη διάρκεια. Κάτι ενδιαφέρον που παρατήρησα: Το iPad Air ζεσταίνεται πολύ λιγότερο από τα δύο προηγούμενα μοντέλα κατά τη χρήση. Του παίρνει όμως το ίδιο πολύς χρόνος να φορτιστεί.
Πολύς χρόνος.
Όπως όλες οι φρέσκιες συσκευές της Apple, έχει το νέο iOS 7, το πολύχρωμο και φανταχτερό λειτουργικό σύστημα με τις διαφάνειες και τα animations, το οποίο έχω αρχίσει να συνηθίζω. Ωστόσο, στο iPad είναι λίγο πιο προβληματικό από ό,τι στο iPhone. Αν και η συσκευή είναι ιλλιγγιωδώς γρήγορη και όλα σκρολάρουν και ανοιγοκλείνουν ακαριαία, διαπίστωσα ότι τα force close στις εφαρμογές είναι πολύ πιο συχνά από ό,τι θα περίμενε κανείς. Το καρτουνίστικο design του iOS 7 είναι, δε ακόμα πιο γκροτέσκο στη γιγάντια οθόνη του iPad, και πολύ πιο αδέξιο (δες, ας πούμε, τα folders, που και στην οθονάρα του iPad μόνο 9 ταυτόχρονα icons χωράνε πια). Είναι αρχή ακόμα, βεβαίως, και η Apple αλλάζει πράγματα στο iOS 7 αναπάντεχα και ευπρόσδεκτα γρήγορα, οπότε υποθέτω θα διορθωθούν σιγά σιγά.
Αυτό που παραμένει δεδομένο είναι η καταπληκτική ποικιλία των εφαρμογών για το iOS (και) στο iPad. Αντίθετα σε ό,τι συμβαίνει στα κινητά τηλέφωνα, όπου πλέον το Android έχει εφάμιλλη ποικιλία ποιοτικών apps με το iOS, στις ταμπλέτες η διαφορά παραμένει πολύ μεγάλη. Το iPad έχει μια τεράστια, αχανή ποικιλία εφαρμογών φτιαγμένων ειδικά για τη μεγάλη του οθόνη, κι αυτό το κάνει εργαλείο ακαταμάχητο για πολλές κατηγορίες καταναλωτών.
Μια κουβέντα περί τιμής
Το iPad που δοκίμασα (δανεικό από την COSMOTE) είναι το μοντέλο 16GB + cellular και κοστίζει 639 ευρώ. Αυτό είναι κάτι που πάντα μου προξενούσε μεγάλη εντύπωση. Έχεις εδώ ένα αντικείμενο από αλουμίνιο και γυαλί, πρόσβαση στα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, με επεξεργαστή Α7, γιγάντια μπαταρία και οθόνη retina 9,7 ιντσών, και το τιμολογείς 639 ευρώ. Κι έχεις ένα άλλο αντικείμενο από αλουμίνιο και γυαλί, με πρόσβαση στα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, με επεξεργαστή Α7, πολύ μικρότερη μπαταρία, πολύ μικρότερη οθόνη retina 4 ιντσών, και το τιμολογείς 739 ευρώ. Γιατί είναι πιο ακριβό το iPhone από το iPad; Πάντα είχα την απορία. Η σμίκρυνση των εξαρτημάτων και η δυσκολία της συναρμολόγησης θα έπρεπε να εξισορροπούνται από το ασφαλώς μεγαλύτερο κόστος της μεγαλύτερης μπαταρίας και της οθόνης. Πράγματι, σύμφωνα με τις αναλύσεις που εμφανίζονται κάθε φορά μετά την κυκλοφορία τέτοιων μαραφετιών, υπολογίζεται ότι η κατασκευή κάθε iPhone 5S κοστίζει στην Apple $199, ενώ η κατασκευή κάθε iPad Air $274. Γιατί είναι πιο φτηνό στα μαγαζιά ένα αντικείμενο που κοστίζει περισσότερο στην κατασκευή; Ξέρω γω; Επειδή καπιταλισμός.
Υποθέτω πως η Apple, εισάγοντας το iPad το 2010, επειδή γέννησε μια ολοκαίνουρια κατηγορία, τιμολόγησε το πρώτο iPad χαμηλά (σε σχέση με τη συνήθη τιμολογιακή πολιτική της) για να φτουρήσει το πείραμα. Αντίθετα, μπαίνοντας στην ήδη ώριμη αγορά των κινητών τηλεφώνων το 2007, πήγε καρφί για την αγορά των ευκατάστατων τσιμπώντας την τιμή όσο χρειάζεται για να διατηρήσει ένα γιγάντιο profit margin. Όχι ότι το iPad δεν έχει σεβαστό profit margin (ειδικά στην τελευταία του μορφή το iPad Air, λέει, κοστίζει λιγότερο στην Apple από ό,τι το iPad 4), βέβαια, αλλά το αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς ήταν το ότι σήμερα το iPhone είναι το ακριβότερο smartphone της κατηγορίας του, και πολύ ακριβότερο κι από μεγαλύτερα smartphones, ενώ το iPad είναι ένα μηχάνημα με τιμή πολύ πιο λογική. Με 639 ευρώ μπορείς να πάρεις ένα κορυφαίο tablet που μπαίνει και στα 4G δίκτυα ή, αν δεν σε νοιάζει αυτό το τελευταίο, μπορείς με 509 ευρώ να την πάρεις με σκέτο Wi-Fi. Το θέμα είναι αν αξίζει.
Το συμπέρασμα
Εν ολίγοις, ναι, αξίζει. Το iPad Air είναι ένα θαυμάσιο πράγμα, μια συσκευή πολύ όμορφη και εξαιρετικά χρήσιμη για πολλούς ανθρώπους. Όχι για όλους, βεβαίως. Εγώ, ας πούμε, έχω μειώσει κατά πολύ τη χρήση του iPad για τους λόγους που είχα περιγράψει εδώ. Πολύς κόσμος όμως βρίσκει στο iPad ένα εύκολο και εύχρηστο εργαλείο για να κάνουν δουλειές που παλιά έκαναν στον υπολογιστή ή σε βιβλία και περιοδικά, ή καθόλου. Γι’ αυτούς το iPad είναι καλύτερη επιλογή, καθώς είναι τεχνικά σχεδόν αψεγάδιαστο, και έχει πολύ περισσότερες εφαρμογές από τον ανταγωνισμό.
Οπότε το μόνο δίλημμα που τίθεται, όπως έγραψα και παραπάνω, έχει να κάνει με το μέγεθος. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα το iPad Mini με retina display, το οποίο δεν είναι απλά ένα iPad Mini με καλύτερη οθόνη: Είναι ένα iPad Air, μικρότερο και φτηνότερο. Έχει τον ίδιο επεξεργαστή, τον ίδιο συνεπεξεργαστή, την ίδια ανάλυση οθόνης με αυτό εδώ που σου δείχνω, απλά είναι μικρότερο. Κι όπως είχα γράψει εδώ, κατά τη γνώμη μου εκείνο είναι το ιδανικό μέγεθος για ένα tablete, όχι το κάπως άβολο μέγεθος του iPad Air. Θα το τεκμηριώσω καλύτερα όταν δοκιμάσω κι εκείνη τη συσκευή, βέβαια, αλλά η συμβουλή μου είναι να τις δείτε και τις δύο σε κάποιο κατάστημα, να τις πιάσετε στα τρυφερά μα στιβαρά σας χέρια, να τις ζυγίσετε με μύες και με συναισθήματα, και να διαλέξετε αυτό που σας ταιριάζει.
Διάβασε ακόμα:
Το review του iPad
To review του iPad 2
Το review του iPad 3
To review του iPad 4
To review του iPad Mini