Αγαπώ το Kindle Paperwhite. Kindle Paperwhite, σ’ αγαπώ. Μα, αγαπημένο, φοβάμαι πως υπάρχει ένα πρόβλημα στη σχέση μας τη γεμάτη πάθος. Φοβάμαι ότι μου κάνεις κακό. Ότι με φθείρεις με τρόπο που έχει άμεσες επιπτώσεις στην καθημερινότητά μου. Αλλά μ’ αρέσει.
Αυτό είναι το πρόβλημα, Kindle Paperwhite.
Μ’ αρέσει.
Το Kindle Paperwhite είναι το πιο πρόσφατο μέλος της οικογένειας των e-readers του Amazon, το μεγαλύτερου πολυκαταστήματος στη Γη. Η δουλειά που κάνει, αν δεν ξέρεις, είναι η εξής: Δείχνει βιβλία. Κυρίως βιβλία που έχεις κατεβάσει από το Amazon, αλλά δυνητικά οποιοδήποτε αρχείο .mobi που έχεις (ή άλλα αρχεία που έχεις μετατρέψει σε .mobi με το Calibre). Με μια οθόνη πολύ διαφορετική από τις οθόνες που έχεις συνηθίσει (κι αυτήν που κοιτάζεις αυτή τη στιγμή) δείχνει γράμματα και (ενίοτε) εικόνες, αυστηρά ασπρόμαυρες. Η διαφορά της δικιάς του οθόνης από τις κανονικές οθόνες είναι ότι προσφέρει πολύ καλύτερη ανάλυση: Είναι σα να διαβάζεις γράμματα σε γκρίζο χαρτί. Γι’ αυτό προσφέρεται για την ανάγνωση βιβλίων ή άλλων πολύ μεγάλων κειμένων. Η οθόνη των e-readers δεν φωτίζεται από πίσω, έτσι δεν κουράζει τα μάτια.
“Δεν φωτίζεται από πίσω”, έγραψα. Αυτό είναι, πλέον, περίπου αλήθεια.
Το πρόβλημα που είχαν πάντα οι e-readers ήταν το ίδιο πρόβλημα που έχουν και τα κανονικά βιβλία: Δεν μπορείς να διαβάσεις τη νύχτα. Είχαν εμφανιστεί κάποιες ωραίες λαμπίτσες που λύνουν το πρόβλημα, αλλά έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το 2012 για να εμφανιστούν οι πρώτοι e-readers με ενσωματωμένο φωτισμό που μοιάζει κάπως με το φωτισμό των tablets. Πρώτα κυκλοφόρησε το φωτισμένο Nook και μετά, στα τέλη της χρονιάς, το Kindle Paperwhite. Το οποίο έχω εδώ και περίπου ενάμιση μήνα και με συντροφεύει πιστά.
[imagebrowser id=64]
Δεν είναι το πρώτο μου Kindle, βεβαίως. Το προηγούμενό μου, ένα απλό, “σκέτο” Kindle με κουμπάκια δεξιά κι αριστερά για να αλλάζεις σελίδες υπήρξε το κύριο μέσο ανάγνωσης βιβλίων για περίπου ένα χρόνο, και ένας από τους δύο λόγους που με έχουν απομακρύνει λίγο από τις ταμπλέτες. Επίσης είναι ένα από τα gadgets που έχω αποκαλέσει “τα καλύτερα που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ”, για τον εξής απλό λόγο: Είναι σχεδιασμένο για να κάνει ένα πράγμα, και αυτό το πράγμα το κάνει πάρα πάρα πολύ καλά.
Ε, το Kindle Paperwhite το κάνει καλύτερα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Kindle Paperwhite είναι ένα υβρίδιο του προηγούμενου Kindle (που έχω) και του Kindle Touch, της έκδοσης με οθόνη αφής που είχε κυκλοφορήσει πέρυσι. Το Paperwhite είναι ελάχιστα παχύτερο, μεγαλύτερο και βαρύτερο από το παλιό μου Kindle και έχει και οθόνη αφής. Είναι αρκετά μικρότερο, ελαφρύτερο και λεπτότερο απ’ το Kindle Touch, και επίσης δεν έχει και το κουμπί “home” στην πρόσοψη. Δεν έχει κανένα κουμπί εκτός από το on-off στον πάτο. Δεν χρειάζεται.
Ήμουν επιφυλακτικός πριν το χρησιμοποιήσω, ομολογώ. Η οθόνη αφής του δεν είναι σαν την οθόνη του iPad ή του iPhone. Είναι αλλιώτικο πράγμα, είπαμε. Δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Τα γράμματα δεν σχηματίζονται ακαριαία. Κάθε αλλαγή προκαλεί ένα στιγμιαίο κόμπιασμα ολόκληρης της οθόνης, που αναβοσβήνει. Είναι άλλο πράγμα, διαφορετικό. Γι’ αυτό δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι η χρήση με τα δάχτυλα θα ήταν και πολύ καλό πράγμα. Είχα συνηθίσει και τα κουμπάκια, και είχα τη γνώμη ότι τέτοιες οθόνες δε χρειάζεται να τις πιάνεις.
Έκανα λάθος.
Η οθόνη ανταποκρίνεται στο άγγιγμα πολύ πιο άμεσα από ό,τι φανταζόμουν, και η χρήση των μενού και η πλοήγηση στα βιβλία και η επιλογή του κειμένου που θέλεις να κάνεις highlight, και η αλλαγή των σελίδων και τα πάντα γίνονται σχετικά εύκολα και σχεδόν χωρίς καθόλου μπελάδες. Υπάρχουν φορές που πατάς την οθόνη καταλάθος, βεβαίως, άλλες φορές που θες να γυρίσεις στην προηγούμενη σελίδα και σε πάει στην επόμενη, κι άλλες που ανοίγεις το μενού ενώ απλά θες να αλλάξεις σελίδα, αλλά συνήθως πρόκειται για λάθη που κάνεις εσύ, όχι η συσκευή. Η χρήση των λειτουργιών της με τη χρήση της οθόνης αφής είναι πολύ πιο ανώδυνη και εύκολη από ό,τι περίμενα.
Πιο εύκολα απ’ όλα γίνεται το άλλο σπουδαίο χαρακτηριστικό της συσκευής: Η ρύθμιση του φωτισμού.
Πατώντας τη λαμπίτσα και σέρνοντας πάνω κάτω αυτή τη μπάρα μπορείς να ρυθμίσεις πόσο φωτισμένη θα είναι η οθόνη. Αυτό είναι κάτι αναπάντεχα σημαντικό και πολύτιμο, σου επιτρέπει να διαβάζεις σε τούτο το Kindle σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και στο απόλυτο σκότος, χωρίς κανένα επιπλέον περιφερειακό. Ο τρόπος που το καταφέρνει αυτό το πράγμα περιγράφεται πολύ ωραία εδώ, αλλά αν είσαι αετομάτης/αετομάτισσα μπορείς να το διαπιστώσεις και μόνος σου: Υπάρχουν φωτάκια στο κάτω μέρος της οθόνης που ρίχνουν το φως τους στην επιφάνειά της. Εκεί που υπάρχουν οι συγκεκριμένες λαμπίτσες το φως είναι πιο έντονο -αλλά όχι σε βαθμό που να είναι ενοχλητικό. Στις φωτογραφίες, βλέπω, δε φαίνεται καν.
Για να καταλάβεις πώς λειτουργεί το φως, θα σου δείξω τώρα τρεις φωτογραφίες με τα δύο Kindle δίπλα δίπλα.
Αριστερά το παλιό Kindle, δεξιά το Paperwhite με το φωτισμό στο μηδέν:
Στη συνέχεια, το Paperwhite με το φωτισμό στο “17”:
Ακόμα και την ημέρα, όταν θα υπέθετε κανείς ότι δε χρειάζεται επιπλέον φως, ο φωτισμός του Paperwhite είναι πολύ ευπρόσδεκτος γιατί μοιάζει να διορθώνει ένα από τα προβλήματα των e-readers: Το σχετικά σκούρο χρώμα του “φόντου”. Όταν διαβάζεις σε e-reader είναι σα να διαβάζεις βιβλίο τυπωμένο σε φτηνό, γκρίζο χαρτί. Αυξάνοντας τη φωτεινότητα το χρώμα του “χαρτιού” σα να ανοίγει. Γίνεται λευκό. Paperwhite.
Να και με το φωτισμό τέρμα, στο “24”:
Στην πράξη διαπιστώνω ότι δεν αλλάζω σχεδόν ποτέ τη φωτεινότητα του Paperwhite: Την έχω μέρα-νύχτα κάπου ανάμεσα στο “13”-“17”. Αυτό δε μοιάζει να έχει καμία αρνητική επίδραση στη διάρκεια της μπαταρίας.
Κατά συνέπεια το Kindle Paperwhite:
– Έχει μια καταπληκτική e-ink οθόνη αφής πολύ πιο γρήγορη και λειτουργική από ό,τι φανταζόμουν και, όπως πάντα, πολύ πιο ευχάριστη για διάβασμα βιβλίων και μεγάλων κειμένων από οθόνες tablets και κινητών.
– Είναι μικρό και ελαφρύ, χωράει άνετα στην τσέπη σακακιού ή μπουφάν, και μπορώ να το παίρνω πάντα μαζί μου για γρήγορο διάβασμα σε ΜΜΜ και ουρές.
– Ο χρόνος που κρατάει η μπαταρία του μετριέται σε εβδομάδες.
– Διαβάζεται και τη νύχτα.
Θα έπρεπε να το περιμένω. Εφόσον τα είχα φανταστεί όλα τα παραπάνω, αφού είχα ήδη το προηγούμενο Kindle θα έπρεπε να το έχω προβλέψει. Αλλά δεν το είχα. Όταν παρήγγειλα το Kindle Paperwhite, και πριν μου το φέρει ο καλός φίλος Μιχάλης από την Αμερική, δεν είχα μαντέψει ότι αυτό το μαραφέτι θα μου κατέστρεφε τη ζωή.
Να εξηγήσω τώρα τι σημαίνει “μου καταστρέφει τη ζωή”.
“Μου καταστρέφει τη ζωή” σημαίνει ότι ξαπλώνω μαζί του για να διαβάσω λίγο πριν κοιμηθώ και πριν καταλάβω τι έχει συμβεί έξω χαράζει και το ξυπνητήρι χτυπάει και περιφέρομαι στη μέρα μου σα ζόμπι απ’ την αγρύπνια και στα μήτινγκς οι άνθρωποι σκέφτονται “α, αυτός παίρνει ναρκωτικά”, γιατί αυτό νομίζουν ότι βλέπουν στα κόκκινα, νυσταγμένα μου μάτια.
Δεν το παθαίνουν όλοι αυτό, βεβαίως. Δεν θέλω να σε τρομάξω. Πιθανότατα το μαραφέτι ετούτο είναι εντελώς ακίνδυνο για τον περισσότερο κόσμο. Εγώ είμαι ο τύπος του ανθρώπου που επειδή διαβάζει κάτι ωραίο ή βλέπει κάτι όμορφο ή κάνει κάτι συναρπαστικό μπορεί να ξεχάσει να φάει, οπότε ασφαλώς ανήκω στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Το Kindle Paperwhite με καταστρέφει κυρίως για δύο λόγους, τον έναν από τους οποίους τον φαντάζεσαι, και τον άλλον δεν στον έχω πει ακόμα.
Ο ένας λόγος είναι ότι φωτίζεται τη νύχτα και μπορώ να διαβάζω για ώρες χωρίς να μου βγαίνουν τα μάτια και χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Ο άλλος λόγος είναι ένα καινούριο χαρακτηριστικό που δεν είχε το προηγούμενο Kindle. Αν κοιτάξεις προσεκτικά στο κάτω αριστερά κομμάτι της οθόνης των Paperwhite στις φωτογραφίες αυτού εδώ του post θα δεις κάτι που λέει “10 mins left in this chapter”, ή κάπως έτσι. Η μέτρηση της προόδου της ανάγνωσης στο Kindle -όπου όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούν να υπάρχουν τυπικοί αριθμοί σελίδων- ήταν πάντα ένα θέμα. Για πρώτη φορά το Kindle τώρα “μαθαίνει” το ρυθμό με τον οποίο διαβάζεις και σου λέει πόσο σου μένει ακόμα για να τελειώσεις το κεφάλαιο.
Αυτό με έχει καταστρέψει.
Κάθομαι να διαβάσω είκοσι λεπτάκια, τελειώνω το κεφάλαιο και μου λέει ότι το επόμενο θέλει μόνο “17 λεπτά”. Κρίμα δεν είναι να σταματήσω; Ας φάω άλλο ένα τεταρτάκι να δούμε τι γίνεται παρακάτω. Και παρακάτω. Και μετά άλλο ένα. Κι ένα ακόμα, τελευταίο.
Και ξάφνου, ξημερώνει.
Αυτά δεν στα λέω για να σε τρομάξω. Το Kindle Paperwhite είναι ένας καταπληκτικός e-reader, ένα πολύ ωραίο μέσο για να διαβάζεις βιβλία οπουδήποτε. Συνειδητοποιώ ότι χάρη σ’ αυτό διαβάζω πιο πολλά βιβλία από παλιά, και ότι τα διαβάζω πιο γρήγορα. Επίσης είναι ένα gadget που μοιάζει φτηνό γι’ αυτά που προσφέρει: 119 δολάρια στην Αμερική, δηλαδή περίπου 90 ευρώ (αν έχεις ένα γνωστό να στο φέρει UPDATE: Πλέον αποστέλλεται και στην Ελλάδα). Το συστήνω ανεπιφύλακτα τους πάντες.
Απλά να. Γνωριζόμαστε πια, μπαίνεις τόσο καιρό σ’ αυτό εδώ το site, έχουμε αναπτύξει μια σχέση εμπιστοσύνης. Οφείλω να σε προειδοποιήσω.
Το Kindle Paperwhite μπορεί και να σε καταστρέψει.