Όταν μια σειρά ξεκινάει, κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει, ούτε καν οι δημιουργοί της, ούτε το κανάλι, ούτε κανένας. Υπογράφουν ένα συμβόλαιο για 24 επεισόδια (στην καλύτερη περίπτωση), κι αν το κοινό γουστάρει έχει καλώς -αλλιώς κόβεται. Έτσι, όταν ξεκίνησε το Lost το μακρινό 2004, ο Τζέι Τζέι Έμπραμς με τα γιουσουφάκια του, τον Κάρλτον Κιουζ και τον Ντέιμον Λίντελοφ, είχαν στο μυαλό τους να φτιάξουν μια σειρά με επιζώντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος σε ένα νησί με ένα τέρας και κάτι μυστηριώδεις κακούς. Δεν ήταν προετοιμασμένοι να φτιάξουν μια σειρά που θα κρατούσε έξι χρόνια. Δεν είχαν σενάριο για κάτι τέτοιο.
Σημείωση: Το κείμενο αυτό δεν έχει κανένα spoiler για το προχτεσινό φινάλε του Lost ούτε για συγκεκριμένα πράγματα που συνέβησαν στην τελευταία σεζόν που προβάλεται από τη Nova. Αλλά αναφέρεται γενικόλογα σε πράγματα που έγιναν κατά τις προηγούμενες σεζόν, οπότε αν δεν το έχεις δει καθόλου και σκοπεύεις να το δεις, ίσως δεν πρέπει να διαβάσεις παρακάτω.
Οπότε στη συνέχεια ο Άμπραμς αποχώρησε για καλύτερα και πιο κινηματογραφικά πράγματα, καινούριοι χαρακτήρες μπήκαν στην ιστορία, και μαζί νέα concepts όπως το ταξίδι στο χρόνο, τα flash-forward-backward-sideways, περίπου τέσσερις διαφορετικές ομάδες “Άλλων” και φυσικά το δεύτερο σημαντικότερο χαρακτηριστικό της σειράς μετά τις Χαβανέζικες πρασινάδες: Οι παλινωδίες των χαρακτήρων, που μία πήγαιναν με τον ένα, μία με τον άλλο, μία ήταν καλοί, μία κακοί, μία ήθελαν να φύγουν απ’ το νησί, μία να γυρίσουν σ’ αυτό, μία να καταστρέψουν τη βάρκα, μια να την πάρουν και να φύγουν, στροφές 180 μοιρών που πολύ συχνά γίνονταν μέσα στο ίδιο επεισόδιο και σε έκαναν να λες “μα τι ναρκωτικά παίρνουν αυτοί οι απεγνωσμένοι που τα γράφουνε αυτά”.
Η επιτυχία συνεχίστηκε, ωστόσο (αν και δεν ήταν καθολική -το Lost δεν ήταν και πολύ πετυχημένο στο mainstream που βλέπει NCIS και American Idol στις ΗΠΑ, πιο πολύ απευθυνόταν σε πιο upscale κοινό και γι’ αυτό ήταν τόσο ελκυστικό στους διαφημιζόμενους) και όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να το παρακολουθεί καθώς ακριβώς εκείνη την εποχή άρχισαν να εξαπλώνονται και οι broadband συνδέσεις στα σπίτια και να κυκλοφορούν τηλεοπτικές σειρές σε DVD.
[motto_right]
Ακόμα και στην τελευταία σεζόν, που υποτίθεται ότι είχαν πάρει οι δημιουργοί τις αποφάσεις τους, ακόμα και στο ίδιο το τελευταίο επεισόδιο, οι νοηματικές τρύπες ήταν τεράστιες. Δε βλεπόταν αυτό το πράγμα.
[/motto_right]
Από την (ανυπόφορη) τρίτη σεζόν κι όλας ήταν όμως προφανές ότι οι δημιουργοί του Lost δεν είχαν ιδέα τί γίνεται παρακάτω, τα ‘φτιαχναν όλα στην πορεία, τουρλού τουρλού, αφήνοντας σημεία της πλοκής που στην τάδε σεζόν έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο πίσω χωρίς καμία εξήγηση (γιατί έκλεβαν τα μωρά οι πρώτοι “Άλλοι”; τι είδους δυνάμεις είχε ο Γουόλτ; -και άπειρα άλλα τέτοια), συμπληρώνοντας τα κενά με δήθεν φιλοσοφικές μπούρδες περί καλού και κακού και πολλούς κακούς διαλόγους. Οπότε παρακολουθώντας είχες δύο επιλογές: Είτε να παρακολουθήσεις την πλοκή όπως κάνεις π.χ. στις κινηματογραφικές ταινίες, πράγμα που αναπόφευκτα θα σε έφερνε εκτός εαυτού από τα νεύρα, είτε να κάνεις shut down τη λογική για τα 42 λεπτά του επεισοδίου και να απολαύσεις τη θαυμάσια φωτογραφία από το νησί και τα πολύ ωραία production values.
Οπότε σε επίπεδο δραματουργίας το Lost ήταν μια αποτυχημένη σειρά. Ακόμα και στην τελευταία σεζόν, που υποτίθεται ότι είχαν πάρει οι δημιουργοί τις αποφάσεις τους, ακόμα και στο ίδιο το τελευταίο επεισόδιο, οι νοηματικές τρύπες ήταν τεράστιες. Δε βλεπόταν αυτό το πράγμα.
Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Σκέψου το: Ποια άλλη τέτοια σειρά μυστηρίου άντεξε πολλές σεζόν χωρίς να χάσει το δρόμο της; To Heroes με το ζόρι άντεξε μία πριν κατρακυλήσει στην ανοησία. Το φετινό FlashForward έχασε το δρόμο του από τα πρώτα επεισόδια κιόλας (κόπηκε στο τέλος της σεζόν). Το Fringe συνεχίζει, αλλά με πολύ μικρότερη επιτυχία και διατηρώντας ένα πολύ πιο απλοϊκό στυλ. Το αρχέτυπο όλων, το X-Files, άντεξε περισσότερο επειδή τα περισσότερα επεισόδιά του ήταν αυτοτελή -η κεντρική “ιστορία” ήταν πιο δαιδαλώδης και ακατανόητη κι απ’ του Lost. Είναι σαφές: Απ’ ό,τι φαίνεται, ΔΕΝ μπορείς να φτιάξεις μια αξιοπρεπή και πιστευτή ιστορία μυστηρίου και φαντασίας που να κρατά 120 ώρες. Φταίει το ότι οι δημιουργοί δεν ξέρουν εξ’ αρχής πόσες ώρες έχουν, όπως είπαμε, αλλά φταίει και το ότι είναι πολύ δύσκολο να χτίσεις ένα πολύπλοκο μυστήριο με πολλούς χαρακτήρες και να του δώσεις και αποτελεσματική λύση. Για να το κάνεις ενδιαφέρον πρέπει να το κάνεις πολύ πολύπλοκο. Κι όσο πιο πολύπλοκο γίνεται τόσο πιο δύσκολη είναι η αποτελεσματική λύση. Catch-22 φάση.
Μ’ αυτά ως δεδομένα, το φινάλε του Lost ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να είναι.
(διάβασε σύνοψη γεμάτη spoilers εδώ)
Με συγκινητικά flashbacks για να βουρκώσουνε οι φανς, με προσεκτικά σκηνοθετημένες σκηνές που να παραπέμπουν στην αρχή (λες και έχει απομείνει ο,τιδήποτε ίδιο από την αρχή) και με μία ανατροπή/”εξήγηση” για να έχουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε σήμερα. Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, ήταν μια μπούρδα. Όπως ολόκληρη η έκτη σεζόν. Όπως ολόκληρο το Lost από τη 2η σεζόν και μετά. Τι άξιζε από αυτή τη σειρά εκτός από τη φωτογραφία και τα production values;
O πιλότος. Αν δεν έχεις δει ποτέ Lost κατέβασέ τον νοίκιασέ τον ή αγόρασέ τον και δες τον, είναι τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς, και είναι σχεδόν ενενήντα λεπτά υποδειγματικής τηλεόρασης, γεμάτης μυστήριο και θέαμα και φιλοδοξία και ελπίδα, πολύ πριν χαλάσει η συνταγή από την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου.
Και μετά μην ξαναδείς ποτέ Lost.
Άκουσέ με.
5000 λεπτά είναι.
Σίγουρα μπορείς να κάνεις κάτι πιο εποικοδομητικό μ’ αυτά.
[field id=”1″]