Κοίτα να δεις μπελάδες τώρα. Μου έκαναν δώρο το βιβλίο που ήθελα πάντα, αλλά δίσταζα να ψωνίσω επειδή ήξερα πως δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να του αφιερώσω το χρόνο και την πνευματική συγκέντρωση που χρειάζεται. Αυτό είναι το χειρότερο πράγμα όταν είσαι πολυάσχολος: Δεν προλαβαίνεις να αφιερώσεις το μυαλό σου σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Έτσι λοιπόν, έχω τώρα μπροστά μου τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, σε μια έκδοση αξιοπρεπέστατη, στα αγγλικά, στο σωστό μέγεθος, με ευανάγνωστα γράμματα (όχι annotated) και τον κοιτάω. Αν αρχίσω να τον διαβάζω τα βράδια στο κρεβάτι, με το κεφάλι-καζάνι που διαρκώς κουβαλάω πάνω απ’ το λαιμό μου, θα καταλάβω τίποτα;
Οπότε τώρα έχω δύο δύσκολα και απροσπέλαστα θηρία: Αυτό, και το Gravity’s Rainbow του Πίντσον. Δυο πολύ καλοί λόγοι για να παρατήσει κάποιος τα πάντα και να εξαφανιστεί σε μια ερημιά, χωρίς έγνοιες.