Ο Στέλιος Κούλογλου γράφει για το μηχανισμό των "παραπολιτικών" άρθρων που χρησιμοποιούνται ως μέσο συναλλαγής ανάμεσα σε δημοσιογράφους, πολιτικούς και επιχειρηματίες.
Αντίστοιχη μορφή «δημοσιογραφίας» δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, γιατί στις εκτός συνόρων δημοσιογραφικές σχολές δεν συνηθίζεται να κολακεύεις ή να παίζεις προσωπικά παιχνιδάκια – τουλάχιστον τόσο φανερά. Αποτελούν μοναδική ελληνική πρωτοτυπία (που αργότερα αντέγραψε και ο ελληνοκυπριακός Τύπος), η οποία δόθηκε παλιότερα στους συντάκτες ως παραχώρηση ενός μικρου κομματιού από την απεριόριστη εξουσία του εκάστοτε διευθυντή: μπορούσαν και αυτοί να λένε σε 3-4 γραμμές τη γνώμη τους η να κολακεύουν κανέναν υπουργό για να τους πάρει τζάμπα σε κανένα ταξίδι, ώστε να κάνουν τα ψώνια τους στο εξωτερικό. Στη διάρκεια των χρόνων μετεξελίχθηκε στο κυριότερο μέσο γλειψίματος, εκβιασμών και γενικώς αλλαξό(μπιπ-λογοκρισία) μεταξύ Τύπου και πολιτικής εξουσίας. Στα απόρρητα κονδύλια πολιτικών, υπουργών και επιχειρηματιών υπάρχουν λίστες «δημοσιογράφων» που πληρώνονται για να γράψουν ή να μην γράψουν κάτι. Στα παιχνίδια εξουσίας μέσα στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα, θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό για κάποιο στέλεχος να διαθέτει 3-4 γραφιάδες που θα «του περάσουν ένα παραπολιτικό».