Είχε εξωφρενικά πολύ κόσμο στο χτεσινό Pecha Kucha Night, οπότε αν ήσουν ένας από αυτούς που άργησαν, δεν έβλεπαν, ή έμειναν απ’ έξω, μπες για να διαβάσεις ολόκληρη την παρουσίασή μου με τις φωτογραφίες και το κείμενο, αλλά χωρίς τα σαρδάμ
Καλησπέρα. Όπως φαντάζομαι ξέρετε, τα blogs είναι στην ουσία sites που έχουν μια συγκεκριμένη μορφή –λίγες σελίδες, με το περιεχόμενο να εμφανίζεται στην οθόνη χρονολογικά αντίστροφα –τα πιο πρόσφατα ποστς πρώτα, τα παλιότερα προς τα κάτω. Το χαρακτηριστικό τους είναι πως είναι πολύ εύκολο να φτιάξει κάποιος ένα.
Χάρη στα αξιόλογα και πολύ εύχρηστα εργαλεία που υπάρχουν εκεί έξω, το 2006 τα blogs ξεχύθηκαν στο mainstream εδώ στη χώρα μας, και ξαφνικά και η κουτσή Μαρία είχε blog. Ήταν μια τάση φρέσκια, και την παρουσίασαν ως κάτι καινούριο και συναρπαστικό, που θα αλλάξει τη δημοσιογραφία και το γραπτό λόγο εν γένει.
Αλλά τι είχανε μέσα; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν ημερολόγια. Σαν αυτά στα οποία παλιά έφηβοι κατέγραφαν τις σκέψεις τους τα όνειρά τους, τις φοβίες τους. Αλλά αυτή τη φορά όμως ήταν ημερολόγια δημόσια –και γι’ αυτό πολύ λιγότερο ειλικρινή. Η Μαραμένη τουλίπα που έφτιαχνε το blog της, δεν έγραφε για τον εαυτό της, αλλά για τον εαυτό που θα ήθελε να έχει.
Στην ουσία οι bloggers δεν έγραφα για να διαβαστούν: Έγραφαν για να επικοινωνήσουν, για να βρουν κοινό που να τους αποδέχεται και τους θαυμάζει. Αυτή είναι μια ανάγκη εύκολο να την κοροϊδέψει κανείς, αλλά είναι υπαρκτή.
Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο είναι ο εαυτός μας, οπότε είναι λογικό να πιστεύουμε πως ότι κάνουμε και ό,τι μας συμβαίνει είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μόνο που δεν είναι. Από όπου κι αν το δεις, η συντριπτική πλειοψηφία των πρώτων ελληνικών blogs ήταν ασκήσεις ομφαλοσκόπησης.
Για λίγο καιρό, βέβαια, το κόλπο δούλεψε. Με κύριο αναγνωστικό κοινό τους άλλους bloggers, οι πρώτοι bloggers δημιούργησαν μια μικρή κοινότητα που ολοένα και επεκτεινόταν, κι έτσι πέτυχαν το στόχο, που ήταν η επικοινωνία. Κάποιοι από αυτούς έγραφαν καλά, και απέκτησαν μεγαλύτερο κοινό.
Κάποιοι έγραφαν πολύ καλά, και απέκτησαν πρόσβαση στα ΜΜΕ, έγραψαν βιβλία, όχι μόνο αυτά εδώ που βλέπετε, κι άλλα. Οι εφημερίδες έγραφαν για τα blogs, αυτοί που έγραφαν στις εφημερίδες έφτιαχναν δικά τους blogs, υπήρχε μια κινητικότητα. Κάπου εκεί επήλθε ο κορεσμός.
Πλέον τα blogs είχαν φτάσει στο mainstream, ο κόσμος τα ήξερε ως μια εναλλακτική μορφή περιεχομένου, και πλέον θα περίμενε κανείς να δούμε το επόμενο βήμα, την ωρίμανση. Αντί γι’ αυτό, άρχισαν να ψοφάνε.
Στα μέσα του 2007, δε, αποικίες μελισσών άρχισαν να εξαφανίζονται σε Ευρώπη και Αμερική, και κανείς δεν ξέρει το γιατί. Τον ίδιο καιρό άρχισαν να εγκαταλείπονται μαζικά και τα blogs, και κανείς δεν ξέρει αν τα δύο γεγονότα συνδέονται, με τη θεωρία του χάους δεν μπορεί να ξέρει ποτέ κανείς. Αλλά μάλλον κάτι άλλο έφταιγε.
Εκείνο τον καιρό εμφανίστηκε το Facebook, που σου επέτρεπε να επικοινωνείς άμεσα μ’ αυτούς που επιλέγεις και μ’ αυτούς που σε επιλέγουν χωρίς να χρειάζεται να μπλέκεις με ορθογραφία ή συντακτικό.
Κι εμφανίστηκαν κι άλλα εργαλεία που σου επέτρεπαν να δημιουργείς μια εικόνα του εαυτού σου online όπως ακριβώς τη θέλεις, χωρίς να γράφεις κατεβατά, ανεβάζοντας φωτογραφίες, βίντεο ή τσιτάτα μεγέθους SMS. Είδαμε λοιπόν μια μαζική έξοδο από τα blogs.
Αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα. Δεν έχουμε μόνο εδώ μοναχικούς ανθρώπους πεινασμένους για αγάπη. Έγινε παγκόσμια. Στο εξωτερικό όμως είχε συμβεί και κάτι άλλο: Εκτός από τα προσωπικά blogs είχαν εμφανιστεί και κάποια άλλα.
Θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει εξειδικευμένα, αλλά θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει και κάπως αλλιώς: Χρήσιμα. Γραμμένα από ανθρώπους με πάθος για κάτι συγκεκριμένο, για μια ασχολία, για ένα χόμπι, για οτιδήποτε, προσέφεραν πολύ συγκεκριμένες πληροφορίες σε ένα κοινό που τις χρειαζόταν.
Εμφανίστηκαν blogs για αυτοκίνητα, για παιχνίδια, για gadgets, για κουτσομπολιό, για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Επειδή είχαν ένα θέμα και επειδή ήταν χρήσιμα, αυτά τα blogs, αντίθετα με τα άλλα, πέτυχαν. Απέκτησαν εκατομμύρια πιστούς αναγνώστες, και εμπορική υπόσταση.
Σήμερα μερικά από τα μεγαλύτερα sites στον κόσμο είναι blogs. Αυτό εδώ, το LOLcats, κάνει μόνο ένα πράγμα: δείχνει φωτογραφίες από γάτες με αστείες λεζάντες αποκάτω. Δεν είναι σπουδαίο, αλλά είναι απείρως πιο διασκεδαστικό από τις σκέψεις της Σούλας απ’ τα Πετράλωνα για το Στέλιο που την παράτησε.
Είχαμε λοιπόν την εξέλιξη των blogs, κάποια sites που είχαν την ίδια γνώριμη δομή, αλλά το περιεχόμενό τους δεν είχε καμία σχέση με τα παλιά προσωπικά ηλεκτρονικά ημερολόγια. Ίσως πρέπει να ανακαλυφθεί μια λέξη άλλη που να τα περιγράφει. «Metablogs», ας πούμε, ή "blogsites". Εγώ τα λέω monoblogs.
Ο ορισμός είναι απλός: Blogs που έχουν ένα (και μόνο) θέμα. Ποδόσφαιρο. Videogames. Σινεμά. Στην Ελλάδα υπάρχουν μερικά, κάποια είναι και πολύ καλά. Οπωσδήποτε δεν είναι αρκετά. Μπορεί να έχετε δει τη δική μου συνεισφορά στην κατηγορία, το σπιτόσκυλο.
Είναι ένα blog για σπίτια: Αρχιτεκτονική, real estate, design, αυτά. Δεν γράφω εκεί μέσα τη γνώμη μου για τον Ολυμπιακό προχτές ή για το Βατοπέδι. Έχω κι άλλα: ένα για βιβλία, ένα άλλο για αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, κι έρχονται ολοένα και καινούρια, και θα ‘ρθουν κι άλλα.
Δεν τα γράφω όλα αυτά μόνος μου, βέβαια. Η ιδέα είναι το monoblogs.gr να γίνει είναι ένα δίκτυο από πολλά τέτοια μικρά blogs, το καθένα από τα οποία γράφεται από παθιασμένους ανθρώπους, και απευθύνεται στο δικό του συγκεκριμένο κοινό. Ο σκοπός είναι να εμπλουτιστεί με όσο το δυνατό περισσότερα blogs, που καλύπτουν όσο το δυνατό περισσότερα θέματα.
Το Ίντερνετ είναι ωραίο πράγμα, αλλά εξακολουθεί να του λείπει κάτι πολύ σημαντικό για εμάς, περιεχόμενο στα Ελληνικά. Νομίζω ότι τα monoblogs είναι ένας τρόπος να το εμπλουτίσουν άνθρωποι με ενδιαφέροντα και πάθος, άνθρωποι όπως εσείς, εκτός από δυο τρεις μαραμένες τουλίπες που είδα πριν, ξέρετε ποιες είστε.
Ευχαριστώ