Όπως έχω ξαναγράψει, οι νέες τεχνολογίες δίνουν τη δυνατότητα σε δημιουργικούς και ταλαντούχους ανθρώπους που στο παρελθόν δεν μπορούσαν να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους λόγω έλλειψης μέσων, να εκφραστούν ελεύθερα. Βούτα τη φωτογραφική μηχανή και πλημμύρισε το flickr με τέχνη, φτιάξε ένα τσάμπα blog και εντυπωσίασε το σύμπαν με τις λέξεις σου, βούτα μια κάμερα και φτιάξε το νέο “Amblin“. Είναι πανεύκολο.
Παρ’ όλα αυτά, το ελληνικό Ίντερνετ δεν είναι η παιδική χαρά της δημιουργικότητας που θα περίμενα ευχόμουν. Είναι ακριβώς όπως η ελληνική τηλεόραση, οι ελληνικές εφημερίδες, η ελληνική βιβλιοπαραγωγή και η ελληνική κοινωνία: Τίγκα στη μετριότητα και τη βαρεμάρα. Και είναι κρίμα, γιατί τα μέσα είναι εκεί, διαθέσιμα, και το μόνο που χρειάζεται είναι να δοκιμάσεις. Στο λέω κι από μια διαφορετική σκοπιά: Δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, ειδικά στον τομέα του βίντεο. Αυτό φαίνεται από τη στιγμή που ο glamournessmygod και ο Θεσσαλονικιός, προσπάθειες όχι ιδιαίτερα ευφάνταστες ή δημιουργικές, είναι δημοφιλή memes και περνάνε στο mainstream. Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ ταλαντούχος για να φανείς. Στα περιοδικά, για να καταλάβεις, ψάχνουμε κόσμο να αναδείξουμε ανάμεσα σε έναν οχετό μετριότητας -όποιος έχει παίξει ένα β’ ρολάκο σε δ’ διαλογής αμερικάνικη ταινία κερδίζει σελίδα και παρουσίαση φτάνει να ‘ναι τρίτης γενιάς Έλληνας που ξέρει να λέει “kalimera”. Φτύνουμε αίμα να βρούμε πρόσωπα άξια λόγου, ανθρώπους που κάτι κάνουν. Είναι βάλτος εκεί έξω. Κανένας δεν κάνει τίποτα, γι’ αυτό αρκεί να φτιάξεις κάτι αξιοπρεπές για να κερδίσεις την αναγνώριση και την προσοχή.
Οπότε γιατί δεν δοκιμάζεις; Τι κάθεσαι; Δες αυτούς που το παλεύουν (μια ομάδα που φτιάχνει βιντεάκια με εφηβικές πλάκες -και η αφορμή του post). Καλύτεροι από σένα είναι;