Ένα ένα όλα τα μεγάλα περιοδικά του πλανήτη βγάζουν iPad applications, όχι επειδή αυτό έχει εμπορικό νόημα ή είναι το αντίδοτο στην κρίση, αλλά γιατί κάτι πρέπει να κάνεις, να περνάει η ώρα, να φανεί ότι προσπαθείς. Κι εγώ σκάω τα 4ευρα, πειθήνιος, δοκιμάζοντας interfaces, προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αλλάξει γνώμη. Μετά τον New Yorker που κατέβασα την προηγούμενη εβδομάδα, ήρθε και το καινούριο Esquire. Ετούτο είναι από άλλη εταιρία, με λίγο διαφορετικό UI. Μόλις το ανοίγεις, βλέπεις την οθόνη να πλημμυρίζει απ’ τη μουράκλα του Χαβιέ Μπαρδέμ. “Γουέλκαμ”, σου λέει.
Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις είναι ότι η εφαρμογή του Esquire παίζει μόνο σε portrait mode, δεν μπορείς να γυρίσεις το iPad στο πλάι και να διαβάσεις. Πράγμα μάλλον κακό, καθώς αργά η γρήγορα όλοι συνηθίζουν να το χρησιμοποιούν κυρίως στο landscape για τις περισσότερες δουλειές.
Το δεύτερο πράγμα που θα αντιμετωπίσεις είναι τα bugs, που είναι πολλά και πολύ ενοχλητικά. Το app λειτουργεί με τη βασική ιδέα όλων των περιοδικών στο iPad: Σκρολάρεις δεξιά-αριστερά για να πας από θέμα σε θέμα και πάνω-κάτω για να διαβάσεις το θέμα το οποίο έχεις μπροστά σου. Αν θέλεις ένα πιο γρήγορο και πλήρες navigation, πατάς στο κάτω μέρος της οθόνης και σου βγαίνει μια μπάρα με όλα τα θέματα για να διαλέξεις. Το πρόβλημα είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις η μπάρα δεν έλεγε να φύγει, ειδικά όταν δοκίμαζα να επιστρέψω στο εξώφυλλο. Επίσης, όταν προσπαθούσα να πάω σε ένα άρθρο μακρινό από αυτό που είμαι υπήρχε ένα μικρό “κόλλημα”, μια καθυστέρηση που δεν συνηθίζεται σε εφαρμογές που έχεις κατεβάσει στο iPad, και που πρέπει να τα κάνουν αυτά τα πράγματα ακαριαία.
Άλλο πρόβλημα: Κάποια από τα κείμενα που έχουν έκταση μεγαλύτερη της μιας σελίδας δεν είναι “κομμένα” σε σελίδες, αλλά το κείμενο ρέει μονοκόμματο. Αυτό σημαίνει ότι η τελευταία γραμμή κειμένου μπορεί να “κόβεται” από το κάτω μέρος του iPad. Το σκρολάρισμα, όμως, δεν γίνεται μονοκόμματα, αλλά σελίδα-σελίδα, πράγμα που σημαίνει ότι και στην επόμενη σελίδα η πρώτη σειρά θα είναι “κομμένη”. Πράγμα γελοίο. (αυτό συμβαίνει μόνο στα κείμενα που είναι μονόστηλα -τα μεγάλα κείμενα του well είναι δίστηλα και χωρισμένα -σωστά- σε σελίδες).
Όλα αυτά τα προβλήματα κάνουν την πλοήγηση στο app λίγο προβληματική και σου σπάνε λιγάκι τα νεύρα, σε αποσπούν από τα καλά της υπόθεσης. Τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με την αισθητική: Όλα είναι πανέμορφα στην εφαρμογή, κάθε σελίδα είναι προσεκτικά φτιαγμένη με ωραία γραφιστικά στοιχεία χωρίς να προκαλούν χάος (όπως γινόταν στο Wired). Επίσης: Το κείμενο, αντίθετα με τις άλλες αντίστοιχες εφαρμογές, είναι επιλέξιμο, δηλαδή μπορείς να το κάνεις copy/paste αν βρεις κάτι που θέλεις να κρατήσεις. Δεν μπορείς να κάνεις share τίποτα στο Twitter ή να στείλεις άρθρα με email, ωστόσο.
Όπως όλα τα αντίστοιχα apps, το Esquire έχει και multimedia, που όμως κι αυτά έχουν τα προβλήματά τους. Στο κείμενό του ο Χαβιέ Μπαρδέμ διαβάζει ένα ποίημα του Λόρκα -αλλά εμένα το βιντεάκι δε μου έπαιζε με τίποτα. Το άλλο βιντεάκι, της Κέρι Ράσελ, μου έπαιξε μόνο μία φορά -μετά τίποτα, μαύρη οθόνη. Το κόλπο με το World Trade Center (τραβάς το δάχτυλο στην οθόνη και βλέπεις τα στάδια κατασκευής του) είναι ωραίο, όπως είναι και τα interactive κόλπα στη στήλη για το στυλ (τη στύλη;), κι ένα έξτρα διήγημα στο θέμα για τον Φίλιπ Ροθ. Αλλά η διαφήμιση Lexus που πετάγεται σε ανύποπτο χρόνο φροντίζει να σου σπάει τα νεύρα αρκετά ώστε να μη σε νοιάζει.
Το συμπέρασμα: Το συγκεκριμένο τεύχος του Esquire (Οκτωβρίου 2010) είναι πλούσιο και μεγαλούτσικο, αλλά στο iPad μοιαζει τσουρούτικο. Αποτελείται από μια 30αριά κείμενα. Τριάντα κείμενα για 4 ευρώ -πληρώνεις περίπου 10 λεπτά για να διαβάσεις κάθε κείμενο, στην εποχή που κανείς δεν πληρώνει τίποτα για οτιδήποτε. Κι αν τον Οκτώβρη σου αφήνει αυτή την εντύπωση, το Φλεβάρη, που θα βγει σε μέγεθος φυλλαδίου, με 15-16 κείμενα, πώς θα σου φανεί; Το πρόβλημα αυτό είναι πιο εμφανές στο Esquire απο ό,τι είναι στο New Yorker (ένα πολιτικοκοινωνικό περιοδικό) ή το Wired (τεχνολογικό), καθώς το Esquire είναι ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Σου έχει θέματα για ποτά, αυτοκίνητα, γυναίκες, στυλ, πολιτικοκοινωνικά, όλα μαζί τουρλού τουρλού. Στο χαρτινο περιοδικό αυτό το μείγμα έχει νόημα -καθώς ξέρεις ότι το χαρτί είναι πεπερασμένο. Στο Ίντερνετ, όπου υπάρχει το Autoblog για αυτοκίνητα, το Wired για τεχνολογία κλπ, τι νόημα έχει να πουλάς πακέτα ετερόκλητων πληροφοριών, χρεώνοντας ποσά αδιανόητα για να τα διαβάσει ο άλλος;
Αυτά είναι τα ερωτήματα της εποχής.