Review: Ο New Yorker Στο iPad

Ο New Yorker, ένα περιοδικό το οποίο αποκαλώ “Ο” και όχι “το” για να δείξω ότι είμαι σοφιστικέ και κοσμοπολίτης, είναι το καλύτερο περιοδικό του κόσμου, κι αυτό δεν το λέω μόνο για να φανώ σοφιστικέ και κοσμοπολίτης. Το διαβάζω χρόνια, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα το συλλέγω κιόλας, και πάντα πίστευα πως όταν πάψω να ασχολούμαι με περιοδικά, αυτό θα είναι το τελευταίο που θα συνεχίσω να διαβάζω για πάντα. Πράγμα που με έκπληξη συνειδητοποιώ, σκεπτόμενος τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες, ότι δεν ισχύει. Γιατί στην ουσία έχω ήδη σταματήσει να διαβάζω περιοδικά. Από τότε που κάτι άλλαξε.

Από τότε που μπήκε στη ζωή μου το iPad.

Από τότε που το δοκίμασα (και στη συνέχεια το αγόρασα) σπάνια πιάνω στα χέρια μου περιοδικά (ή βιβλία, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Το Wired, το άλλο περιοδικό που διάβαζα πιστά,το ξεφυλλίζω πια στα γρήγορα, και μετά μπαίνω στο Ίντερνετ και βάζω στο Instapaper τα σημαντικά άρθρα. Η στοίβα με τα αδιάβαστα (λάθος: “τους αδιάβαστους”) New Yorker ψηλώνει ολοένα. Βλέπεις, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που διάβαζα περιοδικά (στην τουαλέτα, στο κρεβάτι πριν το νάνι) πλέον χρησιμοποιώ το iPad, που έχει άρθρα να διαβάσω, αλλά έχει και Angry Birds, έχει και Twitter. Και τώρα κοίτα, πάνω στην ώρα. Ο New Yorker βγήκε και στο iPad (iTunes link). Κατέβασα το πρώτο τεύχος ( €3.99!) και το διάβασα. Τι κατάλαβα;

Ο New Yorker είναι ένα περιοδικό της Conde Nast, στην οποία ανήκει και το Wired, και κατά συνέπεια η εν iPad έκδοσή του χρησιμοποιεί το ίδιο εργαλείο απεικόνισης της ύλης με εκείνη την εφαρμογή. Πράγμα ανησυχητικό, καθώς στην περίπτωση του Wired η πλοήγηση στην εφαρμογή ήταν ένα μπάχαλο. Υπάρχουν τρεις τρόποι να φυλλομετρήσεις τα θέματα του περιοδικού, με μια οριζόντια και μια κάθετη λίστα και μια μπάρα στο κάτω μέρος της οθόνης, αλλά στην περίπτωση του Wired το σύστημα δεν δούλευε καλά, και πολύ συχνά βρισκόσουν σε οθόνες που δεν καταλάβαινες. Εδώ τα πράγματα λειτουργούν πολύ καλύτερα όχι επειδή το σύστημα είναι καλύτερο (το ίδιο είναι) αλλά επειδή το περιοδικό είναι αλλιώτικο. Το Wired είναι πολύχρωμο, γεμάτο σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες και μονοσέλιδα άρθρα με κουτάκια και εικονούλες και βελάκια και γραφιστικά μπιχλιμπίδια. O New Yorker είναι λέξεις. Πολύ πιο καθαρό και άνετο. Το Wired εμφάνιζε το κείμενο σε στήλες ακόμα και σε portrait mode, μπερδεύοντας και κουράζοντας. Ο New Yorker σε portrait είναι σαν να διαβάζεις άρθρο στο Instapaper ή βιβλίο στο Kindle: Κείμενο σκέτο, σε μια στήλη, καθαρό και ωραίο, με ένα βελάκι κάτω δεξιά για να καταλαβαίνεις αν έχει παρακάτω.

Να το πω εδώ για να είναι σαφές: O New Yorker στο iPad μου άρεσε. Το απόλαυσα το διάβασμα, δε με εκνεύρισε καθόλου (αντίθετα με το Wired) και μερικά από τα extras τα βρήκα αληθινά χρήσιμα, όπως τον τρόπο που δείχνει μαζεμένα όλα τα cartoons του τεύχους, ή το ότι το διήγημα του τεύχους μπορείς να το ακούσεις να στο διαβάζει ο συγγραφέας του (εν προκειμένω ο Σαμ Λίπσαϊτ – WIN).

Ωστόσο, παραμένουν κάποια προβλήματα ενδημικά στον τρόπο λειτουργίας αυτών των apps. Δεν μπορείς να μοιραστείς τίποτα από το περιοδικό, ας πούμε. Ένα άρθρο που σου άρεσε δεν μπορείς να το στείλεις σ’ ένα φίλο ή να το αναρτήσεις στο Twitter. Δεν μπορείς να επιλέξεις ένα απόσπασμα που βρήκες ενδιαφέρον ή να ψάξεις μια λέξη στο λεξικό (όπως μπορείς να κάνεις στο iBook ή το Kindle). Τα άρθρα είναι πεθαμένα μπλοκ κειμένου, μόνο να τα διαβάσεις μπορείς.

Και βέβαια υπάρχει και το θέμα του κόστους. Η ετήσια συνδρομή (45 τεύχη) του New Yorker είναι αν θυμάμαι καλά 145 ευρώ για εμάς στην Ελλάδα. Με κόστος 4 ευρώ το τεύχος στο iPad ασφαλώς δε συμφέρει (γλίτωσε τον πολλαπλασιασμό: €180). Ελπίζω κάποια στιγμή να λήξει το θέμα με τις συνδρομές στο iPad (για το οποίο φταίει, φυσικά, η Apple) και να βρεθεί ένας τρόπος να μην πληρώνεις κάθε τεύχος ξεχωριστά. Αν και γενικά είμαι επιφυλακτικός ως προς το concept “περιοδικά σε μια συσκευή που έχει Ίντερνετ” ίσως, τότε, να έχει πραγματικά νόημα.