Είναι εντελώς διαφορετικά, με διαφορετικό άξονα το καθένα, αλλά έχουν όλα σωστά σημεία (όπου “σωστά σημεία” = “σημεία με τα οποία συμφωνώ”)
1. Ο Καταταμπλέτας
Ετούτος εδώ ισχυρίζεται ότι οι πρώτες προσπάθειες των παραγωγών περιεχομένου στις ταμπλέτες είναι αποτυχημένες, η προσέγγισή τους είναι λάθος, και οι εκδότες πρέπει να αναπτύξουν λύσεις με έμφαση στον αναγνώστη, όχι στη διατήρηση των υπαρχόντων εμπορικών τους μοντέλων.
Most publishers see these electronic delivery and reading devices as a means of reducing costs of production and distribution and creating new revenue streams. While tablets may be desirable for publishers, they may not be equally desirable for consumers and one must first focus on what consumers need, what value they will receive from changing platforms, and what new value can be created.
Αν εξαιρέσει κανείς τη βαρετή, κλινική γλώσσα, στα υπέρ του μετράει το ότι είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Reuters στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ότι τον λένε Ρόμπερτ Πικάρντ, πράγμα που υπονοοεί πιθανεί συγγένεια με τον φανταστικό κυβερνήτη του Έντερπραϊζ Ζαν Λυκ και, τέλος, το ότι έχει δίκιο.
2. O Άλλος Καταταμπλέτας
Κι αυτός εδώ πιστεύει ότι οι πρώτες απόπειρες των παραδοσιακών media στο iPad είναι πολύ κακές, και επιχειρηματολογεί κατά των προσπαθειών διατήρησης της κλειδωμένης, “περιοδικίστικης” μορφής της πληροφορίας σε ένα μέσο εξ’ ορισμού ανοιχτό και δωρεάν.
Magazine apps have been more adventurous but have generally failed even more so, creating gimmicky apps that are ugly and fail to work, plus become a pain to produce on a regular timescale. Virgin’s Project is absolutely dire and shows what happens when style over content is seen as acceptable at every level.
3. Ο Αισιόδοξος
Ετούτος εδώ πιστεύει ότι και τα περιοδικά δεν πέθαναν, και το paywall των New York Times μια χαρά πετυχημένο θα είναι. Και μετά κάνει μια γιγάντια μα λίγο άστοχη παρομοίωση της δημοσιογραφίας στην ψηφιακή εποχή με την κωμική σειρά του Λούη Σι-Κέι, που μπορεί να είναι αδέξια και άγαρμπη, αλλά μου δίνει την αφορμή να σου δείξω αυτό:
[field name=”code”]
Media people love bad news — everybody knows that. But what’s been surprising over the past couple of years is the extent to which journalists remain enthusiastic ambulance chasers even when they, themselves, are riding in the back of the ambulance, strapped to a stretcher.
Για (δημοσιογράφους σαν και) μένα λέει. Η εξήγηση είναι απλή: Είναι μηχανισμός άμυνας.