Όπως διαβάζεις τις τελευταίες ημέρες, έχει αρχίσει να κλιμακώνεται το “κίνημα” κατά των διοδίων, με δράσεις εμφατικές πολιτών που πάνε κι ανοίγουν τα διόδια επειδή δεν θέλουν να πληρώνουν. Όπως γίνεται συνήθως όταν Έλληνες διαμαρτύρονται μαζικά, ο καθένας έχει τα δικά του, προσωπικά κίνητρα. Άλλοι διαμαρτύρονται επειδή η δουλειά τους τους αναγκάζει να περνάνε τα διόδια κάθε μέρα, και δεν μπορούνε να πληρώνουν συνέχεια. Άλλοι διαμαρτύρονται επειδή τα διόδια ενός αυτοκινητόδρομου συχνά χρηματοδοτούν την κατασκευή κάποιου άλλου, κι αυτό το θεωρούν άδικο. Άλλοι διαμαρτύρονται επειδή είναι του ΚΚΕ, και πιστεύουν ότι το concept των διοδίων και το να πληρώνει οποιοσδήποτε οτιδήποτε ποτέ είναι λάθος (ξένοι, ας πούμε, που έχουνε διόδια πιο ακριβά απ’ τα δικά μας, προφανώς ανόητοι είναι). Άλλοι είναι ο Γκλέτσος. Ο καθένας έχει, τέλος πάντων τους λόγους του.
Κάτι κοινό που έχουν όμως όλοι: Άδικο.
Εμείς εδώ οι Έλληνες είμαστε λίγο μποέμικες ψυχές, καρδιές ανταριασμένες. Είμαστε αισθαντικοί και παθιασμένοι, μιλάμε πολύ και φωνάζουμε, γκρινιάζουμε και απαιτούμε, αλλά έχουμε και τα προβληματάκια μας, τα ντεφό μας τα μικρά και τα χαριτωμένα, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν το ότι δεν ακούμε κανέναν και δεν πειθαρχούμε σε τίποτα.
Άμα ο νόμος του κράτους λέει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα κι ο Έλληνας θέλει να καπνίσει, θα καπνίσει πάει και τελείωσε. Άν ο νόμος λέει ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα στη διάβαση πεζών κι ο Έλληνας βιάζεται να πάει στην καφετέρια, εκεί θα παρκάρει. Σε κάθε περίπτωση, αν πας και του πεις “Έλληνά μου αγαπημένε, απαγορεύεται”, θα σου πει “ας φτιάξουν πρώτα χώρους για καπνιστές”, ή “ας φτιάξουν πρώτα υπόγεια πάρκινγκ” και υπόσχεται ότι μετά θα υπακούσει στο νόμο.
Πάντα υπάρχει αυτή η αναβλητικότητα στην πειθαρχία, πάντα πρέπει πρώτα να γίνει κάτι άλλο για να δεχθεί ο Έλλην να υπακούσει στους νόμους του κράτους (του). Πάντα κάτι φταίει, πάντα κάτι έξω και πέρα από αυτόν είναι λάθος, και μέχρι να διορθωθεί, δικαιούται να είναι λάθος και ο ίδιος.
Είναι μια ιδιαίτερη μορφή δημοκρατίας αυτή , μια μορφή αυθαίρετη, στην οποία ο πολίτης δεν έχει απολύτως καμία υποχρέωση, έχει μόνο δικαιώματα. Επίσης είναι μια μορφή ανύπαρκτη, που δεν μπορεί να λειτουργήσει στον πραγματικό κόσμο, και που αν υιοθετηθεί από κάποιο κράτος μόνο στην πτώχευση και την κατάρρευση μπορεί να το οδηγήσει.
Καλη ώρα.
Τέλος πάντων, οι Έλληνες που αρνούνται να πληρώσουν στα διόδια αποτελούν ξαδέρφια των ιδιοκτητών καφετεριών που αρνούνται να επιβάλουν την απαγόρευση του καπνίσματος, με μια διαφορά: Κάποιοι από αυτούς έχουν δίκιο στον πυρήνα του θέματος. Η κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων στην Ελλάδα έχει γίνει με διάφορες τυπικές Ελληνικές μπαγαποντιές, με υπέρογκες χρεώσεις και κακοτεχνίες και με σκοτεινές, χαριστικές συμβάσεις, με αποτέλεσμα τα διόδια σε πολλές περιπτώσεις να είναι υπερβολικά και άδικα. Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι Έλληνες οδηγοί, όμως, είναι πως το να μην πληρώνεις τα διόδια δεν είναι μια αποδεκτή μορφή αντίδρασης σε μια δημοκρατία. Δεν είναι επιλογή τα διόδια, αν θες τα πληρώνεις, αν όχι περνάς σα το Σάββα το Κωφίδη.
Αν τα διόδια είναι άδικα, διαμαρτύρεσαι και αγωνίζεσαι εκεί που δικαιούσαι: Στην πολιτική. Ζαλίζεις τ’ αυτιά του βουλευτή σου. Κάνεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο. Ξεμπροστιάζεις μία-μία τις σκοτεινές συμβάσεις του κράτους με τους εργολάβους σε μπλογκζ και σόσιαλ μύδια, με τα ονόματα των Υπουργών που υπέγραψαν και τα ονόματα των media που ανήκουν στους συγκεκριμένους εργολάβους, ή ό,τι νομίζεις τέλος πάντων. (Κι αυτό υποχρέωσή σου είναι, πολίτη). Κι αν όλα αυτά δεν πιάσουν, απαντάς στις κάλπες. Αυτά είναι τα όπλα σου, δεν έχει άλλα. Τα νταηλίκια δεν είναι δημοκρατικά δικαιώματα, είναι καταχρήσεις μιας ελευθερίας που δεν σου ανήκει.
Ή, για να το θέσω αλλιώς: κάνε πρώτα τις διαμαρτυρίες στο Υπουργείο, φλόμωσε το Βουλευτή σου στα τηλέφωνα, διάβασε και μάθε ποιος ΥΠΕΧΩΔΕ υπέγραψε τις συγκεκριμένες συμβάσεις, ψήφισε μαζί με όλους τους συμπολίτες σου για να στείλεις τους υπευθύνους στο σπιτάκι τους, και μετά κάνε το Γκλέτσο στα διόδια.
Κοίτα πράγμα όμως: τότε θα δεις ότι δεν θα χρειάζεται.