Μερικές φορές κοιτάς την οθόνη και γουρλώνεις τα μάτια και λες όχι, δεν είναι δυνατό να διαβάζω αυτά τα πράγματα, μπήκα κατά λάθος στο The Onion, κάτι συμβαίνει.
Αλλά όχι: Είναι αλήθεια.
Ετούτο εδώ το επικό editorial έχει θέμα τα Ίντερνετς και τα χάρτινα ΜΜΕ και το έγραψε ο εκδότης ενός πάρα πολύ καλού και σοβαρού περιοδικού που λέγεται Harper’s (το οποίο φιλοξενεί μεταξύ άλλων αυτή την φανταστική σελίδα με στοιχεία και trivia). Σοβαρός άνθρωπος, με επίπεδο, Τζον Μακάρθουρ τον λένε. Ξεκινάει με τη φράση:
Long before I took myself off Facebook, I doubted the “revolutionary” potential of the Internet.
Πού μπορεί να πάει ένα κείμενο από εκεί; Θα σου πω εγώ που: Στην Ιστορία. Είναι το χειρότερο πράγμα που έχουν διαβάσει τα μάτια μου τα τελευταία χρόνια, ίσως και ποτέ, μια ανατριχιαστική αλληλουχία προτάσεων. Πάμε σταχυολόγηση:
I never found e-mail exciting, since I’d already experienced a surfeit of computer messaging while working on the foreign desk of United Press International in 1982…
…the World Wide Web wasn’t, in essence, much more than a gigantic, unthinking Xerox machine…
In the long run, I think I’ll be vindicated, since clearly the advertising “model” has failed and readers are going to have to pay (in opposition to Google’s bias against paid sites) if they want to see anything more complex than a blog, a classified ad or a sex act.
Would America be any less democratic without e-mail?
Σοκαρισμένος, ξεκίνησα με διάθεση να γράψω για ένα-ένα από αυτά τα τερατουργήματα, αλλά διαβάζοντας ένιωσα το μούδιασμα που ένιωσε ο άλλος του Vanity Fair όταν του διηγιόντουσαν τους τρόπους με τους οποίους οι Έλληνες κλέβουν. Τί να πρωτοσχολιάσεις;
Βεβαίως, το θέμα της υπόθεσης δεν μπορεί να είναι μόνο το ότι κάθε λέξη που γράφει ο εκδότης είναι λάθος. Το θέμα είναι το πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν. Γιατί δεν είναι βλαξ -το Harper’s βγάζει. Οπωσδήποτε πρέπει να είναι έξυπνος, πρέπει να του κόβει. Οπότε η μόνη εξήγηση είναι και κάτι που πιστεύω ακράδαντα πως ως φαινόμενο είναι εξαιρετικά εξαπλωμένο στις τάξεις των υψηλόβαθμων executives των παραδοσιακών εταιριών μήντια: Δεν χρησιμοποιούν το Ίντερνετ. Δεν ξέρουν τί κάνει. Δεν χρησιμοποιούν ούτε το email στην πραγματική τους ζωή, τους φαίνεται σαν κάτι εξωτικό, καταλαβαίνουν περίπου πως λειτουργεί αλλά δεν το έχουν ως εργαλείο στη ζωή τους, και έτσι η γνώση τους είναι τουριστική, είναι σα να ζεις στη ζούγκλα και να σου περιγράφουν το ηλεκτρικό ρεύμα με λόγια. Ο κυρ-εκδότης εδώ πέρα δεν έχει πάρει μυρουδιά ότι το Ίντερνετ είναι για εμάς σαν το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό -απαραίτητο αγαθό για να κάνει πράγματα ο άνθρωπος του 21ου αιώνα- όχι επειδή είναι χαζός, αλλά επειδή ζει ακόμα περί τα μέσα του 20ου. Πώς να καταλάβει τί χρησιμότητα έχει το “e-mail”;
Τα ‘πα και ξαλάφρωσα.