Βρες μισή ώρα και κάτσε και διάβασε αυτό το συναρπαστικό άρθρο του Wired, που περιγράφει τις διαμάχες πίσω από τη συγγραφή του DSM-5, της πέμπτης έκδοσης του διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των διανοητικών διαταραχών, που είναι η “βίβλος” της ψυχιατρικής. Το ζουμί της υπόθεσης: Το βιβλίο εξακολουθεί να περιγράφει τις ψυχικές ασθένειες ως μια συλλογή από συμπτώματα, αγνοώντας τις νευρολογικές αιτίες πίσω από αυτές -καθώς αυτές δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις γνωστές. Αποτέλεσμα: Οι ψυχίατροι κάνουν διαγνώσεις -και συνταγογραφούν- βασισμένοι μόνο σε συμπτώματα, κάτι που δεν είναι ποτέ ασφαλές, όπως έχει δείξει και η ιστορία: Στις προηγούμενες εκδόσεις του DSM είχαν εμφανιστεί πολλές “ασθένειες” που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν πραγματικές.
Since 1980, when the DSM-III was published, psychiatrists have tried to solve this problem by using what is called descriptive diagnosis: a checklist approach, whereby illnesses are defined wholly by the symptoms patients present. The main virtue of descriptive psychiatry is that it doesn’t rely on unprovable notions about the nature and causes of mental illness, as the Freudian theories behind all those “neuroses” had done. Two doctors who observe a patient carefully and consult the DSM’s criteria lists usually won’t disagree on the diagnosis—something that was embarrassingly common before 1980. But descriptive psychiatry also has a major problem: Its diagnoses are nothing more than groupings of symptoms. If, during a two-week period, you have five of the nine symptoms of depression listed in the DSM, then you have “major depression,” no matter your circumstances or your own perception of your troubles. “No one should be proud that we have a descriptive system,” Frances tells me. “The fact that we do only reveals our limitations.” Instead of curing the profession’s own malady, descriptive psychiatry has just covered it up.
Για να προλάβω όσους έχουν ένσταση με τον τίτλο του post: Αν θεωρήσουμε ότι επιστήμη είναι η παραγωγή γνώσης χρησιμοποιώντας την επιστημονική μέθοδο, τότε η ψυχιατρική (όπως και διάφορα άλλα πεδία γνώσης όπως η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η ιστορία) δεν είναι επιστήμη. Η νευρολογία είναι. Το DSM, το οποίο παρεμπιπτόντως έτυχε να πέσει στα χέρια μου σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης απ’ το οποίο πέρασα ως φαντάρος, είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα αλλά στην ουσία είναι μια μπακαλίστικη απαρίθμηση συμπτωμάτων, τραγικά ευάλωτη σε παρανοήσεις και σκοτεινά κίνητρα. Μετά την κυκλοφορία του DSM-IV:
Diagnoses of autism, attention-deficit hyperactivity disorder, and bipolar disorder skyrocketed, and Frances thinks his manual inadvertently facilitated these epidemics—and, in the bargain, fostered an increasing tendency to chalk up life’s difficulties to mental illness and then treat them with psychiatric drugs.