Κοίτα να δεις: Το Ίντερνετ είναι ωραίο που είναι τσάμπα, μπορείς να διαβάζεις και να κατεβάζεις ό,τι θες πληρώνοντας μόνο την εταιρία που σου παρέχει τη σύνδεση, είναι σπουδαίο πράγμα αυτό. Αλλά η δημοσιογραφία δεν είναι τσάμπα. Κάποιος πρέπει να τους πληρώνει αυτούς τους ταλαίπωρους, κάποιος να πληρώνει τα κομπούτερ και το ρεύμα και τα ταξίδια και τα τηλέφωνα και τον κόπο. Κάποιος πρέπει να πληρώσει για να φτιαχτεί αυτό.
Οι New York Times είναι η καλύτερη εφημερίδα του αγγλόφωνου κόσμου (ίσως και ολόκληρου του κόσμου) και, όπως όλες οι εφημερίδες, πεθαίνει. Έχει ένα καταπληκτικό site, βεβαίως, το οποίο έχει 45 εκατομμύρια επισκέπτες το μήνα, και καταπληκτικό περιεχόμενο, αλλά δε βγαίνει. Δε φέρνει αρκετά λεφτά για να σώσει μόνο του ολόκληρο τον (καταχρεωμένο) δημοσιογραφικό οργανισμό. Οπότε οι άνθρωποι το σκέφτονταν, το ψάχνανε, και κατέληξαν στο εξής: Θα δίνουν τσάμπα πρόσβαση στα άρθρα του site σε μηχανές αναζήτησης και σόσιαλ μήντια, και δωρεάν και στους ανθρώπους -μέχρι ένα όριο. Σήμερα αποκαλύφθηκαν οι λεπτομέρειες του “τείχους” που ορθώνουν οι New York Times, το οποίο αν περάσεις θα κάνεις αυτό που στο Ίντερνετ μοιάζει αδιανόητο: Θα πληρώσεις.
Το σχέδιο έχει ως εξής:
- Θα διαβάσεις τσάμπα μέχρι 20 άρθρα των New York Times το μήνα.
- Όταν πας να διαβάσεις το 21ο, θα σου βγαίνει η επιλογή να γραφτείς συνδρομητής, με μηνιαία συνδρομή που ξεκινά από τα 15 δολάρια και φτάνει τα 35, ανάλογα με τις συσκευές που θες να χρησιμοποιείς για να βλέπεις το περιεχόμενο. Η πληρωμή θα γίνεται με πιστωτική κάρτα ή PayPal.
- Οι συνδρομητές των χάρτινων NYT (ή της International Herald Tribune) θα έχουν δωρεάν πρόσβαση χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν κάτι παραπάνω.
- Στην Αμερική, κάποιος που γράφεται συνδρομητής στην Κυριακάτικη έκδοση παίρνει το φουλ digital πακέτο (και μια χάρτινη εφημερίδα στο σπίτι του) πληρώνοντας μόνο $3.50 την εβδομάδα.
- Όταν φτάνεις σε άρθρα των New York Times πατώντας ένα link στο Facebook ή το Twitter, το άρθρο που διαβάζεις δεν θα μετράει στα 20.
- Το ίδιο ισχύει και για άρθρα στα οποία φτάνεις απ’ το Google -αλλά μπορείς να διαβάσεις μόνο μέχρι 5 τέτοια ημερησίως.
- Το σύστημα θα τεθεί σε ισχύ παγκοσμίως στις 28 Μαρτίου. Ήδη έχει ξεκινήσει δοκιμαστικά στον Καναδά.
Όπως καταλαβαίνεις, είναι ένα σύστημα περίπλοκο. Για να πετύχει, θα πρέπει αρκετοί από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που επισκέπτονται το site των New York Times να πληρώσουν για κάτι που μέχρι τώρα το κατανάλωναν δωρεάν. Όπως καταλαβαίνεις, το ένστικτο του ιντερνετόβιου στη συγκεκριμένη περίπτωση του προστάζει να βροντοφωνάξει “ΑΙΣΧΟΣ”. Εγώ ο ίδιος είμαι προετοιμασμένος να έρθω μούρη με μούρη με το τείχος, καθώς διαβάζω πολύ περισσότερα από 20 άρθρα των Times το μήνα στο web (αν και στα περισσότερα φτάνω από τα social media). (UPDATE: Βεβαίως, πριν περάσουν λίγες ώρες, βγήκε και το πρώτο κόλπο για να το αποφεύγεις)
Και παρ’ όλα αυτά, μέσα μου βλέπω πιθανό το ενδεχόμενο να πληρώσω, έστω έναν μήνα, έτσι, για το καλό. Όχι τόσο για να αγοράσω πρόσβαση στο περιεχόμενο -αυτό θα το βρίσκω πάντα, είτε από το Twitter, είτε με το Google, είτε και αλλού. Αν πληρώσω, θα πληρώσω για το λόγο που αγόρασα εκείνο το τραγούδι από το iTunes, ή για το λόγο που έδωσα λεφτά σε έναν πιτσιρικά που ήθελε να φτιάξει μια ταινία, ή για το λόγο που δίνεις λεφτά σ’ αυτούς που σου πλένουν τα τζάμια στα φανάρια: Επειδή νομίζω ότι το αξίζουν.
Δεν έχω πληρώσει ποτέ για τους New York Times στη ζωή μου, κι όμως διαβάζω το περιεχόμενό τους, το απολαμβάνω και το σέβομαι, μαθαίνω από αυτό και το χρησιμοποιώ στη δουλειά μου και τη ζωή μου. Αυτή είναι μια υπηρεσία που αξίζει να την ανταμείψω και, ως δημοσιογράφος και ο ίδιος, καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να πληρωθεί. Αλλά μέχρι τώρα ο μόνος τρόπος να το κάνω ήταν να πάω σε ένα κεντρικό περίπτερο και να δώσω διψήφιο αριθμό ευρώ για να αγοράσω ένα πάκο χαρτιά. Τώρα θεωρητικά θα είναι πιο εύκολο.
Κι ενδόμυχα, αν και πάει κόντρα στα ένστικτα και τις αντιλήψεις μου περί Ιντερνετικών πραγμάτων, θέλω το “τείχος” των Times να πετύχει. Γιατί αυτή τη δημοσιογραφία την έχουμε ανάγκη. Αν πρέπει κάποιος να πληρώσει για να την έχω, είναι δίκαιο αυτός ο κάποιος να είμαι και εγώ.