Μπορεί όντως μαζί να τα φάγαμε, μπορεί πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι να είναι “κοπρίτες”, αλλά εδώ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, θρυλικός γκαφατζής του προφορικού λόγου, και γενικώς αμπλαούμπλας Θόδωρος Πάγκαλος μας τα χαλάει: Στο Κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής έγραψε την άποψή του για τη δημοσιογραφία στην εποχή των blogs από τη σκοπιά του παλιού αναγνώστη εφημερίδων που τώρα του αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο θα διαβάζει νέα, και δεν του αρέσει.
Η αιτία της γκρίνιας, βεβαίως, είναι σωστή: Οι εκβιασμοί και τα μικροσυμφέροντα που κρύβονται πίσω από τα περισσότερα από τα “ειδησεογραφικά” σκουπιδομπλόγκζ που πολύς κόσμος διαβάζει και πιστεύει. Γράφει:
Τα ανώνυμα blogs ελάχιστη σχέση έχουν με την δημοσιογραφία των πολιτών. Συνήθως, πίσω τους κρύβονται συγκεκριμένοι «δημοσιογράφοι» που διακρίθηκαν και διακρίνονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δημοσιογραφία. Ηδη παράγουν μια ολόκληρη γενιά «δημοσιογράφων» που θεωρούν την ηθική και τη δεοντολογία κάτι κακό και εντελώς άχρηστο. (…) Η πλήρης ανομία στον χώρο της ενημέρωσης, συμβατικής και ηλεκτρονικής, έχει μετατρέψει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ένα «πλυντήριο» για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος που μόνο με το ποδόσφαιρο μπορεί να συγκριθεί.
Αυτό, βεβαίως, σε αρκετά μεγάλο βαθμό (δεν ξέρουμε ακριβώς πόσο) ισχύει. Αυτό που δεν ισχύει όπως έχω ξαναγράψει, είναι η εντύπωση πως τα blogs είναι πραγματικά ανώνυμα, και ότι χρειάζεται να γίνει κάτι για να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας τους. Γράφει ο Πάγκαλος:
Τα ανώνυμα blogs είναι σαν να γράφεις νύχτα στους τοίχους ένα καινούργιο σύνθημα κάθε 10 λεπτά, χωρίς να σε βλέπει κανείς και χωρίς, φυσικά, να υπογράφεις.
Και η αναλογία είναι ολόσωστη, την είχα χρησιμοποιήσει κι εγώ. Αλλά υπάρχουν ήδη νόμοι που προστατεύουν τους πολίτες από τη συκοφαντία, όπου κι αν συντελείται αυτή. Όπως μπορεί κάποιος να βρει ποιος έγραψε το σύνθημα στον τοίχο με μια απλή αστυνομική έρευνα, έτσι μπορεί να εντοπίσει και τους δράστες στο Ίντερνετ. Εκεί μάλιστα είναι πολύ πιο εύκολο: Όλοι οι bloggers χρησιμοποιούν εργαλεία με σαφείς και αυστηρούς όρους χρήσης, οι οποίοι υπακούουν στους νόμους κρατών πολύ πιο προχωρημένων από το δικό μας. Έτσι “ανωνυμία” per se δεν υπάρχει στο Ίντερνετ. Και αυτό είναι κάτι που δεν έχει καταλάβει ο αντιπρόεδρος, γι’ αυτό καταφεύγει στην πιπίλα του άσχετου, το “ας ψηφίσουμε ένα νόμο”:
Το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο δεν υποχρεώνει ούτε καν την αναγραφή του ονόματος του διαχειριστή ενός blog. Αν κάποιος κερδίζει τελικά από την ανωνυμία είναι οι εκβιαστές, όχι οι πολίτες.
Δεν χρειάζεται κανένας νόμος για τα blogs, και βεβαίως δε χρειάζεται να υποχρεώνεις κανένα να υπογράφει με τ’ όνομά του αν δε θέλει: Σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και της δημοσιογραφίας χρειάζεται. Και όσον αφορά αυτό το τελευταίο ο Πάγκαλος γράφει κι ένα σχόλιο εύστοχο: Θα πρέπει τα παραδοσιακά media να πάψουν να αντιγράφουν τα σκουπιδομπλογκζ. Ας αφήσουν να γίνεται μόνο το ανάποδο.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.