Το Esquire που κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα με το Ζαχαρία Γαλιφιανάκη στο εξώφυλλο, το τεύχος 103 δηλαδή, είναι το τελευταίο: Μετά από εννέα χρόνια και πολλές περιπέτειες το καλό μηνιαίο ανδρικό περιοδικό παύει να κυκλοφορεί. Δεν ήταν το πρώτο περιοδικό για το οποίο είχα γράψει (την τιμή είχε ο προκάτοχός του, το αλήστου μνήμης “Big”), και εδώ και πολύ καιρό συνεισέφερα ελάχιστα στην ύλη του καθώς ασχολούμαι πλέον με άλλα πράγματα, μα για αρκετά και σημαντικά χρόνια το να γράφω για το Esquire ήταν η κύρια δουλειά μου.
Ήμουν ο πρώτος συντάκτης που προσελήφθη στο περιοδικό το Γενάρη του μακρινού 2002, όταν τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά στην αγορά των media, στη δικιά μου τη ζωή και στη χώρα γενικότερα. Έγραψα εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις εκεί, γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, έμαθα πολλά και βρήκα μια βολική πλατφόρμα για να δοκιμάσω πράγματα και να βρω τη συγγραφική φωνή μου. Διάφορες ιστορίες θα θυμάμαι από τα χρόνια εκείνα, από τις μάντρες του νοσοκομείου που πήδαγα στο Διδυμότειχο ως φαντάρος για να πάω στο Internet Cafe -που το λέγαν PacMan- και να στείλω κείμενο στο περιοδικό, μέχρι τη χιονοθύελλα που ξέσπασε μετά την ομιλία του Κώστα Καραμανλή στις Μοίρες της Κρήτης (όπου ήμουν για τις ανάγκες αυτού του άρθρου), κι από τη θέα από την κορυφή του Ταΰγετου (γι’ αυτό το άρθρο) ή την πρώτη φορά που έκανα έναν ενήλικα να βάλει τα κλάματα σε συνέντευξη (αυτόν), μέχρι την ξενάγηση στα γραφεία του Αμερικάνικου Esquire στη Νέα Υόρκη (και τη ζέβρα στο πάτωμα του γραφείου του διευθυντή του).
Το πιο απτό πράγμα που μου έμεινε από εκείνα τα χρόνια είναι, βεβαίως, είναι το βιβλίο μου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Και οι 14 ιστορίες που περιέχει είχαν τυπωθεί πρώτα στο Esquire. Είναι λίγο δύσκολο να σκεφτώ τί άλλο έμεινε. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα περιοδικά: Είναι εξ’ ορισμού εφήμερα. Περνάει ο μήνας τους και χάνονται, οι λέξεις και οι εικόνες τους μετατρέπονται αυτόματα σε σκουπίδια και πετιούνται. Αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους για τους οποίους, αργά και φυσιολογικά, σβήνουν.
Α, θυμήθηκα: Επίσης μου έμεινε και το ρεκόρ.
Γιατί τα τελευταία χρόνια, που δεν ασχολιόμουν πια και τόσο πολύ με το περιοδικό, είχα αποφασίσει από μόνος μου, από μέσα μου, να διατηρήσω ένα σερί εντελώς ασήμαντο και αναμφίβολα σύμπτωμα μιας μορφής OCD. Και τα κατάφερα:
Έγραφα στο Esquire από το πρώτο τεύχος.
Κυκλοφόρησαν 103.
Τελικά, έγινα ο μόνος άνθρωπος που είχε γράψει κάτι -οτιδήποτε, έστω και μια στήλη- σε όλα.
Και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.
