Πρώτον, ένας Άγγλος γράφει στον Independent για την επιστροφή του στην πτωχευμένη Ελλάδα έξι χρόνια μόλις μετά τις χαρές και τα πανηγύρια του καλοκαιριού του 2004.
My professional life in Greece ended after the 2004 Olympics in Athens. That year, in which persistent worries over delays to preparations gave way to international recognition of a worthy return of the Games to their original home, was the high point.
Coming back now, as Greece’s catastrophic finances threaten to have it cast out of the euro and with popular fury at austerity measures peaking, I have the queasy feeling of someone who attended the wedding and has returned for the funeral.
(…)
The state was spending outlandishly on the Olympics as its citizens bought up everything from luxury cars to holidays. The conspicuous consumption which had always married well with the Greek flair for excess touched new heights. The “new Greek” could read Status magazine, have a €7.50 iced coffee and drink until dawn in places with names like Envy and Privilege.
Στη συνέχεια: Μια ανταπόκριση ενός Αυστραλού από τις διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα, που περιγράφει γλαφυρά την αφέλεια και την πολιτική αφασία:
In truth, the most striking thing about the protests is their incoherence, even their childishness. Far from being the frontline of any kind of solid movement, the Syntagma camp-in is a confused, depoliticised, borderline-petulant response to the economic crisis.
Τρίτον: Αποσπάσματα και συμπεράσματα από μια ενδιαφέρουσα έρευνα του πανεπιστημίου Χάρβαρντ για την οικονομική ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία (πολλά) χρόνια, η οποία λίγο-πολύ περιγράφει πόσο ανίκανοι και αναποτελεσματικοί ήταν όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες ηγέτες. Η Καθημερινή δεν έκρινε σκόπιμο να βάλει ένα link προς την ίδια την έρευνα, οπότε ορίστε (είναι ένα pdf dowload, κοστίζει 7 δολάρια).
ΕΞΤΡΑ ΜΠΟΝΟΥΣ:
Στο Σύνταγμα κάποιοι προσπαθούν να ξεκινήσουν την ανταλλακτική οικονομία. Ναι, την ανταλλακτική οικονομία.
