1.
Τις προάλλες ταξίδεψα στο Λονδίνο, και για πρώτη φορά δεν πήρα μαζί μου ούτε κάποιο βιβλίο ή κάποιο περιοδικό, ούτε ψηφιακή κάμερα, ούτε ψηφιακή βιντεοκάμερα, ούτε mp3 player ούτε λάπτοπ. Αυτά είναι πράγματα απαραίτητα για μένα, ειδικά στα ταξίδια. Για να καταλάβεις: Το να περπατώ σε ξένη πόλη χωρίς την SLR στο χέρι είναι περίπου σα να περπατώ χωρίς παντελόνι. Επίσης, δεν μπορώ να περνάω νεκρό χρόνο σε αεροπλάνα και αναμονές χωρίς να διαβάζω κάτι. Επίσης δεν μπορώ να μην τσεκάρω συνέχεια emails και υποθέσεις της δουλειάς, γιατί πράγματα μένουν πίσω, κι επίσης υπάρχουν OCD θέματα που πρέπει να αναλογιστεί κανείς. Οπότε αυτό το ταξίδι, για το οποίο έφυγα με ένα iPhone στην τσέπη (που θα έπαιζε το ρόλο της κάμερας, της βιντεοκάμερας, του mp3 player, του Twitter client, του email client και, α ναι, του τηλεφώνου) κι ένα iPad στο βαλιτσάκι (που θα έπαιζε το ρόλο του βιβλίου, του περιοδικού και του λάπτοπ), ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα.
Να μερικές φωτογραφίες που τράβηξα με το Camera + του iPhone:
[field name=”code”]
Η εμπειρία ήταν γλυκόξινη: Η δουλειά δεν έγινε όσο καλά θα έπρεπε, η τεχνολογία δε βοήθησε και πολύ, οι περιπέτειες του roaming με ταλαιπώρησαν (τελείωσα το 80% των 20 MB του πακέτου mobile internet που είχα αγοράσει πριν φτάσω στο ξενοδοχείο), η μπαταρία ήταν πάντα μια ανησυχία, έβγαλα πολύ λιγότερες φωτογραφίες από ό,τι συνήθως, αλλά από την άλλη είναι άλλο πράμα να περπατάς στους δρομους χωρίς να κουβαλάς μια βαριά κάμερα, να τσεκάρεις το Twitter από οπουδήποτε, να γλιτώνεις χώρο στις βαλίτσες από έντυπα και φορτιστές. Δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω στο μέλλον. Εξαρτάται από το μέγεθος του ταξιδιού, μάλλον.
Ο Άγιος Βασίλης Το Καλοκαίρι
2.
Ταξιδεύοντας στα ξένα έχεις πάντα την ευκαιρία να θυμηθείς ότι το πρόβλημα των Ελλήνων δεν είναι τόσο το ότι είναι Έλληνες αλλά το ότι είναι άνθρωποι. Διαπιστώνεις πάντα πως ο υπόλοιπος πλανήτης δεν κατοικείται από ανώτερα όντα, πιο έλλογα και έξυπνα από εμάς. Και καταλαβαίνεις πως δεν χρειάζεται να έχεις ένα μορφωμένο ή ενάρετο λαό για να γεννηθεί ένα κράτος που να λειτουργεί σωστά. Χρόνος χρειάζεται, και δυνατότητες, και χρήμα. Αλλά κυρίως χρόνος. Ο οποίος για όλους κυλάει το ίδιο αργά.
Aston Martin DBS: Αξία 200.000 ευρώ. Πάρκινγκ ατόμων με ειδικές ανάγκες δίπλα στη λίμνη του Χάιντ Παρκ: Αξία ανεκτίμητη
(bonus: Άραβες -τσαντόρ αυτή, πατερίτσες αυτός- που φιλιούνται στα δεξιά του πλάνου. Δεν ήταν δικιά τους η Aston)
3.
Έξω από το εστιατόριο που φάγαμε, που το λένε Sketch, ήταν στημένη μια συστάδα από φειδωλούς παπαράτσι. Αρνούνταν να ομολογήσουν ποιον περίμεναν, αρνούνταν υπόπτως επίμονα. Παραμέσα ο ενθουσιώδης μετρ, πολύ περήφανος, μας εξήγησε ότι το κτίριο-γαστριμαργικός και καλλιτεχνικός πολυχώρος ήτανε παλιά του Dior, ότι ο σεφ είναι ο πολύς Πιέρ Γκανιέ και, στο απαύγασμα του κομπασμού, στην κορύφωση της περηφάνειας, πως “εδώ έχει φάει τρεις φορές ο Υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος!”.
Απέναντι από τη γκαρνταρόμπα υπήρχε ένα γλυπτό-λαμπατέρ τρία μέτρα ψηλό, φτιαγμένο από πλαστικά παιχνίδια, Toy Story και τέτοια.
Το φαγητό ήταν καλό.
Οι τουαλέτες φωτογενείς.
Οι παπαράτσι περίμεναν τη Μίσα Μπάρτον.
Στην άκρη του πάρκου, το μνημείο των πεσόντων ζώων. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τί εννοεί. Κάποιοι είχαν αφήσει στεφάνια.
Η ανθρωπότητα ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει.
“They had no choice”. LOL
4.
Το πράγμα που απολαμβάνω πιο πολύ απ’ όλα στις ξένες πόλεις δεν είναι τα μουσεία ή τα αξιοθέατα, αλλά το περπάτημα. Η ομοβροντία από ετερόκλητες φρέσκιες εικόνες είναι ταυτόχρονα φαγητό και ηρεμιστικό για τον εγκέφαλο. Ρουφάς τις πληροφορίες και τις εικόνες με ώσμωση, δε χρειάζεται να τις μαζέψεις, περπατάς ανάμεσά τους και ρουφάς.
Πιο μεγάλη εντύπωση απ’ όλα τα πράγματα που είδα σ’ αυτό μου το ταξίδι στο Λονδίνο (έχω ξαναπάει πριν από εννέα χρόνια) μου έκαναν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη γειτονιά που λέγεται Μέιφεαρ. Έχει και ωραία κτίρια, το σπιτόσκυλο ενθουσιάστηκε και για λίγο έβγαζε φωτογραφίες πόρτες και παραθύρια, αλλά γρήγορα διαπίστωσα πως τα αυτοκίνητα είχαν ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Ήταν σαν να έχεις πάρει το πιο πρόσφατο σαλόνι της Γενεύης, να έχεις ξεδιαλέξει μόνο τα εξωφρενικά πανάκριβα μοντέλα, και να τα έχεις απλώσει στο πλακόστρωτο, εκατοντάδες από δαύτα. Δε θα σε κουράσω με μάρκες. Η ώσμωση προκάλεσε όμως το εξής, και ορκίζομαι ότι τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι:
Είχα δει τόσα πολλά Range Rover που μοιραία, μου γεννήθηκε το Tweet: “Καλύτερο δεν θα ήταν να λεγόταν “Range Lover”;” Και άρχισα να ψάχνω το επόμενο, για να το βγάλω τη φωτογραφία που θα το συνόδευε. Δυστυχώς έβρισκα μόνο αμάξια με οδηγούς που περίμεναν μέσα, ή με ανθρώπους με στολές αποδίπλα και ντρεπόμουν.
Μέχρι που (τ’ ορκίζομαι) βρήκα αυτό:
Range Lover
5.
Αν υπάρχει ένα δείγμα της αποτυχίας του ανθρώπινου πολιτισμού, ένα μέρος που απεικονίζει γλαφυρά την αδυναμία μας να συνυπάρξουμε ειρηνικά, με αγάπη και με κατανόηση, αυτό είναι το αεροδρόμιο.
Αυτά.