Λοιπόν, ακολουθεί καταιγισμός από links της υψηλότατης ποιότητας, να διαβάζεις να σου βγαίνουνε τα μάτια μέχρι ο κόσμος να πάψει να υπάρχει. Το θέμα μας είναι η δημοσιογραφία στην ψηφιακή εποχή, πώς θα είναι πλέον τα πράγματα, τί πρέπει να κάνεις αν είσαι δημοσιογράφος, τί να περιμένεις αν είσαι αναγνώστης, θέματα που με ενδιαφέρουνε πάρα πολύ ακόμα και τώρα, που ο κόσμος τριγύρω καταρρέει. Δηλαδή, ειδικά τώρα.
Πρώτον, δεν ξέρω αν έχεις πάρει χαμπάρι το αφιέρωμα του Economist σ’ αυτό ακριβώς το θέμα. Είναι ένα σύνολο από κείμενα που αντιμετωπίζουν το θέμα αρκετά σφαιρικά. Δεν έχω προλάβει να τα διαβάσω όλα, βεβαίως (είχα και 5ωρα ντοκιμαντέρ να δω) αλλά σου τα παραθέτω ένα-ένα αποκάτω για να πας να δεις.
Η Εισαγωγή
Γιατί στις αναδυόμενες αγορές οι εφημερίδες σκίζουν
Οι εφημερίδες σε αναζήτηση νέων επιχειρηματικών μοντέλων
Πώς το κοινό έχει μετατραπεί σε συμπαραγωγό του περιεχομένου
Τζούλιαν Ασάντζ, ο δημοσιογράφος-ακτιβιστής
Η αξιοπιστία των ειδήσεων και το Fox News
Το τέλος των ΜΜΕ – Πώς τα media γίνονται “κοινωνικά”, όπως ήταν τον 19ο αιώνα (ίσως το πιο ενδιαφέρον)
Πάμε παρακάτω:
O ιδεολόγος του Ίντερνετς Κλέι Σίρκι γράφει ένα μακροσκελέστατο post για το ότι το νέο τοπίο στα media είναι χαώδες, αλλά με την καλή έννοια. Και πολλά άλλα πράγματα. Αποσπάσματα:
So long as newspapers faced little competition for advertisers or readers, this was a distinction without a difference, but as papers are being sundered by the internet, we can see how tangled the system always was. Outside a relative handful of financial publications, there is no such thing as the news business. There is only the advertising business. The remarkable thing about the newspapers’ piece of that business isn’t that they could reliably generate profits without accomplishing much in the way of innovation—that could just as easily describe the local car dealership. The remarkable thing is that over the last couple of generations, those profits supported the fractional bit of those enterprises that covered the news.
(…)
Writing about the Dallas Cowboys in order to take money from Ford and give it to the guy on the City Desk never made much sense, but at least it worked. Online, though, the economic and technological rationale for bundling weakens—no monopoly over local advertising, no daily allotment of space to fill, no one-size-fits-all delivery system. Newspapers, as a sheaf of unrelated content glued together with ads, aren’t just being threatened with unprofitability, but incoherence.
(…)
I could tell these students that when I was growing up, the only news I read was thrown into our front yard by a boy on a bicycle. They might find this interesting, but only in the way I found it interesting that my father had grown up without indoor plumbing.
(…)
Having one kind of institution do most of the reporting for most communities in the US seemed like a great idea right up until it seemed like a single point of failure. As that failure spreads, the news ecosystem isn’t just getting more chaotic, we need it to be more chaotic, because we need multiple competing approaches. It isn’t newspapers we should be worrying about, but news, and there are many more ways of getting and reporting the news that we haven’t tried than that we have.
Προχωρώντας: Ένας τύπος δοκίμασε να γίνει δημοσιογράφος, και μόλις κατάλαβε τί συμβαίνει στην αγορά έστριψε δια του αρραβώνος: Έκατσε κι έμαθε μόνος του Django, κι έγινε developer. Τώρα αναπτύσσει εφαρμογές για τα media, έχοντας και το δημοσιογραφικό background, και βγάζει φυσικά πολύ περισσότερα από όσα θα έβγαζε ως δημοσιογράφος. Το άρθρο του έχει καταπληκτικό τίτλο.
So how and why did I go from a reporter who knocks on doors after murders and shootings to someone who sets up servers and works with databases? For one thing, covering the cops beat is emotionally draining, which is a topic I will focus on in a later essay. But another part is that my background in computer-assisted reporting pushed me to find new ways to present my normally word-focused stories online.
Τέλος, ο κύριος εδώ εξηγεί τί είναι τα APIs που διάφοροι δημοσιογραφικοί οργανισμοί έχουν βγάλει (οι NYT, ο Guardian και άλλοι) και πώς μπορεί ένας δημοσιογράφος να μάθει να τα χρησιμοποιεί. Ένα θα σου πω: Το άρθρο έχει παραδείγματα κώδικα. Αν είσαι τυπικός Έλληνας δημοσιογράφος, σε εφημερίδα ας πούμε, ή σε περιοδικά, αρκεί να το διαβάσεις μετά από όλα τα προηγούμενα για να κουλουριαστείς σε μια γωνίτσα και να κλαις με αναφιλητά, σα κοριτσάκι.