Ίσως να θυμάσαι το ντοκιμαντέρ “Page One” για το οποίο σου έχω γράψει ήδη. Διαδραματίζεται στα γραφεία των New York Times και το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον. Στην Ελευθεροτυπία της περασμένης Κυριακής γράφτηκε γι’ αυτό το εξής άρθρο (στην online εκδοχή του δεν έχει υπογραφή). Σε κάποιο σημείο, ο συντάκτης αναφέρει το εξής:
Εν τω μεταξύ, στις ώρες, μέρες και εβδομάδες του πραγματικού κόσμου, οι εφημερίδες αρνούνται να πεθάνουν. Οπως δεν πέθανε το θέατρο όταν γεννήθηκε το σινεμά, όπως δεν απεβίωσε το ραδιόφωνο όταν είδε το φως της ημέρας η τηλεόραση.
Βεβαίως, όπως έχω ξαναπεί, αυτή είναι μια ατυχής παρομοίωση. Η εφημερίδα δεν είναι για το Ίντερνετ ό,τι το θέατρο για τον κινηματογράφο. Είναι ό,τι είναι η άμαξα για το αυτοκίνητο, ή ο τηλέγραφος για το τηλέφωνο. Αυτό είναι κάτι που πολλοί συνάδελφοί μου, ειδικά μιας παλιότερης γενιας, εξακολουθούν να αρνούνται να το καταλάβουν, μόνο και μόνο επειδή αυτή η μετάβαση είναι διαδικασία σταδιακή και θα πάρει ακόμα χρόνια. Αλλά είναι μη αναστρέψιμη. Γράφει ο συντάκτης με ενθουσιασμό:
Και γιατί δεν λένε «αντίο» οι εφημερίδες; Γιατί δεν πεθαίνει το ρεπορτάζ!
Μ’ αυτή τη λογική, στην Ελλάδα όπου δεν είχαμε ποτέ αληθινό ρεπορτάζ δεν θα έπρεπε να έχουν υπάρξει εφημερίδες. Αλλά έχει κι ένα δίκιο. Το ρεπορτάζ είναι ακριβό πράγμα, είναι πολυτέλεια, και το Ίντερνετ είναι τσάμπα. Τα χάρτινα ΜΜΕ που θα μπορέσουν να αντέξουν οικονομικά πληρώνοντάς το θα επιβιώσουν πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ποιος ξέρει. Μπορεί οι New York Times (και άλλες δυο τρεις εφημερίδες στις πολύ μεγάλες αγορές του πλανήτη) να αντέξουν στη χάρτινη μορφή τους για δεκαετίες. Δεν αποκλείεται. Και οι άμαξες, εδώ που τα λέμε, δεν καταργήθηκαν τελείως.
Μπορείς να πάρεις μια και να πας βόλτα στο Σέντραλ Παρκ, σήμερα κιόλας.