H “Νέα Δημοσιογραφία“, όπως ίσως έχεις ακουστά, ήταν αυτό αυτή η πολύ ωραία τάση που γεννήθηκε στα ’60s στην Αμερική και που ήθελε κείμενα δημοσιογραφικά σε περιοδικά και εφημερίδες να γράφονται με ύφος λογοτεχνικό, ενίοτε σε πρώτο πρόσωπο, με το δημοσιογράφο να παίρνει ελευθερίες αφηγηματικές και να χρησιμοποιεί και το πρώτο πρόσωπο ενίοτε. Ο Τομ Γούλφ ήταν ένας από του πρωτοπόρους του κινήματος (αν μπορεί να το πει κανείς έτσι) και το 1972 έγραψε ένα μακρουλό και αυταναφορικό και ωραίο άρθρο για το πώς γίνηκαν τα πράγματα. Μπορείς να το διαβάσεις όλο εδώ.
What interested me was not simply the discovery that it was possible to write accurate non-fiction with techniques usually associated with novels and short stories. It was that—plus. It was the discovery that it was possible in non-fiction, in journalism, to use any literary device, from the traditional dialogisms of the essay to stream-of-consciousness, and to use many different kinds simultaneously, or within a relatively short space … to excite the reader both intellectually and emotionally. I am not laying all those gladiolas on that rather curious first article of mine, you understand. I’m only talking about what it suggested to me.
(ναι, στο τέλος κόβεται λίγο ανάποδα -δεν ξέρω αν πράγματι τελειώνει εκεί το κείμενο, ή αν έχει κι άλλο)