Να μια παλαβή ιδέα: Η κυρία αυτή πιστεύει ότι η χαλαρή και οικεία γλώσσα του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας φταίει για το επιτηδευμένο κείμενο των περισσότερων σύγχρονων blogs.
Η πρόταση αυτή που έγραψα, βεβαίως, χρειάζεται περίπου έξι διευκρινήσεις για να περιγράψει πιο σωστά τί γράφει η κυρία, και περιέχει κάμποσα ασαφή στοιχεία που χρειάζονται προσεκτικότερο ορισμό, όπως ας πούμε τί είναι “blogs” και τί νοείται ως “γλώσσα τους”. Διάβασε και βγάλε νόημα.
Of course, Wallace’s slangy approachability was part of his appeal, and these quirks are more than compensated for by his roving intelligence and the tireless force of his writing. The trouble is that his style is also, as Dyer says, “catching, highly infectious.” And if, even from Wallace, the aw-shucks, I-could-be-wrong-here, I’m-just-a-supersincere-regular-guy-who-happens-to-have-written-a-book-on-infinity approach grates, it is vastly more exasperating in the hands of lesser thinkers. In the Internet era, Wallace’s moves have been adopted and further slackerized by a legion of opinion-mongers who not only lack his quick mind but seem not to have mastered the idea that to make an argument, you must, amid all the tap-dancing and hedging, actually lodge an argument.
Αν καταλαβαίνω καλά, αυτό που της κάνει εντύπωση και την ενοχλεί (και την αποκαλεί ως “γλώσσα των blogs”) είναι το αδιόρθωτο, μη-εξαντλητικά επιμελημένο κείμενο. Αυτό είναι το μόνο κοινό που μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα στη γλώσσα του DFW και τα κείμενα του Gawker, ας πούμε. Τα μεν είχαν μια τσαπατσούλικη, ενίοτε προφορική μορφή επειδή οι επιμελητές δεν διανοούνταν να τα “χτενίσουν” (σα να βάζεις μουστάκια σε Πικάσο), τα δε επειδή δεν υπάρχουν επιμελητές να κάθονται να λιβανίζουν τα κείμενα τρεις μέρες μέχρι να τα ποστάρουν.
Άλλη σύνδεση δε βλέπω.
Αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να σου θυμίσω να αγοράσεις αυτήν εδώ τη συλλογή από non-fiction κείμενα του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.