Εδώ και μερικές μέρες μερικές εκατοντάδες άνθρωποι διαμαρτύρονται έξω από το κτίριο του χρηματιστηρίου στη Wall Street, και οι New York Times ανέβασαν ένα άρθρο που περιγράφει τον αγώνα τους, το οποίο είναι τόσο απολαυστικά και ευφυώς (και υπόγεια) κοροϊδευτικό -και χωρίς να γίνεται σε κανένα σημείο του μοχθηρό-, που μου προκάλεσε τον ίδιο ενθουσιασμό που ένιωσαν οι Ελληναράδες όταν διάβασαν το κείμενο της Σουηδέζας.
Διάβασε την πρώτη παράγραφο για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται:
By late morning on Wednesday, Occupy Wall Street, a noble but fractured and airy movement of rightly frustrated young people, had a default ambassador in a half-naked woman who called herself Zuni Tikka. A blonde with a marked likeness to Joni Mitchell and a seemingly even stronger wish to burrow through the space-time continuum and hunker down in 1968, Ms. Tikka had taken off all but her cotton underwear and was dancing on the north side of Zuccotti Park, facing Liberty Street, just west of Broadway. Tourists stopped to take pictures; cops smiled, and the insidiously favorable tax treatment of private equity and hedge-fund managers was looking as though it would endure.
Αν και η δικιά τους αγανάκτηση είναι λίγο διαφορετική από τη δικιά μας (εμείς έπρεπε να πτωχεύσουμε για να αγανακτήσουμε), τα πρόβλήματα του “κινήματος” είναι πολύ παρόμοια: Οι συμμετέχοντες δεν καταλαβαίνουν καλά τα φαινόμενα απέναντι στα οποία αγανακτούν, δεν έχουν καμία πρόταση ή συγκεκριμένα αιτήματα, και κατά συνέπεια η διαμαρτυρία τους είναι γραφική και μοιραία αναποτελεσματική, παρ’ όλο που η οργή τους είναι δικαιολογημένη και αγνή. Καταλήγει το άρθρο:
The group’s lack of cohesion and its apparent wish to pantomime progressivism rather than practice it knowledgably is unsettling in the face of the challenges so many of its generation face — finding work, repaying student loans, figuring out ways to finish college when money has run out. But what were the chances that its members were going to receive the attention they so richly deserve carrying signs like “Even if the World Were to End Tomorrow I’d Still Plant a Tree Today”?
One day, a trader on the floor of the New York Stock Exchange, Adam Sarzen, a decade or so older than many of the protesters, came to Zuccotti Park seemingly just to shake his head. “Look at these kids, sitting here with their Apple computers,” he said. “Apple, one of the biggest monopolies in the world. It trades at $400 a share. Do they even know that?”