Το ένα το έγραψε ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας το 2007 και θέτει το ερώτημα: Μήπως οι νεκροί της 11ης Σεπτεμβρίου είναι η θυσία που πρέπει να κάνει ο Δυτικός πολιτισμός στο όνομα της ελευθερίας; Και μήπως η προσπάθεια να αποτραπούν τέτοια γεγονότα θυσιάζοντας μέρος αυτής της ελευθερίας, είναι μοιραίο λάθος;
In other words, what if we decided that a certain baseline vulnerability to terrorism is part of the price of the American idea? And, thus, that ours is a generation of Americans called to make great sacrifices in order to preserve our democratic way of life—sacrifices not just of our soldiers and money but of our personal safety and comfort?
Το άλλο το έγραψε ο Ίαν ΜακΓιούαν τέσσερις ημέρες μετά τις επιθέσεις, και εισάγει την ιδέα που έκτοτε αναπαράχθηκε πολλάκις: Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες θυμάτων που δόθηκαν στη δημοσιότητα, όταν οι άνθρωποι ήξεραν τί τους συμβαίνει, και είχαν αντιληφθεί τη μοίρα τους, τελείωναν όλες με τις ίδιες τρεις λέξεις.
The building was on fire and there was no way down the stairs. She was calling to say goodbye. There was really only one thing for her to say, those three words that all the terrible art, the worst pop songs and movies, the most seductive lies, can somehow never cheapen. I love you.
Αυτές είναι (λέω εγώ) που κάνουν τη δικιά μας πάστα της ανθρωπότητας να διαφέρει από αυτή των μανιακών θρησκόληπτων φονιάδων, που υπογραμμίζουν ότι εμείς κι αυτοί δεν είμαστε το ίδιο.
Δες ακόμα:
Πράγματα που έγραψαν συγγραφείς όπως ο Τζον Απνταϊκ, ο Τζόναθαν Φράντσεν και η Σούζαν Ζόνταγκ στον New Yorker που κυκλοφόρησε στις 24 Σεπτεμβρίου 2001.
Ένα απίστευτο βίντεο από τους Δίδυμους Πύργους
Τρομερές φωτογραφίες από την 11η Σεπτεμβρίου
Αυτούς που χτίζουν το νέο World Trade Center
Πώς θα είναι ο χώρος όταν ολοκληρωθεί η ανακατασκευή
Ένας ωραίος πίνακας του Γκέρχαρντ Ρίχτερ για εκείνη τη μέρα