Το βιβλίο που, αν κάποιος μου έβαζε πιστόλι στον κρόταφο και με ρώταγε “Ποιό είναι το καλύτερο βιβλίο που έχετε διαβάσει;” (για κάποιο λόγο μου μιλάει στον πληθυντικό, τί θες) θα απαντούσα με τον τίτλο του, κυκλοφόρησε τέτοιο καιρό 50 χρόνια πριν και, για να το γιορτάσουμε, πρώτα πήγαινε αγόρασέ το, και μετά, και μέχρι να βρεις χρόνο να το διαβάσεις (ωσονούπω, η ανεργία είναι πια τόσο κοντά, για όλους μας), δες τα εξής:
Ένα πάρα πολύ ωραίο και μεγάλο άρθρο από το Vanity Fair για τον Τζόζεφ Χέλερ και την ιστορία του βιβλίου (που στην αρχή λεγόταν Catch-18). Πολύ ωραίο παρασκήνιο και ματιά στην εκδοτική αγορά των 60s.
Μια ωραία ανάλυση από τους Irish Times, σύμφωνα με την οποία το υπόγειο, κυνικό και “οικονομικό” χιούμορ του βιβλίου είναι πλέον μέρος της κανονικής γλώσσας των media.
In retrospect, Joseph Heller appears to have schooled us in a style of humour that we now take for granted: absurdist, brash, hyperintelligent, rooted in despair. When Homer Simpson tells his children, “Trying is the first step towards failure,” he sounds an awful lot like Yossarian.
Και, τέλος, αυτό το ελαφρώς αλλόκοτο animation με δραματοποιημένες σκηνές.
[field name=”code”]
