Αυτές τις ημέρες γίνεται χαμός στα Κινέζικα σόσιαλ μύδια με αφορμή ένα ανατριχιαστικό βιντεάκι, το οποίο δείχνει ένα φρικτό τροχαίο ατύχημα: Ένα λευκό φορτηγό χτυπά ένα παιδάκι δύο χρονών και, στη συνέχεια, περνώντας από πάνω του, το πατά και με τις πίσω ρόδες. Ο οδηγός δεν παίρνει χαμπάρι και προχωρά ακάθεκτος, αλλά το ακόμα πιο ανατριχιαστικό, και ο λόγος που έχουν ξεκινήσει όλες αυτές οι συζητήσεις, είναι αυτό που γίνεται μετά:
Οι περαστικοί προσπερνούν αδιάφοροι.
Δύο, τρεις, πέντε, δέκα άνθρωποι περνούν, με τα πόδια ή με μηχανάκια, μερικοί ρίχουν μόνο ένα βλέμμα, και κανείς τους δεν σταματά για να βοηθήσει το παιδάκι.
Τελικά έρχεται μια κυρία και το τραβάει στην άκρη του δρόμου, και λίγο αργότερα έρχεται και η μαμά του και το παίρνει.
(το βιντεάκι είναι εδώ –δεν σου προτείνω να το δεις)
Η συμπεριφορά των ανθρώπων που πέρασαν δίπλα από το χτυπημένο παιδάκι και δεν σταμάτησαν έχει πυροδοτήσει συζητήσεις σχετικά με την «ψυχή» των Κινέζων, για το πόσο μεγάλη είναι η ηθική τους κατάρρευση, τέτοια ερωτήματα, σημαντικά και σπουδαία και άξια συζήτησης.
Πού θέλω να καταλήξω:
Τις προάλλες, καθώς οδηγούσα αργά τη νύχτα στη λεωφόρο Μεσογείων, κατόρθωσα για μια ακόμα φορά αυτό που μπορώ να κάνω καλύτερα από κάθε άλλον: Κόλλησα στην πιο αργή λωρίδα. Αυτή τη φορά η δικιά μου ήταν ακόμα πιο αργή, ωστόσο, ασυνήθιστα αργή, και ο λόγος έγινε γρήγορα προφανής: Μια κακομοίρα είχε μείνει στη μέση του δρόμου. Είχε βγει από το αυτοκίνητο και πάσχιζε να το στρίψει προς το πλάι και, πριν καταλάβουμε καλά καλά τι είχε γίνει, ο τύπος δυο αμάξια μπροστά από μένα και στη δεξιά λωρίδα είχε σταματήσει, ανάψει αλάρμ, κατέβει και σπεύσει να τη βοηθήσει να το ανεβάσει στο πεζοδρόμιο.
Υποτίθεται ότι είμαστε ένας λαός υπό ηθική κατάρρευση. Μισιούμαστε μεταξύ μας, αρνούμαστε οποιαδήποτε ιδέα κοινωνικής συνείδησης και αναγνωρίζουμε μόνο πολύ μικρότερες ομάδες (οικογένεια, στενοί φίλοι) ως «δικές μας». Τα ‘χω γράψει πολλές φορές αυτά, είναι και καλά τεκμηριωμένα, τα βλέπεις σε κάθε γειτονιά με την μορφή πολύχρωμων βουνών αυτές τις μέρες.
Από κάθε άνθρωπο που συναντώ εκεί έξω περιμένω να καπνίσει μπροστά μου χωρίς να με ρωτήσει, να μου μιλήσει με αγένεια, να με εμποδίσει με το αυτοκίνητο και, αν προκύψει οποιαδήποτε συναλλαγή μεταξύ μας, να προσπαθήσει να με κλέψει.
Αλλά αν δει το παιδάκι αιμόφυρτο στο δρόμο, θα σταματήσει.
Δεν ξέρω τί πάει στραβά με τους Κινέζους, τι είδους λαός είναι και τι ζόρια τραβάνε, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι εμείς δεν έχουμε κατρακυλήσει ακόμα τόσο χαμηλά.
Ακόμα.