Να ένα φανταστικό άρθρο-καταπέλτης για τους ντούσμπαγκζ της Γουόλ Στριτ και για την παρασιτική και τερατώδη οικονομία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που δεν παράγουν τίποτα και εντείνουν τη βάναυση ανισοκατανομή του πλούτου.
“Here,” I tell her, standing in the canyons of world finance, “is what New York is about. Sociopaths getting really rich while everyone else just sits on their asses and lets it happen.”
Το άρθρο εξετάζει τις συνέπειες αυτής της στρεβλής ανισοκατανομής στην πόλη της Νέας Υόρκης χρησιμοποιώντας και ιστορικά δεδομένα και αρκετά στέρεα επιχειρήματα. Ο συντάκτης υπογραμμίζει πως η πόλη έχασε το χαρακτήρα της όταν έγινε υπερβολικά ακριβή για τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς.
“If you want to know what’s really going on in a society or ideology, follow the money,” writes author Jaron Lanier. “If money is flowing to advertising instead of musicians, journalists, and artists, then a society is more concerned with manipulation than truth or beauty. If content is worthless, then people will start to become empty-headed and contentless… Culture is to become precisely nothing but advertising.”
Αλλά ίσως να με ενθουσίασε τόσο πολύ αυτό το άρθρο γι’ αυτή την απολαυστική περιγραφή μιας κοινωνικής ομάδας που περιφρονώ κι εγώ με πάθος:
The neohipster is a grotesque perversion of the original. If he fetishizes and hybridizes the cultural costumes of old hip—borrowing from the Beat poet, the jazzman, the rapper, the skater, the punk—it is only as a mockery of authentic anti-authoritarian countercultures. The neohipster is a creature of the advertisers: affluent and status-anxious, which means that he is consumerist and, in the manner of all conspicuous consumers, conforming to the demands of narcissistic chic. The “hipster zombies,” writes journalist Christian Lorentzen, are “more likely to be brokers or lawyers than art-school dropouts.” They are “the idols of the style pages, the darlings of viral marketers and the marks of predatory real estate agents.” They are fauxhemians. And not much in the way of creative product has issued from their midst. The “hipster moment,” per New York Magazine, did not “produce artists.” It produced tattoo artists. “It did not produce photographers, but snapshot and party photographers… It did not produce painters, but graphic designers. It did not yield a great literature, but it made good use of fonts.”
Διάβασέ το όλο εδώ.
Επίσης σχετικό και συγκλονιστικό (στο είχα ξαναδείξει εδώ): Το άρθρο του Τζόζεφ Στίγκλιτς για τις ολέθριες συνέπειες της ανισοκατανομής του πλούτη στην οικονομία και τη δημοκρατία την ίδια.