Ετούτο εδώ γράφεται μετά από την καταιγίδα σχολίων για την επεισοδιακή ακύρωση της παρέλασης και τις ιστορίες διαμαρτυρίας από όλη την Ελλάδα, που σου έχουν οπωσδήποτε ήδη τηγανίσει τον εγκέφαλο. Θεωρώ το τηγάνισμα δεδοδένο, λέγοντας τα εξής λίγα:
Όπως και σε όλα πράγματα, έτσι και στη διαμαρτυρία, σημασία δεν έχει μόνο το τί κάνεις, αλλά και το πώς το κάνεις. Ο πολιτισμός και η ανατροφή σου φαίνονται από το πώς τρως, το πώς μιλάς, το πώς κουβεντιάζεις και το πώς οδηγάς. Και φαίνονται και από το πώς διαμαρτύρεσαι όταν συμβαίνουν πράγματα που δεν σου αρέσουν. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίδιοι. Δεν είναι όλες οι διαμαρτυρίες ίδιες. Η ιδέα των μαθητών που, παρελαύνοντας, στρέφουν το κεφάλι από την άλλη όταν περνούν μπροστά από τους επισήμους εμένα μου φάνηκε πράξη σπουδαία, τρόπος διαμαρτυρίας πολιτισμένος, σοβαρός και εμπνευσμένος, και μπορώ να σου πώ ότι με συγκίνησε κιόλας.
Ο Λαρισαίος πιτσιρικάς αποπάνω που έχει γίνει διάσημος στα σόσιαλ μύδια τις τελευταίες ώρες επειδή μουτζώνει τους χρυσοποίκιλτους επίσημους δεν κάνει ακριβώς το ίδιο: Η μούτζα εμπεριέχει βία, είναι επίθεση, αλλά κοίτα, είναι πιτσιρικάς, παιδάκι, εξ’ ορισμού έχει μέσα του βία και θυμό, οπότε η δικιά του μούτζα (αντίθετα με του 40χρονου αγανακτισμένου έξω από τη Βουλή) από εμένα, τουλάχιστον, δικαιολογείται.
Δυστυχώς οι αντιδράσεις αυτές είναι η μειοψηφία, ή τέλος πάντων χάνονται πίσω από το βρόντο της διαμαρτυρίας αναρχικών, ΠΑΜΕ, οπαδών Ηρακλή, ακροδεξιών, οπαδών Ολυμπιακού Βόλου, στρατευμένων συνδικαλιστών και όλου αυτού του (από του γεννησιμιού του αγανακτισμένου) συρφετού που βρίζει, κλωτσάει, δέρνει, σπάει, καίει, και αποδεικνύει το πρόβλημα πολιτισμού που έχουμε ως λαός.
Άλλη μια απόδειξη αυτού του προβλήματος υπάρχει στη φωτογραφία με τον πιτσιρικά. Όχι, δεν εννοώ τη μούτζα:
…εννοώ τον χρυσοποίκιλτο αξιωματικό που μιλάει στο κινητό ενώ τα παιδιά περνάν μπροστά του.