Να δυο κείμενα πολύ ενδιαφέροντα και μακρουλά για να βάλεις στο Instapaper και να διαβάσεις:
1. Ο Κλέι Σίρκι γράφει για τα διάφορα είδη paywalls και το τί σημαίνουν για τη μετάβαση των εφημερίδων από τη χάρτινη στην ψηφιακή τους μορφή. Είναι ενδιαφέρον κείμενο, και προς το τέλος έχει ένα ενδιαφέρον απόσπασμα που εν πολλοίς ισχύει και για τα δικά μας δεδομένα:
There has never been a mass market for good journalism in this country. What there used to be was a mass market for print ads, coupled with a mass market for a physical bundle of entertainment, opinion, and information; these were tied to an institutional agreement to subsidize a modicum of real journalism. In that mass market, the opinions of the politically engaged readers didn’t matter much, outnumbered as they were by people checking their horoscopes.
Με τη διαφορά, βεβαίως, ότι τα πράγματα που ήθελε ο κόσμος από τις εφημερίδες στην Ελλάδα δεν επιχορηγούσαν την παραγωγή καλής δημοσιογραφίας.
2. Ένας Ούγγρος επιχειρηματίας γράφει για ποιο λόγο δεν μπορεί να προσλάβει υπαλλήλους στην εταιρία του, χρησιμοποιώντας αναλυτικά νούμερα που δείχνουν ότι οι στρεβλώσεις της οικονομίας (προστατευτισμοί κλάδων και τεράστιες εισφορές στο κράτος) κάνουν τη νόμιμη λειτουργία μιας μικρής επιχείρησης στη χώρα εντελώς αδύνατη.
I will only give a job if:
- I can fire you, if I want to.
- If VAT goes down to at least 20%, better yet 15%.
- If the state takes away “only” 30% of your money.
- If higher income is not exponentially punished.
- If the state punishes corruption instead of decent companies.
Until these things don’t change, hell I don’t give a job. Until the state promotes corruption in every possible aspect, I don’t start a business, and I don’t give a job.
Θα μπορούσε να γραφτεί από Έλληνα. (Η Ουγγαρία, παρεμπιπτόντως, είναι κι αυτή υπό πτώχευση.)
3. Τέλος εδώ, ο Σαλμάν Ρουσντί γράφει για το φίλο του Κρίστοφερ Χίτσενς.
Laughter and Hitchens were inseparable companions, and comedy was one of the most powerful weapons in his arsenal. When we were both on Real Time with Bill Maher along with Mos Def, and the rapper began to offer up a series of cockeyed animadversions about Osama bin Laden and Al-Qaeda, Christopher became almost ferally polite, addressing Mos, as he tore into his ideas, by the faux-respectful moniker “Mr Definitely,” a name so belittlingly funny that it rendered even more risible the risible notions which Mr D was trying to advance.